Biekorf. Jaargang 35

Maartzonne

DOOR hagel en dóór regenvloed,

omneveld en bedropen,

komt schilder Zon op hand en voet

uit 't wolkenhuis gekropen...

Gevangen in dit winterslot,

zat, maanden, hij te treuren

en, waagd' hij, tusschen vlage en bot,

een oogske door de deuren,

hij ving terstond, in al zijn nood,

zulk een gezweep van vlagen

dat dicht hij vlug de deuren sloot,

en wachtte op beetre dagen...

Maar nu, dat 't Maart is, breekt hij uit

en, schelden de cipieren,

hij spot met al hun boos geluid

en tieren ze... ze tieren.

En met een voorraad verf gelaân

en borstels voor veel' dagen,

is hij reeds langs de winterbaan

zijn lentetocht aan 't wagen.

Hij wankelt nog wel op den voet

en voelt, bij de eerste schreden,

geen bloed nog, neen geen zonnebloed,

hem jagen dóór de leden;

[p. 40]

 

geen vlam nog voelt hij in 't gelaat,

 

geen stralen in de handen,

 

en toch, hij wil, hij moet, hij gaat...

 

hij zal wel langzaam branden!

 

Nog ranselt hem 't kwaadweêre wel:

 

ontvluchtte hij cel en kerker,

 

de winter heeft nog klauw en knel,

 

de vijand is nog sterker...

 

Maar vruchtloos blijkt het dwanggeweld,

 

het wrokkig slaan en striemen,

 

de Zonman groeit, zijn wezen zwelt

 

steeds scherper staan zijn priemen;

 

en eer de winter het vermoedt,

 

zoo vlug is zijn bewegen,

 

heeft Schilder Zonne nu voor goed

 

zijn tente vastgeslegen

 

en zit hij reeds met 't grof penseel,

 

gesloten in de vingren,

 

de kleuren van zijn groot paneel

 

bij smeten rond te slingren...

 

O ziet hoe mild, hoe vlug het gaat

 

het vagen en het strijken;

 

waar Schilder Zon zijn borstel slaat

 

doet hij de schaûwten wijken:

 

eerst plekken zijn het, lauw en licht

 

en strepen witte klaarte,

 

dan heele vlakten zilvren licht

 

op lucht en land van Maarte;

 

en tot in diepen hoek en kant

 

van kerk en huisgebouwen,

 

op takwerk, haag en akkerland

 

doet hij de tinten dauwen,

 

die, schoon ze mat nog zijn en derf

 

en schuchter lijk de dagen,

 

reeds rozigheid, de vroege verf

 

des zomers in hen dragen...

 

O schilder voort, verlies geen tijd,

 

wees milde met de kleuren

 

en schilder, daar ge aan 't schildren zijt,

[p. 41]

 

uit mij het wintertreuren

 

opdat er gauw van al dit leed

 

geen vlek, geen spoor meer blijve

 

en dóór mijn' ziele, mild en breed

 

het goud des zomers drijve!

Jos. Vanden Berghe.