Biekorf. Jaargang 34

De sprekende Vogel

(Vervolg van bl. 144).

IN een haai en een draai was de koning het op, en kwam al lachende weer met den vogel. Maar nauwelijks had de jongen de muite vast of keere! hij was weg en alreeds uit de oogen, met muite en met vogel en al.

Na eenen tijd rijdens weerom, sprong de vos hun opeennieuw te gemoet.

- Nu zijt gij verstandig, riep hij. Gij hebt nu alles wat gij kunt bezitten, een vrouwe, een wonder peerd en den sprekenden vogel. Gij weet dat gij mij dat alles verschuldigd zijt. Gij moet nu ook iets doen voor mij.

- Vraagt àl wat gij wilt, vriend, mijn verlosser, en ik ben bereid het te doen, zei de jongen.

- Welnu, sprak de vos, slaat mij het hoofd af en verlost mij van mijn dierenleven.

- Wat, riep de jongen, om u te beloonen, u het leven benemen? Dat ware een hertelooze daad; dat doe ik nooit; maar springt op mijn peerd, ik zal u naar huis brengen, en zoo goed bezorgen alsof gij een mensch waart.

De vos scheen geheel bedroefd en bleef eene wijl sprakeloos.

- Welnu, sprak hij, ik wil u nog ten dienste zijn, omdat ik zie dat gij een gouden herte in uw lijf draagt. Luistert: rijdt nu voort naar uw vader's slot, en let wel op dat gij geen galgevleesch en koopt, en niet en rust bij bronnen of waterloopen. Goede reis.

[p. 178]

Daarop verdween dat wonderbaar dier en de koningszoon zette zijne reize voort.

Na wat rijdens zag hij in de verte eenen hoop menschen staan, en daar moest een ongeluk gebeurd zijn of alleszins iets buitengewoon's voorkomen. Toen hij bij hen kwam herkende hij daar seffens de twee ridders tusschen, die met hem vertrokken waren; maar hij vond ze in een deerlijken staat. Half ontkleed en elk met eene koorde aan hunnen hals stonden zij daar gereed om opgehangen te worden. Algauw vernam hij uit den mond van een van die lieden die hen gebonden hielden, dat zijne twee makkers groot verteer gemaakt hadden en weigerden te betalen, en dat het daarom was dat zij nu aan 't strop en aan de galge moesten.

- Als 't maar dat en is, ik zal hunne schuld betalen, sprak hij, laat ze maar los en in vrijheid, zij zijn mijne beste vrienden.

Hij haalde zijn dikke beurze uit die hij, bij zijn afreizen, van zijnen vader gekregen had en betaalde rijke al wat zij schuldig stonden.

De twee ridders waren over van blijdschap als zij uit die handen gerochten en vertrokken met hunnen redder naar huis.

Het peerd stapte nu den gewonen peerdenstap, en zoo reisden zij voort.

Alles sloeg meê en de koningszoon was buiten zijn zelven van vreugde. Al voortzettende vertelde hij al zijne gevaarnissen; maar de jonkvrouwe en sprak geen woord en scheen droevig.

- Dat meisje schijnt moede, riepen de twee ridders die ware schelmen waren. Laat ons hier wat rusten langs dien waterkant.

De brave jongen die in zijne vreugde de raadgevinge van den vos vergeten was, stemde toe en hij wipte van zijn peerd, zette de jonkvrouw af en bond het peerdeke aan eenen boom.

Als zij daar nu wat gezeten en gerust hadden sprongen die twee schelmen al met eens op den

[p. 179]

goedzakkigen en onvoorzichtigen jongen en smeten hem, eer hij hem kon verweren, in het water. Daarna reden zij weg met de koningsdochter naar huis.

De goede jongen zou voorzeker verdronken zijn, want het water was diep; maar de vos die zijnen vriend niet verlaten en had, sprong toe in der haaste en trok hem op kant.

- Gij verdient waarlijk niet, zei hij, dat ik nog iets doe voor u. Ik had u verboden galgevleesch te koopen, en te rusten bij bronnen of waterkanten, en wat hebt gij gedaan? De twee schelmen die gij in uwe goedhertigheid verlost hebt, raadden u aan hier te rusten, en was 't niet geweest dat ik over u waakte, gij waart verdronken. Nu zijn zij reeds bij uwen vader met den vogel, het peerdeken en de jonge koningsdochter. Daar zullen zij hun valsch spel voortspelen en vertellen dat gij verongelukt zijt. Maar ik wil niet dat de valschheid zegeviert, ik zal ze straffen. Gauw nu mee met mij naar uw vader's slot.

En nog eens op vosje's rugge vloog hij over den weg, naar huis.

Gij kunt denken hoe blij de koning was geweest toen hij de twee ridders zag met den vogel, en hoe dat zijne vreugde nog vermeerderde wanneer hij de wondere gaven van het peerdeke vernam; maar hij werd zeer bedroefd bij het hooren dat zijn geliefde zoon verongelukt was.

Nochtans hij had zijn woord gegeven, en daar wierd besloten bruiloft te vieren. Een der ridders zou trouwen met zijne eigene dochter en de andere met de dochter van den koning van het Blauwe Land. Maar hetgeen den koning daarop ten hoogste verwonderde 't was dat die vogel sprakeloos zat in zijne muite, dat het peerdeke niet en wilde eten en dat de jonkvrouwe geheele dagen zat te weenen zonder een woord te uiten.

Doch nu kwam de koningszoon zelve thuis met den vos! En vanzoohaast hij tusschen de boomen uitkeek, begon de vogel te roepen: daar is mijn mees-

[p. 180]

ter; het peerdeke sprong rond van vreugde in zijn stal, en at lijk een uitgehongerde; en de jonkvrouw vaagde hare tranen af en begon geestig te lachen.

De koning vloog op en liep buiten om te zien wie daar aankwam. Hij herkende zijnen zoon, viel hem aan zijn hals en doog hem op zijn herte over van blijdschap.

Daarop begon de zoon hem al zijne gevaarnissen te vertellen, hoe hij zoo dikwijls door zijne schuld de dood in den bek had geloopen, en hoe dat ten slotte die wonderbare vos hem altijd gered hadde.

Als de koning nu alles te wete was, heeft hij de twee valschaards geroepen en op staanden voet gegeven wat ze verdienden.

- Gij wierdt van de galge verlost door mijnen zoon, sprak hij vol toorn, maar door uw verraad, zult gij er toch weer op geraken.

Dat zij weenden of smeekten, 't was al boter aan die galge, en zij wierden alletwee dan schandelijk opgehangen.

De vos is toen wederom bij 's konings zoon gegaan, en heeft zoolange gevraagd en gesmeekt om den kop afgeslegen te zijn, dat de jongen met de tranen in zijn oogen eindelijk toestemde. Maar, wat wonder, nauwelijks is de vos zijnen kop kwijtgerocht of hij veranderde in menschelijke gedaante, en stond daar nevens zijnen redder die hem af en toe bekeek, stom en schier buiten zijn zelven. Hij was nog veel meer verwonderd, en zijn vader met hem, wanneer zij die verloste koningsdochter over van vreugde hem zagen kussen en hem haren broeder noemen.

En gij kunt raden dan wat er daar gebeurde. De koningszoon trouwde met de dochter van het Blauwe Land, en haar broeder met de dochter van den koning. En daar wierd gefooid en gevierd, en zij dansten op eenen glazenen trog en 'n zijn ze niet dood ze dansen er nog.

J. Leroy.