Biekorf. Jaargang 34

Donderende zelfstandigheden!!!

(= substances fulminantes). Zoo las ik eens in zoogemeend ‘algemeen nederlandsch’. Ik wist niet dat er dergelijke ‘zelfstandigheden’ bestonden. Maar een vriend heeft er ons hier eene bezorgd. Zondag (17-vi), zegt hij, stond er in onze brugsche bladen, onderander in Belfort, eene meldinge over tewege G.G's HULDE, 1830-1930, opgesteld met àl fransche woorden.

't Schijnt dat er stond alzoo:

‘Onder de honorabele protectie van hunne Majesteiten... en een eere-comité [met een c- s'il vous plaìt en een accent aigu] waarin o.m. siégeeren... D. en D., worden reeds de festiviteiten van de celebratie van den immortellen vlaamschen purist met 'n fermen ardeur voorbereid. De prochaine week geven wij het manifest door het secretariaat... geëditeerd. Ziehier de brugsche namen: in het hoofdcomité..., in de Monument commissie..., in de Propaganda-commissie..., in de Financieele commissie..., in de Editie-commissie..., enfin nog in de Gallicismen-commissie, en andere groote en kleine commissie's...

Wij zijn gepersuadeerd dat alle vlaamsche intellectueelen, belletristen, artisten, congressisten, manifestanten en militanten, spontaan zullen saisieren dat er hier quaestie is digne-weg het subliem genie te rememoreeren dat, aldoor zooveel tragieke circonstances, ten coeur heeft gehad àl zijne precieuse momenten en zijne magnifieke talenten te depenseeren zonder compteeren om energiek te resisteeren tegen de emprise op onze vlaamsche expressie van allemaal franschen parlé, geëxerceerd door de élite van de ci-devants in den passé, zelf al gestimuleerd en gepikeerd door hunne manie om heel onze taal naar den diabel te helpen. Comme un seul homilie, om hier Gezelle zelf te citeeren, laat ons, inébranlabel, toujours tenir, aan de authentieke significatie van de devise van onzen combat: ‘in Vlaanderen vlaamsch’! Wij, Belfort onderander, ultra voor 't vlaamsch, voor het pure vlaamsch, wij souscriren daaraan met onze twee handen: montreeren des-

[p. 185]

noods ook onze tanden; in attendant dat wij ons samen kunnen serreeren in eenen sterk georganiseerden ensemble, rond het embleem van Gezelle's mobiel, d.i. rond het kolossaal monument (dat we sous peu alhier gaan dresseeren als een symbool van onze inébranlabele adhésie aan 't essentieele van heel zijn tendentie, savoir) aan 't princiep zelf dat hem tot Gezelle heeft gemaakt, te weten: “dat 't vlaamsch ...moet in 't vlaamsch zijn, als het wil vlaamsch zijn!”

Van nu tot aan 't jaar '30, 's morgens en 's avonds, soir et matin, gaan we nooit staan van te roepen, van te gueuleeren chaque jour; Vive Gezelle, dialectoloog, philoloog, vlaamsche pojète en ardente purist, inexorabel surtout tegen 't vervangen door fransche idiotiën van onze eigene idiotismen! Een entraînement dus tot den enthousiasme! Allons, sur l'air de: “qu'est-c' que le monnde? C'est 'n bolle ronnde! C'est un spectac'!...”

...Vive Gezelle!...’
[en 't vlaamsch in den zak]!

Ziet! Dat zei de vriend van hierboven; dat zulk vlaamsch zou te lezen geweest zijn in onze brugsche bladen, zondag (17-vi). Maar we kunnen 't moeilijk gelooven. 't Belfort onderander en is nog zooverre niet, en 'n schrijft tot op heden nog geen zulk (wat zou ik zeggen...) algemeen nederlandsch!

Maar...

Was het tòch waar, 't zij van hem 't zij van andere bladen, men mag het aanzien voor vast en gewis, op den dag zulker hulde, zal G. Gezelle liggen koken van gramschap diep in zijn graf.

Wat Biekorf betreft - als dat waar is, en gaat dat zoo voort - Biekorf, 't laatste levende werk van Gezelle, Biekorf zal even voor vast, 'k hoop het toch, op dien dag niet kunnen laten van te ...‘mankieren’!

Brom.