Biekorf. Jaargang 34

Mengelmaren

Huwelijksgebruiken

OVER vijftig jaar binst den bruiloftmaaltijd, kroop een der gasten onder tafel en trok de schoe der bruid af, en zij 'n kreeg die maar weder tegen losgeld.

Er wierd dan eene omhalinge gedaan onder de genooten, de schoe wierd wedergegeven en 't geld was voor den keuken en voor de tafeldienders (Vgl. Biek. 1922, 214).

Wanneer de bruid en de bruidegom 's avonds met den verdekten wagen van 't hof gingen vertrekken, en dat ze,

[p. 223]

reeds op den wagen gezeten nog een glas bier dronken als scheebier (nog genoemd: een glas op den wagen), stak de karton of peerdengeleider, insteê van het ijzeren marteel, zijne aarden pijp in het karhoofd. Als ze moesten vertrekken brak de pijp en de wagen bleef staan!...

Dus de bruid moest nu blijven. Dan wat gedaan?

De karton deed eene omhaling op den wagen om een nieuw marteel te gaan koopen; maar de fijnoore! 't was voor zijn drinkgeld. Het marteel kwam dan voor den dag, en kletse de zwepe, de wagen vertrok onder het blij gejuich van: ‘Bruiloft! bruiloft! wij hebben ze meê, de blomme van de streke. Bruiloft, bruiloft’!

Alzoo waren de gebruiken te Beveren, Stavele en omstreken.

J. Leroy.

Aan de zee: hoe ze er rekenen!

EEN-z'n rekeninge te gare tellen met 'n ‘fersette’ insteê van met de penne, beteekent alhier hem meer dan dobbel en drie- doen betalen: 'n penne is éénstiftig - in schijn toch -, maar 'n ‘fersette’ steekt vier keeren deure.

Zoo varen hier de gasthofbazen die, tijdens 't zomergedoe aan de zee, ten winkele hunne waren ‘ip de plak’ of ‘ip de poef’ bestellen, zonder zelf rekeninge te houden, en die alzoo nadien van den winkelier 'n rekeninge krijgen met 'n ‘fersette’ geteekend!

(Knokke).

J. De Langhe.

Voor den geest en den uitkom, dat gelijkt aan de Blankenbergsche rekeninge.

En voor de spreuke? Ze schijnt niet heel volksch. Zou ze soms niet ingebracht zijn door franschsprekende menschen die ‘au hasard de la fourchette’ kennen in den zin van; goed kome 't uit (Littré o. ‘fourchette’), of nog die denken op ‘le vol à la fourchette’ ttz. met twee vingers in iemand zijn zak (N. Dar. Ill. op ‘fourchette’)? Hoe zeggen de verfranschte winkels die spreuke ‘met 'n fersette tellen’? Of 'n gebruiken ze die niet?

L.D.W.

Gezindheidsnamen

OVER vijf-en-zeventig jaar was er te Gheluwe verdeeldheid onder de speellieden, zooals dat gaat op een prochie omdenwille van twee brouwerijen: en de eenen,

[p. 224]

die een deungilde hadden te Gheluwe zelve, heette men Negenwekers(= mindere eer'appels), en de anderen, die mee speelden in een gilde te Meenen, noemde men Schuimers.

Dus: ‘gemeene patat-eters’ en ‘pintjestekkers’.

Pot en hangel, zie'-je wel.

[E.H.].

Wijnspuigers

IN den tijd... toen 't volk zelf zijn tale miek, was er te Brugge op de Craneplaatse een slag Cranekinders (vgl, Biek. 1927, xxxiii, bl. 298) van oudsher belast met het onderzoek van den wijn. Hun echte benaminge lood: wijnschrooijers, maar de menschen heetten ze wijnspuigers, in de boeken wijnspouwers (vgl. Gailliard. De Ambachten en Neringen van Brugge. 1854, bl. 190-192). De reden van dat zeggen was dat die mannen bij 't wijnbevinden, den wijn innamen eerst, maar hem aanstonds weer ‘uitspogen’, totdat zulkerwijze àl de vaten gekeurd waren... en dat ze dan allichte den besten herbevonden... en inhielden! Nog heden, schijnt het, gaat het zoo voort op de fransche koopdagen.

J. Valckenaere.

‘Den beer opeten’

MENIGMAAL gehoord te Roeselare van iemand die zeggen wilde dat hij weer ten onrechte zou aanzien worden als de schuld van een of anderen slechten uitval: ‘ik heb weer den beer opgeëten’, ‘ik zal weer den beer opgeëten hebben’.

Hebbe toch wèl gehoord, meen ik. Kan iemand die spreuk uitleggen?

E.M.