Biekorf. Jaargang 33

September.

Gistren praalde de nature,

't hair met bloemen opgezet;

heden sloeg de winterure,

en zij kwijnt op 't stervensbed.

In haar oogen ligt de glans nog

van het zonnebeeld gedrukt,

om haar slapen hangt de krans nog

ééns uit zonnegroen geplukt;

maar nu derver is dit stralen

en nu dorrer is die kroon,

en toch blijft de zieke pralen,

bleeker wel, maar immer schoon.

Naast haar sponde bloeien rozen

peerschgekleurde rozen uit,

en zij laaft hâar dorst bij poozen

met het sap van najaarsfruit.

Nu geen lied van nachtegalen

in haar stille woning meer;

regens vallen, misten dalen,

't blad valt uit de daking neêr...

O mijn lieve Zomervrouwe

die, naarmate ik ouder word

en het levensleed dòòrschouwe,

milder blijheid in mij stort,

die 't gemoed mij op komt beuren,

door uw komste, meer en meer,

en uw heengaan doet betreuren

mij veel dieper dan weleer,

'k wou - o kon ik - bloem en blâren,

hemelsblauw en zonnelicht

[p. 234]

 

eeuwig in mijn ziel bewaren

 

in den lach van uw gezicht!...

 

Maar 't en kan niet... Gij zult vallen,

 

vallen zal uw kroon en staf,

 

en wij zullen, menschen allen,

 

dragen U naar 't groote graf,

 

waar de winden zullen tieren,

 

waar de vlagen zullen slaan

 

en het sneeuwkleed zal versieren

 

de aarde waar uw lijk zal gaan.

 

Op die aarde gaan we spreiden,

 

ingetogen lijk 't seizoen,

 

Rozenkransen, Rouwgetijden,

 

Asschekruis na Kerstdaggroen.

 

En dààr zal ons herte waken

 

dagen, weken, maanden lang,

 

wachtend naar uw nieuw ontwaken

 

en den Alleluiazang!

 

O dan zal de grafsteen breken

 

en dan zult gij, Zomervrouw,

 

bleuzend, weêr den Meitak steken

 

op het zonnig Lentgebouw!

Jos. Vanden Berghe.