Biekorf. Jaargang 34

Arme Schapen⁽¹⁾

‘Sicut oves occisionis’ (Harpzang 13-24).

Aan Eerw. Heer J. Van Ryckeghem, Herder - Beernem.

Arme schapen!

gij die langst de wijde wegen

met uw hoofd de mate meêknikt

van uw lijden!

Gij die luid en weemoedvuldig,

overands, of al te samen,

't jammeren aanheft

waar mijn herte met uw herte

breekt en meêtreurt! -

In uw oogen welft de nevel,

in dat welven spant uw leed, en

in dat leed, bebroed, bedorven,

(1) Gezien te Rexspoede (Fransch Vlaanderen), tijdens den oorloge (1916).

[p. 232]

 

hangt de zonne van 't verleden,

 

't duisteren, ach! dat niet 'n wijkt meer,

 

maar verdonkerend, en voor goed daar,

 

alles wegvaagt. -

 

Over 't gors, op zand en steenen,

 

zet ge 't zuchten van uw longers,

 

duwt ge 't moezijn

 

van den reistocht!

 

Langst uw bane schuift de wereld

 

tot in 't diepste van uw wulle,

 

spreekt de wereld lijk ne wereld

 

die voorbij is!

 

Gij ook lijdt en gij ook strijdt den

 

oorlog meê;... uw

 

wapen is, uw wapen blijft de

 

bloode goedheid, 't ergeloos zachtzijn

 

van uw wezen;

 

Arme schapen! -

 

 

 

_**_*

 

 

 

Duldzaam stapt ge, zonder hopen,

 

volgt ge zwijgende menschenzielen,

 

waar wat hope 't lichaam rechthoudt. -

 

Op dien weg, die lange weg, noch

 

hond noch makke;

 

't is de Dood die schaper speelt, en

 

die onzichtbaar u beheerscht, u

 

drijft en thoope houdt. -

 

O ge voelt, vooraf gedoemmerkt,

 

dat uw klagen niet 'n baat, en

 

dat ge voort moet,

 

zwartbestoven,

 

altijd voort naar 't nakend einde! -

 

Niet op 't slagveld gutst uw bloed, maar

 

in die schure u onbekend,... en

 

dáár,... op 't hardzijn van den derschvloer,

 

waar, gebannen uit de schooven,

 

't leven lossprong,

 

daár,... zal 't ijzelijk beeld gaan klonteren

[p. 233]

 

van uw rood, uw nameloos sterven!

 

Arme schapen! -

 

 

 

_**_*

 

 

 

O dat einde, 't gruwelijk einde!

 

veel te vroeg, te bot gekeperd⁽¹⁾

 

aan dien tijd, dat blijdschap u, zoo

 

lavend als de moedermelk, tot

 

voedsel diende;

 

d'eerste blijdschap,

 

danderend⁽²⁾ uit uw vrije voetjes,

 

piepend uit uw vlekkeloos kleedje!...

 

Lammeren toen, bezorgd, bekept, zoo

 

meendet gij dat gansch uw leven

 

in de ruimte van nen dag zat,

 

van ne speeldag,

 

waar Gods aanschijn, telken avond,

 

stil en zoet, die ruimte volstak;

 

Lieve lammeren,

 

gij die wist dan wat geluk is,

 

maar die kinderlijk niet 'n wist nog

 

hoe 't geluk zoo spoedig heenvaart;

 

Arme schapen!

 

 

 

_**_*

 

 

 

Daarom zie 'k, mijn oorlogdutsen,

 

dat uw hoofd de mate meêknikt

 

van uw lijden;

 

daarom, ach! verneemt mijn ziele,

 

dat ge luid en weemoedvuldig,

 

overands, of al te samen,

 

't jammeren aanheft,

 

waar mijn herte met uw herte

 

breekt en meêtreurt;

 

daarom is 't, mijn schamele schepsels,

 

dat ge bij malkander troost zoekt,

 

troost!... troost!... en

(1) Keperen = schrankwijsde vlechten.

(2) Danderen = huppelend bewegen.

[p. 234]

 

met die stemme, die ontroostbaar,

 

allen troost te niet doet. -

 

O dat wreed, dat

 

hoorend doofzijn van de menschen!

 

o die klachte!

 

't laatste slaan van uw gemoed, en

 

waar de Dood aleen naar luistert.

 

Arme schapen! -

Nieuwcappelle.

A. Mervillie.