Biekorf. Jaargang 36

Taalvonken.

(Vgl. Blek. boven bl. 223 en de vorigen).

'k WAS bij meter - 'n oud vlaamsch vrouwtje van zeven-en-tachentig jaarkes - en 't vertelde van heur erpels en dat ze letterlijk uit de hore kwamen: pottezwart lijk mollejongen en uivallig van de moze.

[p. 280]

- ‘Zi, klapte het, ge kunt niet gelooven hoe vuil dat ze zijn! 'k Waschte ze nen keer en zi... 'k moeste drie... drie (ze vond heur woord niet, en 'k peisde: de vonke gaat er uit vliegen!) 'k moeste ze drie waterkes geven, zei het, eer dat ze schoone waren!’

En al dat ik peisde was: dat is kunnen zijn vlaamsche woorden wasschen!

Werkbie.