Biekorf. Jaargang 36

't Is 't jaar dertig!

en ‘hij is nog van 't jaar dertig’: zoo zeggen ze t' onzent van iemand en iets dat van zijnen tijd niet meer en is, van oude kermissen die nu niet meer en gelden. En sommige Degelijken zeggen dat geren 'nen keer van Biekorf: dat hij van 't jaar dertig is, van 't oud jaar dertig te weten. 't Mag zijn datte! En daarom kijkt Biekorf geren uit, met eerbied en ontzicht, naar die van 't nieuw jaar dertig nu, om vandaar beleerd te zijn en, als 't deugdelijk is, dan: 't oude uit te schudden en 't nieuwe aan te trekken, en alzoo mee van 't nieuw jaar dertig te zijn. En dat past wel, nu dat het al Guido Gezelle is dat de klokke slaat, om te luisteren naar 't gene dat de Nieuwe leeren over den Meester van 't oud én 't nieuw jaar dertig. We weten al lang dat ‘zijn arbeid op het gebied der linguistiek een reuzenprestatie’ is. Maar ‘zijn diepere psychologie is vooral het analyseeren waard: zijn religiositeit die spontaan opvlamt zoodra hij kontakt neemt met de Muze, zijn naïveteit die de karakteristiek is van zijn geheele wezen samen met eene schuwe schuchterheid. Doch geleidelijk transponeerde hij, bewust en onbewust, die schuwe schuchterheid, met zijn wezen inhaerent, in bescheidenheid. De intensiteit zijner bescheidenheid is meetbaar eenigermate wanneer we haar zich manifesteeren zien in diverse levensom-

[p. 28]

standigheden.’ En zijn dichtkunst? ‘Te dikwijls spreekt de moderne poëzie zich fragmentarisch uit: en we verwachten toch meer: een complex. Hij (G.G.) ziet groot: zijn visie beperkt zich niet tot détails. Zijn werk is in één, een zeer gangbaar woord: cosmisch!... De cyclische groei van zijn schoonheidsgevoel is een der interessantste literaire phenomena,... Stilaan zien en hooren we hem naar andere poëzie smachten: die van het au delà!’ - Wie dit niet en verstaat en de schoonheid van die ‘portretteering’ niet en ziet, 't is - lijk Uilenspiegel aan de boeren wijsmaakte - omdat hij van 't rechter bedde niet en is! Voor de smekkers dan, nog een schepke uit een anderen zak. ‘In Gezelle's romantiek was hoofdzakelijk veel dramatische bewogenheid... geen langademige lyriek. Later echter, toen zijn Muze het toppunt der sereniteit bereikte, werd zijn taal een mirakuleus kristaal... Zijn latere strofen zijn alle geciseleerd... Vondel was de dichter met de telescopische visie, Gezelle was de dichter met den begenadigden micioscoop.’ Is het te verwonderen dat, zooals 't verslag zegt, ‘de gevierde causeur aan 't slot een ovatie moest encaisseeren!’

Nu, elk zijn goeste, zei 't ventje... Dat is alzoo bij die van 't nieuw jaar dertig: al sterk en vreemd kruid, dat brandt op de mage. en geen vromigheid. Enja, 't moeten er zulke zijn en andere; 't zouden anders al alle kanten gaten komen in de wereld die niet gevuld en zijn. Maar bij al dat houdt Biekorf hem op de oude zate en roept van: Leve 't oud jaar dertig!

GOEBE.