Biekorf. Jaargang 35

Uit het leven van Toontje Tuymelaere en Maatje Mus
(Vervolg van bl. 62).

Anderszins wierd dat nu voor die twee oude menschen een stil renteniersleventje van pijpjes en pantoefeltjes, geraniumtjes en klokskes, potjes koffie en ‘sewijlen’ 'n partijtje kaarten's, en alle avonden met de kiekens gaan slapen.

Maar omdat we zeggen van... slapen! 't En was nu op geen kaf of strooiling meer lijk vroeger meent ge, 't was nu op wolle Menheere! echte zachte zachte schaapwolle: en wanneer ze 's avonds mochten hun gebogen rugskens en oude magere ribbetjes te rusten leggen in die weelderige zaligheid, ho! 't deed zoo 'n deugd! Zeg', waren ze gelukkig!? Als ze in bedde gerochten ze dansten er nog een keer op, gelijk twee droeve jongens, en dan zonken ze lijk versmoord elk in z'n polk, maar zoo diepe dat Tone gebaarde z'n Emma niet meer te vinden; dan hield hij z'n hand aan z'n mond en riep dat 't helmde:

- Emmatje! waar zij'-je da'?

- Maar zwijgt toch, moe'-je zoo roepen? riep Maatje tegen.

En een half uur later: - Toontje!

- Ja, Maatje?

- Toontje, slaap'-je gij al?

- 'k Geloof haast van neen, vrouwe,.. waarom?

[p. 80]

- Enwel, 'k trachte 'k-ik zoolange mogelijk wakker te blijven om van dat deugdelijk bedde te genieten, als ge slaapt ge 'n voelt het niet.

- Waakt en bidt, zei Tone dan om heur te doen gaan,... en inderdaad ze zweeg, en ze vielen alsdan seffens in slape.

- Maar d's-anderendags had Tone, die z'n Emma 'en keer geern wat opvestte, altijd een schoonen droom gehad. Emma die nooit niemand had bedrogen, geloofde 't altijd al lijk suiker, of 't en is wanneer het waarlijk begon àl-en-tevele te schillen.

- En, zei Tonius (altijd in bedde nog), 'k was veranderd in een pasgeboren kind!... - En ze trokken de dekking dan over hun hoofd, en ze keken daarop wear naar malkaar, en schoten in een grooten lach; Emma kraaide erbij... - En, vervolgde Tonius, de minne kwam toen, en ze pakte mij lijk een kilotje boter op uit m'n bunsel, en stak me tot over mijn hoepje met mijn poeterloezen en àl, in 'n lauwwarm watertje, en 't was er zoo geestig en zoo aangenaam dat ik aan 't duikelen ging en dat ik er in versmoorde... en dan stonden er seffens zestien engeltjes gereed: twee aan m'n hoofdeinde, twee aan m'n voeteinde, twee aan m'n enzoovoort, en zoo trokken we naar de hemelsche Paradijzen; uwe engeltjes Maatje 'n waren daar niet bij; 'k en was toen nog niet getrouwd... of liever er was toch algelijk lijk apprentie van geweest, want 't eerste dat Sinte Pieter zei, was: - Ah! Tone, zij'je daar da'? je zij zeker blij, hei vogel, da'-je van dat lastig herte van 'en Emma ontslegen zijt? - Zwijgt Sinte Pieter, zei ik. 'k Heb ze van mijn leven eens willen opeten, dat ik ze zoo geren zag, en 't heeft mij nadien altijd gespeten dat ik het niet gedaan 'n heb.

En Emma met heur slaapmutse, die rechte gekropen zat om te luisteren, viel achterover:

- Oei, gij leelijke leugenare, zei ze, ge 'n hebt gij dat niet gezeid aan dien Heiligen Man. Gij plaagsteert! Gauw, we gaan opstaan.

[p. 81]

En zoo gaven z' het af allen morgend: en Tone droomde van-einden-af-in, allen nachte wat nieuws, zoodat er Emma begon mede verlegen te worden voor z'n hersens, maar Tone zei dat hij geren droomde, en dat ze dan 's morgends leute hadden... En waarlijk ze verdienden, 'k ben 't zeker, iederen keer 'en vollen aflaat, iederen keer dat ze hen moesten overwinnen om uit dat zacht bedde te geraken.

- Dat ik moest weten dat het in de helle zoo deugdelijk is als hier, zei Tone...

- Wel wel wel, vent! riep Emma met heur hand voor z'n mond, en zijn dat uw drie weesgegroetjes?... 't zijn schoone!... Toe! uit uw bedde.

En van toen voort hun dag was begonnen.

