Biekorf. Jaargang 34

[p. 354]

De molen der dagen

't IS Nieuwjaar! De molen

verdroei... maar aan 't waaien

is immer de wind

en de molen aan 't draaien

en heden, lijk gistren,

in innig akkoord,

zóó zingen de wind

en de molen maar voort!...

De molen draait sneller!

Hoe ouder de dagen

hoe vlugger de vlerken

hoe feller de slagen;

en janken de zeilen

en davert het hout

de winden slaan harder

door 't daavren verstout.

Ze rennen, de wieken

gevieren, ze roeien:

seizoenen gevieren,

ze buigen of groeien

en zijn de seizoenen,

de wieken, voorbij,

daar dagen ze weêr,

en daar schijveren zij!

Zij lijken, in 't zwaaien,

aan spelende ronden,

aan kindren die dansen

met zingende monden,

en toch is dit alles

maar schijn en gedruisch,

het teeken der vlerken

blijft immer een kruis...

En sneller, nog sneller

zal 't molenwiel draaien

[p. 355]

 

tot dat er geen wind meer,

 

geen adem zal waaien,

 

en dan zal de molen,

 

de vierdubble vlerk,

 

daar staan zonder zeil,

 

als een kruis op een zerk!...

 

O mocht ik dan, mulder,

 

getuignis mij geven

 

dat 't graan, dat ik kreeg

 

van den Heer binst mijn leven,

 

Zijn gunsten, Zijn gaven,

 

al 'tgeen ik ontving,

 

ten volle, onvervalscht,

 

naar den molensteen ging;

 

en mocht, als de Heere

 

de bakte zal halen,

 

ik zeggen: 'k heb eerlijk

 

de terwe gemalen,

 

ach laat me nu eten,

 

o Heer van mijn graan

 

in 't Huis waar geen vlerken,

 

geen uren, meer slaan!

Jos. Vanden Berghe.