Biekorf. Jaargang 33

De Paddeput

Tusschen Beveren en Hondschoote, niet verre van de fransche grenzen is er een ronde diepe put genaamd de Paddeput, waarop het volgende zeisel.

Over honderden jaren waren er twee gebuurs Karel en Pieter met elk een schoonen baard en een krullekop waarover ze preusch waren. Zij gebuurden lijk twee gebroeders en waren geheele dagen te gare; als man den eenen zag, men zag den anderen, zoo wel kwamen zij overeen.

Op een dag leverden zij hunnen tabak dien zij diere verkocht hadden, aan eenen man die wel twee

[p. 235]

uren verre woonde. Zoo, zij trokken op met hunnen tabak in een graanzak, en al klappen en vertellen gerochten zij bij den koopman, waar zij hun geld ontvongen en daarbij zoo milde beschonken wierden dat zij alle twee een vliegsken in hun ooge kregen. 't Begon al te duisteren toen zij dachten op naar huis keeren. 'k En wete niet hoe het kwam; maar zij verdoolden en verwerrenden in de Crombeekbosschen, en zij en gerochten er niet meer uit; dolen was dolen. De verlegenheid miek hen nuchter en zij wierden benauwd; want zij moesten naar Hondschoote en zij 'n wisten op geen twintig uren waar zij waren. Al met eens hoorden zij muziek, zuik wonderschoon muziek dat zij bleven staan om te luisteren en zij kregen gelijk nieuwen moed.

- Laat ons een keer gaan kijken waar dat muziek speelt, zei Karel, we zullen daar te wete komen waar we zijn, en den weg vragen naar huis.

Ja, zoo gezeid, zoo gedaan; en achter een kwart geklauwierd te hebben door takken en struiken, zagen zij een geheelen hoop, wel van honderd kleene mannekens die daar aan 't spelen waren.

- 't Zijn klabouterkens, zei Pieter, laat ons zeere weggaan: want 'k ben schuw van dat volkske.

Maar de grootste klabouter met een langen grijzen baard, had hen al in de ooge en zond zes of zeven mannetjes toe om ze bij hem te brengen. Daar en was geen ontvluchten, noch verweren mogelijk; en Karel en Pieter, meer dood dan levend, van schrik, wierden te midden dier klabouterkens gebracht. De groote die zeker hun hoofdman was, deed een teeken en de muzikanten speelden een deuntje ter eere van Karel en Pieter, die geen beetje gediend en waren met die eere en gestadig hunnen benauwden blik hielden op den hoofdman.

Wanneer dat eeredeuntje uitgespeeld was, zagen zij dien kerel een lang-lang mes nemen; en wetten was wetten, op een steen. Hij gaf een kort bevel en de klabouterkens leidden de twee sukkelaars bij hem.

[p. 236]

- Komt hier, zei hij, tegen hen, gij 'n moet niet benauwd zijn, ik 'n zal u geen kwaad doen; maar uw baard en uw haar moet ik hebben en ik zal u rijkelijk voldoen. Is 't dat gij weigert of tegenvecht, 't en zal u niet baten want mijn volk zal u koorden en binden, en daarbij gij 'n krijgt geen duit.

Karel en Pieter lieten hen gedoen, en in een-twee-drie waren zij baard en haar afgeschoren zoodat zij daar stonden gelijk twee blutse dutsen te janken om hun wedervaren.

- Mannen, zei de hoofdman, vult hunne zakken halfvol; zij kunnen dan vertrekken naar hun huis. Zet hen op den goeden weg.

Karel en Pieter, in hunnen angst vergaten te bedanken, namen hunnen zak op en vertrokken. Achter weinig of geen tijd zij gerochten op gekende wegen en stapten al zweeten onder het gewicht van hunnen zak huiswaards. Maar ze gerochten zoo moede en zoo lam dat ze moesten dievelinge in eene boerenschuur kruipen om te rusten. 't Was donkernacht nu, en ze kosten niet zien wat er in hunnen zak zat: maar 't docht hun dat het zwarte koolbrokken waren. Zij weenden toch zoo bitterlijk om 't verlies van hun baard en haar, en wel bijzonderlijk nog omdat ze voorzagen hoe zij gingen uitgelachen worden van het volk. Eindelijk toch vielen zij in slape, en sliepen tot dat de zonne boomhoogte zat te schingen. Gij kunt denken hoe zij verschoten en blijde waren, want het eerste dat zij zagen was dat zij hun en haar baard wederhadden, en zij dachten dat geheel hunne gevaarnisse een droom was geweest; maar nog blijder waren zij toen zij hunne zakken opendeden en zagen dat zij halfvol goud zaten.