Kinderlijk-eenvoudig en kinderlijk gelukkig trokken ze alzoo door 't leven, gerengezien van God en geheel de wereld, en zijzelven gerust, gerust, tot in de dood toe. God! de dood! Dat ging: ‘wat zijn lijk 'watanders. 'n Bedde was goed voor 'n nacht, en een kerkeputje 'n was zeker niet slechter, buiten dat dit was voor’ wat-langer. Hoedat ze dat oppakten is eenmaal te gezien geweest toen er sprake was van een graf. Menschen toch, van 'n graf! Ja, lijk van 'n doze met spekken. Kinders en Schoonkinders, die reeds voor een huis gezorgd hadden wilden 't wel doen tot 't laatste. Ze waren zot van hun ouders, effenaf zot. Elken Nieuwjaaravond kwamen ze altijd af met 'n besteeksel, maar 't schoonste is 'n keer geweest een ‘nieuw steenen graf’... dat Vader en Moeder mochten op voorhand gaan bekijken naar 't kerkhof. Vader en Moeder zeiden wel eerst: ‘Ma'-maar!’ dat ze liever lagen in de gewijde eerde. Niet te doene! De ‘Achterkomers’ en aanzagen dat niet voor ‘serieus’: gewijde eerde kost men er altijd nog bij smijten; en zij'nder, wanneer ze later gingen-gaan-lezen voor hun ouders ‘ollebeê’, ze wilden voort weten waar ze gevonden.

Zoo Tonen en Emma zouden dan eens gaan-zien naar hun graf.

[p. 82]

- Neemt een vuil laken meê, vrouwe, zei Tone, we moeten daar toch 'n keer inkruipen, en zien of 't van passe lang en breed genoeg is, en of we daarin nog 'n beetje goed ‘asem’ gaan hebben.

- Dat is 'n goe' gedacht, meende Emma.

En toen ze nu vóór 't graf kwamen: ne', 't was een in twee'n gedeeld!

- Ewel 'Ma kiest nu, zei Tone. En hij wees op den eenen kant. ‘Den dezen’ hier, vroeg hij, ga'-je gij ‘hem’ pakken of moe'-'k-ik ‘hem’ pakken?

En ze draaiden en ze keerden rond die grafwiegen tot ze eindelijk alle twee verdwenen waren elk in z'n kant.

- Zeg', vent! Ewel, wat zeg'-je? lig'-je daar op uw gemak? vroeg Emma.

En Tone: - Enwel wat- peis'-je?.:. jamaar wat peis'je? 'k Zou ik dat hier wel uitzien tot in 't Laatste Oordeel. Voor mij dat gaat nog al, 't is lijk ons bedde, alzoo daar-of daar...

- Jamaar 't en is niet van daar-of-daar.. dat 'n is nu 'en keer geen ‘parlei’.

- Waarvan da'? Wil'-je 'n keer veranderen misschien?

Zoo ze kropen alle twee rechte om dat eens grondig te bepeizen, en zaten zoo neuze-en-neuze elk uit z'n kuipe te kijken.

- Medunkt, zei Emma, dat 't nog beter zou kunnen zijn, 'k zit-ik hier nog al gespannen.

- Jamaar meisje, als ge dood zijt je ‘kleineert’ altijd nog 'en beetje, ge 'n moogt dat niet vergeten. Maar al-ha, we 'n gaan daarom niet vechten... kom', ...kruipt gij nu 'n keer in den mijnen.

En ze pasten en ze maten lijk als te zeggen: gauw, we gaan er dan seffens in, uitgoed, en we 'n komen er nooit meer uit.

- Ha ja't, zei Maatje, dat-hier is alleszins gemakkelijker... wel ja 't, schilt den dag en den nacht.

- Ehwel pakt gij dan ‘den-dienen’ besliste Tonius, en 'k ga ik ‘den-deen’ pakken.

[p. 83]

En toen gingen ze gezind naar huis: Maatje had ‘den-dezen’ rechts, neen 'k misse 't was ‘den-dezen’ links!... En voor Tonen 't was tòch eender.

Ondertusschen de dag was weere voorbij: nogeens een in leute en in kontentement. Lekker weêre geweest, 'n verzettelijke wandelinge, geen verloren werk op het kerkhof, en met hun'der tong uit hun'der mond allangs de Vesten naar huis. Om te eindigen nog 'en keer binnengegaan in de Capucijntjes, en daar 'n gebed gelezen voor den h. Antonius omdat er - enja voor de zooveelste keer - alhier of aldaar ‘familie’ verwacht was; en... buitengekomen:

- Daar zi', gaapte Tone; maar 'k en zegge niet, 't is... al wel van Antonius, Emma, 'k zie ik mijn patroon, ook stijf-geren, 'k en zou ik zijn werken niet kunnen verbeteren... Maar, 't zijn al zijne kleene Tuymelaertjes versta-je, die ons stillekens-aan vooruit en van de wereld gaan steken. Maar Emma, zei Tone plechtig met zijn rechterhand in de lucht, we'n gaan ons zoo gauw nog niet laten gedoen hei? 't Graf: is er nu; we hebben gezien dat het goed is, dat 't gaadt! Dat is nogeens entwat uit de voeten! En we zijn daarmee nu-nog 'en keer gerust, hei, voor lange!

- Ja-we, zei Maatje al binnen in huis gaande; en ze pakte daar eerst 'en stoel, en ze zette heur.

('t Vervolgt).

K. De Wolf.