Biekorf. Jaargang 34

Stilte

Sneeuw op de landen,

sterren die branden,

stilte over 't veld door geen adem gestoord,

zwijgende stonden,

sprekende monden,

'k hoore zoo duidlijk uw klanklooze woord!

Ver zijn de wegen,

ver is 't bewegen,

ver zijn de menschen en 't menschengedoe...

Donkere schaûwen,

avonds die grauwen

sluiten de ruimte als een Heiligdom toe.

O, zoo uitdruklijk,

o, zoo verruklijk

stil zal 't geweest zijn, lijk hier, op den dag,

toen onbetreden

zonder verleden,

't Aardsch Paradijs in zijn onschuld nog lag!

't Eden ontaardde

en, over de aarde,

klonk nu alomme gevloek en getier,

bitterder - banger,

wrokkiger - langer

dan het gebrul van het razende dier.

[p. 332]

 

En sedert eeuwen

 

duurt reeds het schreeuwen,

 

woelen de menschen vol haat en vol lust...

 

Ver zijn ze, verre,

 

ver van de sterre,

 

ver van de sneeuw en de schuldlooze rust

 

 

 

Stil als een zegen

 

luidt wel daartegen

 

bedegemurmel in Slot en in Kerk;

 

kluizenaars zwijgen,

 

boetvrouwen nijgen

 

neêr over 't menschdom met stil-zachte vlerk.

 

 

 

Maar 't is verloren!...

 

Zingen de koren,

 

gallemt de stilte in de Huizen van God,

 

driften en zonden,

 

vloekende monden

 

huilen daarboven 't triumflied van spot!...

 

 

 

Hier zijn die kreten

 

dood en vergeten,

 

zelfs is de weêrklank door 't sneeuwen gesmacht;

 

stil is hier 't herte,

 

stil lijk de verte,

 

stil is de geest lijk de doodstille nacht!

 

 

 

Hier is er klaarheid,

 

hier is er waarheid,

 

helder lijk 't sterlicht dat, stille, dáár brandt;

 

glanzende deugden,

 

vreedzame vreugden

 

liggen verzinbeeld in 't sneeuwwitte land.

 

 

 

En uit het zwijgen

 

hoor ik nu stijgen

 

koren die zingen, harpen die slaan...

 

Niemand kan 't hooren,

 

niemand met de ooren,

 

't is een gezang dat de zielen verstaan...

 

 

[p. 333]

 

Stille geruchten,

 

'k moet U ontvluchten,

 

weêr moet ik, mensch, in het menschengetier,

 

doch 'k zal U hooren,

 

zwijgende koren,

 

dààr in den warboel, en minnen lijk hier!

Jos. Vanden Berghe.