Biekorf. Jaargang 34

[p. 181]

Staat, man...

Ignis a facie ejus exarsit (Harpzang 17-10).

STAAT, man, en staakt uw steken,

onder wind en zonne;

laat hier uwen hond wat rusten,

laat Azor zijn tonge droogen,

't waschgoed van zijn zomerdagen! -

En hij staat, hij staakt, de man; hij

duwt den handigen dijsel neder,

onder wind en zonne,

monkelt, en beschouwt mijn schare,

voelt de snede van mijn broômes. -

Schare en broômes, 't zijn de vrienden

die verlangden naar zijn komste;

schare en broômes,

die van hem in 't nieuwe gesteken,

aan de deure ‘danke u’ zeggen

uit den mond van blijde menschen. -

_**_*

Met ne wip, zoo stijgt de man,

onder wind en zonne,

zet hem op zijn glad gestoelte, en

laat zijn veerdige voeten gaan. - Den

asse steunt 't gevoegzaam meêdoen

van de wieljacht,

't leêr, aan 't spoederen, roept den steen toe:

‘zoet!... en haast u!’. -

Jongens kijken,

lachend waar de steen moet weenen,

naderend,... eerzelend voor den hond, en

gapend weêr naar 't daverend werkkraam. -

O de jongens!

elk zijn ooge en elk zijn voegwoord

[p. 182]

 

bij dat slierend slijpgezabber!

 

maar de man 'n

 

hoort ze nog 'n ziet ze niet; hij

 

laat ze tateren,

 

haantjes zijn 't, die leeren kraaien. -

 

 

 

_**_*

 

 

 

Machtige man die staal kunt dwingen,

 

onder wind en zonne!

 

gij die 't vaderlijk wondt, dat staal, en

 

vaderlijk ook zijn zeer bestrijkt met

 

zalvende olie;

 

gij die nu met stalen herte, en

 

onbewogen bij 't bewegen,

 

't zuchten hoort van uwen draaisteen;

 

laat hem klagen, 't is de juichkreet

 

van uw ziele!

 

laat hem schijveren, 't is de vastheid

 

van uw ooge!

 

laat hem kranken, 't is de deugd van

 

uw gezondzijn! -

 

Wilden draaisteen, minnend wezen,

 

dat zijn kreunende krachten uitsnikt,

 

dat zijn eigen zelven op-eet

 

voor mijn huisvolk. -

 

 

 

_**_*

 

 

 

Schare en broômes,

 

snijdend, en vol blank gedreven,

 

onder wind en zonne,

 

schare en broômes gaan weer dienst doen,

 

vollen dienst hier,

 

waar ze vroeger, trage en lastig,

 

lijdzaam hun half werk verrichtten. -

 

.......

 

Den dijsel rijst, de jongens wijken,

 

't ouderwetsch getrek zet aan,

 

Azor al scherlen houdt zijn speur, en

 

zwijgend in zijn ondiep water

[p. 183]

 

schokt de steen,

 

schokt en dokt, tot dat hij nogmaals

 

tranen stort, of

 

dat zijn broerke, nevenst hem daar,

 

krist en krast, en jankt en vier spuigt

 

voor 't gabuurvolk. -

 

 

 

_**_*

 

 

 

Moedige man, die werkt en man zijt,

 

onder wind en zonne,

 

zittend boven 't leeg gedrets van

 

leugen, laster, veete en afgunst!

 

gij die kruiend, maar gerust toch,

 

't konkelen gâslaat

 

van de wereld,

 

o ge 'n gaaft uw glad gestoelte

 

voor den schoonsten koningszetel!

 

ook niet voor de beste zate

 

die de volksluim

 

bij zijn keuze

 

't wikkelend jongzijn ooit kan toestaan!

 

Op 't voortreffelijk hoogeschatzijn

 

van dien zetel,

 

of bij 't wankelend op- en neêrgaan

 

van die zate,

 

dáár,... man,

 

dáár 'n vondt ge 't luchtig doen niet

 

dat u aanstaat,

 

dáár 'n volgde u 't minnend herte

 

van Azor niet,

 

dáár 'n voeldet g'in u zelven,

 

't vast verheugen,

 

't onbewimpeld vreedzaam vrijzijn

 

van uw leven! -

 

.......

 

Reist de streke af, klibbere man!

 

houdt de wereld onder uw voeten!

 

duwt uw leven op den steen van

[p. 184]

 

Gods geboden!

 

Staat,... en onder wind en zonne,

 

bij den zang van schare en broômes,

 

tert,... slijpt,... geniet dat leven! -

Nieuwcappelle.

A. Mervillie.