Biekorf. Jaargang 35

Appelen.

Appelvruchten,

herfstgenuchten,

'k min U om uw bloesembloei,
om uw tragen zomergroei,
om uw goudgetinte kleuren,
om uw fijne speciegeuren,
'k min u meest omdat ge zijt
zomer in den wintertijd!

Appelvruchten,

lentgenuchten,

toen ge nog beloften waart
in uw maagdlijk Meigeblaart'
waart ge, met uw' bloesemkroone
zoo verruklijk reeds, zoo schoone
dat zoo zoet mij was de droom
als de vrucht, o appelboom!

Appelvruchten,

zongenuchten,

't miek mij biij, toen 't mild gewas
al te vlugge rijpe was
en te vroeg den herfst voorspelde,
dat gij stil, met langgetelde

[p. 267]

 

schokskes uit de botte kwaamt

 

en zoo traag gedaante naamt!

 

 

 

Appelvruchten,

 

herfstgenuchten,

 

met het zomergoud gekleurd

 

met aromen mild doorgeurd,

 

valt, als volle zonoffranden,

 

van de takken in mijn' handen,

 

streelt en lescht mijn droogen mond

 

in den laatsten zomerstond!

 

 

 

Appelvruchten,

 

herfstgenuchten,

 

als er ijs en sneeuw zal zijn,

 

dood de boom, de zonneschijn,

 

zult gij, bleuzend lijk te voren,

 

geurig op den zolder stooren

 

en de tafel, zonder groen,

 

nog van blijheid lachen doen!...

 

 

 

Appelvruchten,

 

herfstgenuchten,

 

is de kindschheid bloesembloei,

 

jeugd en drift een stoute groei,

 

stil lijk rijpende appelaren

 

is 't geluk der oudre jaren...

 

weze eens de gedachtenis

 

appelgeur op winterdisch!

Jos. Vanden Berghe.