Biekorf. Jaargang 33

Ons' Endeklokke

ZOO noemen wij in onze stad

het treurig klokkenklagen.

Drie klanken zijn in 't lied bevat,

drie klanken in vier slagen:

een slag die smeekend opwaarts gaat

en tot een zucht vermindert,

een slag die in de diepten slaat

en ruimte en ziel dóórzindert,

en slag die tusschen beiden reikt

en, weifelend, blijft beven,

een slag die, stervend, neêrbezwijkt

om, stervend, weêr te leven.

En, stijgend, dalend, immer voort,

dóór dag- en avondstonden,

valt, binst een ure, 't doodsakkoord

uit zwaargebronsde monden...

O Endeklok, o eigen taal,
bekend mij sedert jaren,

[p. 295]

 

'k begrijp uw' klanken van metaal

 

alsof ze woorden waren

 

en ja, hoe heerlijk 't lied ook zij

 

van vreemde doodenklokken,

 

niet één dat mij ontroert lijk gij

 

en mijn gemoed kan schokken!

 

Zoo dikwijls heb ik uw gesnik,

 

als kind, reeds nageluisterd

 

en, blikkend dan in Moeders blik,

 

een schietgebed gefiuisterd,

 

en toen, in huis, op 't blanke bed

 

een lijk lag in ons' kamer,

 

hebt gij mijn' ziele stukgeplet

 

door 't bonken van uw' hamer!

 

Zoo dikwijls heeft uw' wondre keel

 

in mij de stem doen zingen

 

van vrienden, ach zooveel, zooveel,

 

die ééns uw' klanken vingen,

 

lijk ik nu, en niet wisten, ach,

 

noch dierven te vermoeden

 

dat ook voor hen, in vollen dag,

 

uw klokkenhert zou bloeden!

 

Zoo dikwijls heb ik in de kerk

 

geknield onder den toren,

 

of neêrgebogen voor een zerk

 

om dáár uw lied te hooren,

 

uw groote lied in 't plechtig uur

 

der Allerzielendagen

 

toen in den grond van 't Vagevuur

 

gij stort lijk regenvlagen!...

 

Uw lied is droef, uw lied is goed,

 

het doet de zielen rouwen

 

en 't leven in den hellen gloed

 

van 't ware licht beschouwen;

 

ons bidden doet het voor de doôn

 

als wij de doôn vergeten;

 

ons strijden voor ons' eigen kroon

 

met nauwbewaakt geweten;

 

ons zingt het toe, tot lavenis,

[p. 296]

 

dat de Endeklok van 't lijden

 

't begin en de eerste maatslag is

 

van 't eeuwig klokverblijden!...

Jos. Vanden Berghe.