Biekorf. Jaargang 35

[p. 85]

Een vlaamsch tochtje
in 'en Citroen.

ZE zaten al te lekkebaarden mijn vrienden Pier en Sef, elk in een hoekske van mijn Citroentje! Pier haalde zijn pijp uit de kasse; zijn beste pijpe om niet af te steken in zulk een schoon gedoe. Sef vond de kussens nogal zachte, en kwam weer in zijn kinderjaren.

Ik stond buiten aan de wrange om onzen spoker⁽¹⁾ in gang te zetten. 'n Goên duw dus!.. Maar niet te doene! Draaien! Drie-vier keeren rond, geweldig... De ronker bleef stom.

- Speel' maar uit, man! riepen ze al binnen; dat was voor mij, en zij, binnen, ze vielen al monkelen weer op hun' zate.

Ik speelde dus uit, smeet mijnen overjas af, en weder aan de wrange gesnakt. Draaien, draaien, zoo'n draai'-je met zoo 'n heb'-je niet. De ellendeling bleef koppig... en ik bleef steken.

- Is 't nog voor vandage? klonk het.

Ik stond te zweeten van geweld, en van spijt en dulte; t' enden asem. Gelukkig kwam daar juiste de peerdesmid ten naargange.

- Een draaike, Ko, als 't u belieft!

Ko spoog 'n keer in zijn vuisten, stekte de keere vast, en gaf 'nen wrong... De ronker ging aan 't zoeven. 't Was een pak van mijn herte.

- Danke u, Ko.

En ik binnen.

- Proficiat Jan, droog' maar uw zweet af.⁽²⁾

(1) Spoker = auto.

(2) Ronker = motor.

[p. 86]

Ik en hoorde 't niet, maar zat al veerdig aan 't stuur. 'n Trek voor den eersten gang⁽¹⁾, en 'n dop op de jachtklinke⁽²⁾, en we slierden.

- Ha! ging het bachten mij met luidruchtige vlaamsche tevredenheid.

We waren algauw in tweeden en derden gang, en ons citroentje bolde voort op zijn moerevel... hemellijk zeere... zoodat ik mijnen lastigen aanzet algauwe vergeten was. De vrienden zaten te gekscheren, waren bezonder in hunnen schik met mijn werk aan de wrange, en kletslulden op mijne kappe zoo vriendelijk schoone dat ik ook al begon te monkelen. Maar 'k zweeg. 't Ging lijk een zijde, zoo zeere en zoo zoete dat wij in weinigen tijd den helft van den weg hadden afgeleid:

- Als we maar intijds 'n komen! 't Is ten twaalven zul'-je, zei Sef.

- Bah! ze kunnen wachten, zei Pier tusschen twee wolken tabakrook die boven zijnen kop wegkrinkelden.

...Boem!... en al de kraaien vielen van henzelven uit de boomen.

- Klak! meende Pier vanuit zijn hoekske.

- 'n Band gesprongen, zei ik, ...'n kwartje.

't Gerief werd uitgehaald; 't windas wrocht, de moeren kwamen los, 't hulpwiel⁽³⁾ was eraan.

- Op 'n glasstuk gereên, Sef.

En de martelaar lag al aan den kant vast.

't En had althoope géén tijd geduurd, en we waren weere vooruit. We schijverden 80 ter ure om de schâ in te halen; en de boomtjes, vanweerkanten de bane, stonden verbluft te gapen naar ons gevaarte, knikten 'ne keer, en schavijsterden weg de eene na de andere lijk met den daver op hun lijf.

Hei! Sef had nu ineens zijnen neuze bij me gesteken:

(1) Gang = vitesse.

(2) Jachtklinke = pédale du gaz.

(3) Hulpwiel = roue de rechange.

[p. 87]

- 't Is toe Jan, riep hij: zie'-je, 't is toe!

We stonden voor de sluitstake van den spoorweg.

De vuurduivel schoot voorbij met zijnen langen steert.

- Nog 'n beetje en we waren in moes, zei Sef.

- Wat God bewaart is wel bewaard, loste Pier. Zet maar aan.

Pier begon godvruchtig te worden. Ook 't wierd noodig.

De weg stond open. Doch mijn gangtrekker⁽¹⁾ was in de bete gevallen, en de losklinke⁽²⁾ sloeg loos. We lagen vast.

- Komt dat tegen! zwoer Sef. En Mijnheere die ons met den noene verwacht!

Ik zat ermee in, ge kunt dat peizen. Rap mijn blauw smidsgewaad aangetrokken, en onder ons tuig.

Ik vond wat het was. Een moere los, en die klinke 'n werkte niet meer.

- We mogen van geluk spreken, Sef, we kosten hier morgen nóg staan.

- 'k Heb liever te zwijgen zei Sef.

- Wat God bewaart is wel bewaard, zei Pier die lijk scheen te besluiten: zie'-je wel zi'.

En hij ontstak nog 'n hoorntje.

Alles was weer effen nu, buiten 'n paar vette smouthanden die aan een brokke dweil een eerste vage kregen.

Voorzigtigkes reed Citroentje weg met zijn volk.

't Was al achter den twaalven.

- Zou'-je gelooven dat mijn merelare piept, zei Sef?

- 't Zal te beter smaken, maatje, zei Pier, en hij trok voort aan zijn pijpke.

Ik was ondertusschen aan een klein kalsijtje gerocht en sloeg in om den weg te korten. Ons zacht beddeke wierd een wippe, de vleeren dansten op die oneffen steenen, en wij-we schokten mee! Sef

(1) Gangtrekker = levier du changement de vitesse.

(2) Losklinke = pédale du débrayage.

[p. 88]

vloog tegen Pier, en met zulk een herte dat Pier's beste pijpe uit z'n mond op den vloer kletste in duist brokken.

- Maar! zuchtte Pier, houdt u toch vaste, Sef.

Sef hield hem àl waar hij kon om op zijn vierkant te blijven.

- 't Is toch alleszins beter in mijn bedde, zei Pier.

- Hei! We gaan hier opbranden, riep Sef, en hij zat met zijnen voet te doppen op Pier's rookenden hul.

- Wat God bewaart is wel bewaard, keeroogde Pier die meer en meer alles verwachtte van hierboven.

Ik zat op mijn ongemak.

Daar! om de stake uit te trekken! Nu moest ik uit den weg voor 'n grooten duivel van 'n vlaswagen die met drie peerden kwam aangedjokt.

- Alwaar nu, gaapte Sef die met den kluts zat?

- Rechts, en door 't slijk, was mijn woord; en mijne oogen maten en keken hun holten uit.

Tweeden gang... Ju! Sef sloeg een kruis. 't Ging. Citroentje trok, slierde voort; ik hield aan 't stuur dat mijn handen kraakten; en we waren erdoor gave en gezond uitgeweerd toch dat er een hut wat-teverre had uitgekeken, dat hij den neus onzer slijkwere⁽¹⁾ nen duw had gegeven en 't verloodsel van heur kaken had afgewreven.

- Wat God bewaart is wel bewaard, besloot Pier met voldoening.

We kwamen toe ten eenen.

Mijnheere stond aan zijne deure te wachten! De welle en de ‘vaderlanders’ - nu zeggen ze ‘patriotten’ - op 't vuur.

- Op slag, Mijnheere, zei Pier.

- Ja, met 'n doorslag, zei Mijnheere! Welgekomen.

- En zeggen dat we nog weere moeten vandage, kreunde Sef, uitgemergeld lijk 'n doodgemooschte... citroen.

F.D.

(1) Slijkwere = garde boue.