Orgelbede
September en avond!... De zon was aan 't sterven,
al zingend een gamme van vorstlijke verven
wier weêrklank, dòòr 't glas van de stemmige kerk,
getrild kwam in purpren gestraal en gesperk;
en beuken en bogen, en altaar en tronen,
en beelden en kruisen, en lampen en kronen,
het ging al aan 't zingen ook, peerschkleurig-zacht,
het hymne aan den avond, het hymne aan den nacht..
Het orgel opeens begon heimlijk te fluistren:
een kunstnaar die liefst, bij het avondverduistren,
als niemand meer, niemand, in 't Heiligdom kwam,
het orgel als bidbank en smeekstemme nam.
De stem was eerst bevend, heel stil en bescheiden,
lijk deze van iemand die arm en in 't lijden,
met scheuren in 't hert en met scheuren in 't kleed,
al aarzelend nog, bij zijn weldoener treedt.
De stemme werd milder: de weldoener lachte
vol zalvende zegening... Plots viel de klachte
ep snikken nu was het in dankend getraan:
de ziel lag voor 't kruis, van haar' bangheid ontdaan.
En nu rees de stem lijk een rijzende zonne,
wier scheemren, des morgens, gedijt tot een' bronne,
de bronne tot vloed en de vloed tot een zee;
en, galmend en gulpend, vol wellust en wee,
zoo sloeg nu de stem, in akkoorden en gammen,
zoo breed en zoo hoog als een hemel van vlammen,
een hemel van liefde en een zee van genot,
een schittrende extase vóór 't Aanschijn van God!...
En dan, ja, alsof hare snaren plots sprongen
van 't danig geweld uit het speeltuig gedwongen,
verviel nu de drift tot een kalmer akkoord
en 't lied liep, zoo stil als het avonduur voort...
Het was soms het droomen der herderschalmeie,
het zingen van vooglen in 't loover van Meie,
| |
soms 't dreunen van psalmen uit monnikenmond,
bazuinengeschetter op zeegblijden grond.
Het lied was éénstemmig, tweestemmig, in kooren,
het sleepte of het rolde lijk 't ruischen van 't koren,
doch steeds bleef de grondtoon, in wisslende vlucht,
een zelfde verlangen en zielegezucht...
't Was 't lied der voldaanheid om 's Heeren erbarmen,
het lied der berusting in vaderlijke armen,
het lied van 't betrouwen in 't eeuwig hierna,
het lied van den vrede in de groote genâ...
Het vloeide, dit lied, nog zoo lang in de kerke
en toen nu de nacht, met zijn donkere vlerke,
het purper des avonds tot zwartheid herschiep,
toen viel er een eindklank, heel traag en heel diep,
het zieltogend Amen na brandende zangen,
en 't bleef, lijk de wierook, in 't beukewerk hangen...
J. Vanden Berghe.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
