Biekorf. Jaargang 34
(1928)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
SchaperskunstenGa naar voetnoot(1)I. Binden en stuiken.'t WAS e' keer, de terwe lag gepekt, en, met dat 't noene lood, het volk was afgekomen naar 't hof met den schoonsten pekkeling mee met bloemen gepint voor den boer. Ze zouden dan binden achter eten. Maar, binst den noenestond 't weêr overtrok, en 't had kwaad in: àl torren. - Gauw, riep de boer, allegare naar 't stuk. Binden en stuiken 't Gaat water komen. 'k Loop-ik achter 't peerd, om nog eerst entwat in te halen. | |
[pagina 278]
| |
En 't volk zette aan. Tot de schaper toe was mee, die zijn kudde achterliet onder de wake van de honden. En... - Weet-je wat, zei de schaper, 't ga' zeerst gaan alzoo: legt u àl neer in de vore, hier de dichtste-aan. 'k Zal 't ik wel kuischen alleene dat 't vliegt. Maar 't en mag niemand-niet opkijken vóórda.' 'k het zegge, of die moet dan voortdoen voor mij. Zoo: den boer's meisen, zijn knechten, de maarte en het volk, 't lei hem al neere als gezeid, àl achterreke in de vore. En wat zij hoorden was 'n groote ruischinge van strooi dat verhandeld wordt. Achter 'n tijd, 'n Wees-gegroet lezens, 't wierd al te lange, en de boeredochter 'n kost het niet uitzien. Stillekens hief zij heur hoofd op, en loerde aldoor de stekkers en 't kruid; en ze zag: den schaper boutrechte te midden den stoppel, terwijl dat het koren haast-je haast-je zijnzelven bond in allemaal schoven die samenspotterden tot àl reken stuiken. Die henne! Ze had beter niet gekeken; want aanstonds: àl dat nog in 't binden was viel seffens weer open, en de toeloopende schoven keerden omverre. - Daar zi! Boer's meisen! zei de schaper, en hij schoot in 'n lach. Staat maar op, allemale. Ik heb mijn beste gedaan, en gij ook, uitgenomen zij-daar. Nu kan ze-zij zelve heur reke nog opdoen: en 'k en wil niet dat er één is die helpt. Gelukkiglijk 't was verre gedaan: en 't jong wrocht zoo wel om heur kwaad te verbeteren, dat al 't koren rechtestond eer dat de vlage der wasGa naar voetnoot(1). | |
2. Paddeverwek.'t Was 'en schaper die wedde, omdat ze lijk-loechen in de herberge, dat 't lijk-al-kul was dat hij vertelde. - Voor 'n hespe! zei hij: dat ervan-al die hier | |
[pagina 279]
| |
zijn, Zondag toekomende geen-één in de Hoogemisse 'n geraakt. - Kom'-aan, zei de scheerder; was Flooremong... En ze sloegen in de hand. Den zondag daarachter, de pastor was al tot tenden de kerke geweest met het wijwater, en was al begost aan de misse... 't Evangelie... Geen mensch, zelfs de pijkeventGa naar voetnoot(1) niet. De pastor deed er lijk-aardig van... Zoo, den missediender naar de deure gezonden. - Wat schilt er? - Ze staan àl buiten 't kerkhof, antwoordde de jongen, allemale de menschen, ze blijven daar staan, en ze roepen althoope, en 't is entwat van: ‘we 'n kunnen niet door!’ - Ennu, zei de pastor, 'k ga nu eerst voortdoen. En achter de misse, hij ging zelve gaan zien. Maar 't was wat te zeggen. Drie dikten hooge, geheel 't kerkhof vol, krieuwelde 't van de padden. De pastor ging-op van s. Jan's Evangelie, las en herlas dat hij zweette; en, met dan wijwater te smijten hij kreeg ze toch weg. Maar dat en was niet' bij 't werk dat hij had aan den scheerder. Flooremong, klinke geboren, was vaneigen begost met averechts op te staan, al denkende op de hespe en al vreezende voor mogelijk verlies... 'n Had niet gelezen... Had geronkt heel den uchtend... Was veel te laat aan... Had gezien dat 't volk stropte aan het kerkhof... Had gehoord dat ze zeiden: ‘Onzen-Heere weet wel dat 't onze schuld niet en is als we niet binnen en kunnen’... En Flooremong, gloeiende kwaad, was dan gaan-leelijkdoen en tieren en levenhouden, al zwerende: - Wat neukt mij die misse, 't is al van mijn hespe! | |
[pagina 280]
| |
Toen waren de padden, bij zworms, over de hage gekropen, en ze waren hem opgekomen, dat hij schrok, en hem wrong tegen al dat hij vond, en viel, en hem wentelde... dat er hem niemand dorst naderen. De pastor trok er hem eindelijk uit. Flooremong zei dat hij voortaan meer op zijn woorden ging letten. Maar hij was zijn weddinge kwijt,... en d's-avonds ze zaten aan de hespe. [M.d.l.C.] |
|