Biekorf. Jaargang 33

Donkere Kerken

O donkerheid,

o heimlijkheid

die 't dier in ons doet brullen,

of die den geest,

die 't dier niet vreest,

met zegen komt omhullen,

mij streelt, zoo zacht

als donzig vacht,

het toeslaan uwer vlerken

wanneer ik bid

en peizend zit

in onverlichte kerken!...

Ik zie noch raad

dóór uw gewaad

geen wereld meer dààrbuiten;

noch ster noch maan,

geen vonk zie 'k staan

op klutterzieke ruiten...

Een zee dat zijt

ge, duisterheid,

een vloed die komt verrassen:

eerst lichte vlek,

[p. 338]

 

dan schaduwplek,

 

zóó groeidet gij tot plassen

 

en spoeldet gauw

 

dóór gansch 't gebouw

 

met zóóveel wilde baren

 

dat kerk en nacht

 

inééngebracht,

 

weldra één zwartheid waren.

 

En reuzig nu

 

verheft gij U

 

o kerk, o avondwolken,

 

en 'k bid, o zee,

 

met zooveel' vreê

 

vergeten in uw' kolken!

 

'k En zie, noch merk

 

geen ijzerwerk,

 

geen houtwerk meer, geen' steenen,

 

noch beeld noch troon,

 

noch tint noch toon,

 

't is al in zee verdwenen!

 

'k En hoor U niet,

 

geen ruischend lied

 

lijk uit het water stijgen;

 

't is stil en stom

 

in 't Heiligdom,

 

uw' doode baren zwijgen!

 

Uw' baren staan,

 

ééns toegegaan,

 

onroerbaar, lamgeslegen;

 

de klaarte alléén

 

zal, één voor één,

 

ze, morgen, doen bewegen.

 

En éér 't gebeurt,

 

éér dat ge scheurt

 

in 't stijgend zonnegloren,

 

zie 'k 't eeuwig Licht

 

dat stralen richt

 

gelijk een kustetoren!...

Jos. Vanden Berghe.