- Nu zijn wij rijke voor ons leven, zei Karel; laat ons maar zeere naar huis gaan, om dat blijde nieuws aan de vrouwe te melden; want onze wijfs zullen voorzeker vol angste geweest zijn over ons wegblijven, en een droevigen slaaploozen nacht gehad hebben.

[p. 237]

Toen Pieter van zijn blijdschap bekomen was, begon hij te rekenen en te tellen; en ja, 't slot was dat hij ging wederkeeren om nog zoo een klik goud te krijgen van die fraaie klabouterkes. Karel en wilde daarvan niet weten en hij was vast besloten naar huis te gaan.

- Nu, Karel, zei Pieter, doet wat gij wilt; maar ik keer weder. Verwittigt mijne vrouwe en zegt haar dat ik morgen zal thuis komen, en dat ik dobbelen vrecht zal meêhebben.

Vanzoo Karel vertrokken was, ging Pieter zijn goud duiken in eenen hollen tronkwilge, en keerde vol hoop en welgezind, naar de Crombeekbosschen weder.

't Wierd wederom donker en nacht, en Pieter hoorde algauw in de verte dat schoon muziek en hij trok er op los.

- Die domme Karel toch, dacht hij; als 't geluk vliegt, die 't vangt heeft het; 'k geloove waarachtig, als het pap regende, dat hij nog zou vergeten zijnen schotel buiten te zetten. Hij gerochte algauwe bij de muzikanten, en zonder vaar of vreeze ging hij den hoofdman groeten en bedanken over zijn goud. En met dat hij zijn baard en haar wederhadde, scheen hij gelijk te vragen of hij nog een keer zou kunnen zaken doen. De hoofdman bezag hem lachend en verstond zijne doeninge.

- Kom' maar hier, man, zei hij, en in een twee drie was hij zoo kaal geschoren als den eersten keer. Zijn zak wierd wederom gevuld, en binst dat het muziek een eeredeuntje speelde vertrok Pieter welgezind men kan niet meer; maar algelijk 't docht hem dat da' muziek gelijk zoo aardig speelde, 't klonk in zijn ooren als spotgelach.

- Speelt wat gij wilt, peinsde hij, wat kan mij dat schelen, ik heb mijn zak goud, en dat ze naar de duivels loopen met hun muziek.

Hij gerochte weder in diezelfste boerenschuur en sliep allichte gelijk een rooze. 's Anderdags echter

[p. 238]

wanneer hij ontwiek, was hij gewaar dat zijn baard en haar niet wedergeschoten waren gelijk den eersten keer, waarover hij veel verdriet miek; maar hij troostte hem algauw als hij aan zijn goud dacht.

- Mijn baard en haar zullen met den tijd weder wassen, dacht hij, laat ons eens kijken in mijnen zak.

Doch, een nieuwe slag was 't in zijn gezichte, want in plaats van goud, 'n vond hij niets anders als brok. ken steen. Had hij nog haar gehad, hij zou het, van spijt en gramschap uitgetrokken hebben. Hij verwenschte wel duist keeren de klabouters, en trok naar den hollen kopwilge waar hij zijn goud verborgen had: dat was al zijn hoop en troost nog; want hij verwachtte, niet zonder reden, dat Karel hem zou uitlachen. En zijn vrouwe 'n zou ook niet links vallen, en hem uitschelden en verwijten voor dwaaskop, dommekop enz. enz.; doch dat zou stillen en beteren met zijnen zak goud.

Hij stak zijn hand diepe, diepe in de holte; maar in steê van goud trok hij een overgroote zwartgrauwe padde uit, en 't was al dat hij vond.

Pieter was razende, en stampte putten in den grond.

Al met eens vallen zijne oogen op de padde die aan den graskant stillekens wegkroop.

Zot van spijt, greep hij het dier.

- Ha, gij helsch spook, naar uwen polk, tierde hij, en hij gooide ze in een rond putje waar twee grachten samen liepen.

Maar nauwelijks plompte zij in 't water of die put wierd wel honderd keeren zoo groot, en 't water ging benauwelijk aan 't koken, zoo dat Pieter verschrikt wegvluchtte en in zijn blutsen blooten kop naar huis liep.

Hoe dat hij daar vaarde 'n meldt het zeisel niet, maar die put die nog bestaat 'n draagt geen ander name als den Paddeput.

J. Leroy.