Biekorf. Jaargang 34

[p. 294]

Alpenreize.

Intocht.

Vierwaldstättersee.

DE boot glijdt over 't zonnig meer dat met zijn lichtdoordrenkte armen de donkere voeten van de bergenrijen omstrengelt.

Het schoon Luzern wordt klein en ver en stil: de hooge Rigi- en Pilatus-kruinen verrijzen in hun breed-versteende macht.

Ik vaar in 't rijk van mijne droomen: de bergen en het meer der schoone sprookjes, het zingende licht, dei diep-reine lucht, het stille stralende water, het bleek en donkre groen van de stijgende zoomen, de witte huisjes bij het watervlak.

O Wonderland der Romantiek waarover Tells en Schillers geesten zweven, 'k laat over mij uw schoonheid stroomen gelijk een doop van licht en zang, van onvergetelijk genieten, en 'k blijve machteloos verlangen om in harmonisch rijke zangen een volheid van gevoelen uit te gieten.

I
De Rhône-gletscher.

Hoe trotsch en golvend breed, in witheid vastgevroren,
In reine rust verstard, verrijst zijn grootsche vloed!
Zijn stralend glanzen tusschen sombre wanden doet
In 't volle zonnelicht een nieuwen morgen gloren.

[p. 295]

 

Geen aardsche kleinheid komt zijn grooten vrede storen:

 

Hij heerscht, verblindend in een strakken overmoed,

 

Op 't vluchtend diepe dal, wijl uit zijn glinstrend bloed

 

In jeugdig bruisen wordt een wereldstroom geboren.

 

 

 

O gletscher, 'k draag uw beeld in mijne ziele mee:

 

Mij schijnt uw majesteit met zwijgend wee ombangen.

 

Omdat ge U zelven weet verstoken van verlangen

 

 

 

Gij, hoogste zoon der zon en vader van de zee,

 

Blijft gij, o fonkelsteen van 't paradijs der bergen,

 

In eeuwig koude rust het zonnelaaien tergen.

II
Hoogland.
Grand Saint-Bernard en Aosta.

Hoe schijnt me hartloos koud dit landschap zonder boomen!
Wel rijst hier breed en hoog der rotsen naakte macht,
Wel glinstert in het zonnevuur de gletscherpracht
En bruisen luid de beken die in 't bergmeer stroomen.

En toch bevangt mijn hart een heimlijk drukkend schromen:
Gelijk wie vreest dat immer duren blijft de nacht
- Die ruwe grootheid zooveel grooter dan hij dacht -
En 't wordt een huivrende angst in hem en ijlend droomen.

O laat ik snel weerom naar 't milde Zuiden dalen
Waar goudmeloenen in de looverweelde pralen,
Der gele maïsvelden hooge pluimen wuiven,

Waar fonkelt als een gloed het purper van de druiven!
O Hoogland, waar de geest naar bloot beschouwen tracht
Terwijl het harte naar der vlakte schoonheid smacht.

III
Mer de Glace.
Chamonix-Montenvert.

Drie witte stroomen tot éen witte zee versteven!
Hun witte wieg in 't wolkenspel verloren ligt;

[p. 296]

 

Uit hun gestolden val ontspringt een ijzig licht

 

Waarin de wilde kloven voor mijn oogen beven.

 

 

 

Door taaien rotsendwang hierneer bijeengedreven

 

Zoo schijnt der reuzen grootsche storm en drang ont-

 

[wricht,

 

Door 't samenvallen áf van 't eerste doel gericht,

 

Door de eenheid als versteend in 't jeugdig-vrije streven.

 

 

 

Zooals zij troostloos liggen starend op de dalen

 

Die in een waaier aan hun voeten openstralen:

 

Mijn harte, lijk die gletschers, twijflend aan zijn kracht,

 

 

 

Om oude schoonheid treurt waar nieuwe schoonheid

 

[wacht.

 

Het blijft als doelloos tusschen beider wereld hangen

 

En weet niet waar het stuwt zijn lusteloos verlangen.

IV
Lac Léman.
Montreux.

Hier heeft de Rhône zich ter breede rust gevlijd.
Hij liet zijn woelig-bleeke gletscherkleur ontdooien
Om zich, na wilden tocht, in 't warme blauw te tooien
Dat hij verzoend voor witte zeilen openspreidt.

Hij ligt in stil genieten om zijn heerlijkheid.
De donkre tuinen op zijn oeverkrone glooien
En speelsche meeuwen zich in kringen nederstrooien
Op hem wiens jeugdig stormen werd tot zee gewijd.

Doch zijne ziele wordt door zwakheid niet verleid
Tot treurnis om 't verleden, angst om 't verder-stroo-

[men:

Het rustig samensmelten van zijn schoonheidsdroomen

Tot mannenkracht voor 't volle levenswerk gedijt.
Het rijpend schouwen doet zijn wezen openbloeien
Om sterk en mild naar 't eindelijke doel te vloeien.

Aug.-Sept. 1928.

Ant. Viaene.