Biekorf. Jaargang 33

[p. 145]

Hoe een oude soldaat in den Hemel gerochte
(Vervolg van bl. 84).

ALS zij uit den bosch kwamen, zagen zij in de verte een groote stad en zij trokken er op los. 't En leed al niet lange of ze waren binnen in die stad; het was de hoofdstad van een koninkrijk, en de koning woonde daar in een prachtig paleis. Zij hoorden zeggen dat de koningsdochter over eerde lag en dat er groote rouw was in 't paleis en in geheel de stad.

- Laat ons eens gaan zien, zei Sinte Pieter, en zij gingen en wierden bij de doode koningsdochter geleid.

Sinte Pieter sprak zoo geleerd met den koning dat deze toestemde in zijn verzoek. Hij mocht van den koning al doen wat hij wilde, als hij zijne dochter maar wederom levende kon maken; maar gelukte hij niet, zij gingen 't alle twee met hun leven bekoopen. Sinte Pieter gaf toe, en Pieter met den herteklop en durfde niet weigeren.

Als zij in de kamer alleen waren, vroeg Sinte Pieter een ketel met kokende water, sneed het lijk met eene wonderbare behendigheid in stukken, legde al de lidmaten in het kokende water, en in korten tijd viel al het vleesch van de beenderen. Dan nam hij beentje voor beentje, legde ze zoo wel geschikt op eenen tafel, dat geheel het geraamte zoo wit als sneeuw daar voor Pieter's oogen lag. Dan rechtte hij hem op en sprak op plechtigen toon:

- Doode, in naam der Heilige Drievuldigheid, staat op!

En op den zelfsten stond was de koningsdochter springlevende.

De koning kwam toegeloopen en was zoo blijde dat hij de helft van zijn rijk wilde geven als belooning.

- Meen, ik wil niets aanveerden, zei Sinte Pieter,

[p. 146]

dat is Gods werk en Hem alleen moet gij uwe dankbaarheid toonen.

Pieter stootte hem wederom in zijn zijde, verweet hem voor dwaze; maar niets kon baten.

De koning wilde en wilde dat hij toch iets aanveerdde. En door 't danig klappen en aandringen, mocht de koning Pieter's ransel vullen met goudstukken.

't Overschot van het lammeke wierd er uitgedaan, de ransel wierd met goudstukken gevuld en zij vertrokken.

Langst den weg ruttelde en pruttelde Pieter over de dwaasheid van zijnen kameraad tot dat deze almedeens stil stond en zei:

- Jongen, verder en wil ik met u niet meer reizen; wij zullen scheiden, uw herte is te zeer vastgehecht aan de aardsche goederen. Doet uwen ransel af, wij zullen deelen.

Sinte Pieter telde al de goudstukken en legde ze op drie hoopen.

- Wat doet gij kameraad, riep Pieter, gij maakt drie hoopen en wij 'n zijn maar ons getween.

- Luistert, jongen, daar is een hoop voor u, een voor mij en een voor dezen die het herte van het lammeken opgeëten heeft.

- Dan zijn er twee voor mij, riep Pieter, en hij schartelde twee hoopen te gare.

Toen hij opkeek was Sinte Pieter weg en spoorloos verdwenen, en hij zat daar alleene met al dat geld.

Hij getroostte hem gemakkelijk, hij was nu rijke voor 't overige van zijn leven, zoo dacht hij.

- Hij is weg, zei hij, zooveel te beter, 't is nu al 't mijne; wat een tap is dat; hij is te dom om hooi te eten. Geen keure of is hij arm en moet hij bedelen, hij verfoeit het geld en het goud als 't slijk van den weg. Ik ken nu zijn kunste om menschen te doen verrijzen, en als 't pas geeft zal ik het slimmer aan boord leggen. Mijn broodje is gebakken voor mijn leven, en nu leve de vreugde!

[p. 147]

Pieter vertrok de wereld in en braste en smeerde zoolange en zoo wel dat zijn geld op gerochte, en zijn ransel ledig.

- 'k Zal moeten beginnen te zoeken achter nieuw en meer, dacht hij en hij ging eene groote stad binnen. Hij hoorde algauw nieuws dat zijn herte opsprong van blijdschap.

De koninginne was dood en lag over eerde: en hij naar het paleis van den koning. Hij wiste zoo schoon en zoo wel te praten dat hij al mochte doen wat hij wilde met het lijk; maar was 't opaldien dat hij mislukte, hij moest sterven.

Pieter was onbevreesd: ik zal de koninginne gezond en levende maken, sprak Pieter, brengt mij maar eenen ketel met kokende water en laat mij alleen.

Zoo goed, Pieter hadde zijnen, kameraads-doeninge goed in den kop, hij begon het lijk te scheên en smeet lidmaat na lidmaat in den ketel. Allichte viel het vleesch van de beenderen en hij schikte al de beentjes op eenen tafel, het eene bij het andere; maar 't was al verkeerd en mis. Hij kwam den eenen keer beenderen te kort, den anderen keer kwam hij er over; hij wiste niet meer waar ze gepast. Hij wrocht wel een ure, hij zweette er bij en gerocht verlegen. Eindelijk gelukte het hem en alles scheen in voege. Nu begon hij plechtig te roepen: Doode, in name van de Heilige Drievuldigheid, staat op! 't En ging niet, het geraamte bleef roerloos liggen. Hij herhaalde en herhaalde die woorden maar 't was boter aan de galge, 't wilde niet gaan.

Pieter begon te beven van schrik: de dood sterven, zuchtte hij en ten lange laatste ging hij bitterlijk aan 't weenen. Och kameraad, waarom hebt gij mij verlaten, ik heb u misdaan, hoe spijtig toch, o waart gij nu hier!...

De venster gaat almedeens stilletjes open en zijn oude vriend kruipt binnen.

Deze beziet het geraamte daar op den tafel, 't was

[p. 148]

al verkeerd, de beenderen der armen lagen in de beenen de ruggraat lag 't onderste boven, de vingers van den rechterhand lagen links, enz. enz.

In een-twee-drie had hij dat al op zijne plaatse geleid en hij zei:

- Jongen, jongen, gij en verdient niet dat ik u nog helpe; maar omdeswille van uw aalmoese zal ik u verlossen van de dood. Op eene voorwaarde en 't is dat gij niets en aanveerdt. Niets, hoort gij, niets. Belooft gij dat?

- Ho vriend, ja ik beloof al wat gij wilt, maar redt mij toch, sterven en nog zoo jong zijn! Ho, ja zeker beloof ik dat.

- 't Is goed, zei Sinte Pieter, en hij sprak tot het geraamte: Doode, in naam van de Heilige Drievuldigheid, staat op!

En ziet, de koninginne stond op gansch gezond en levende, maar de oude bedelaar was al den venster weder weg en verdwenen.

De koning over van vreugde en vol bewondering wilde Pieter houden als geneesheer van het hof. Hij zou aan zijnen tafel eten en goud hebben zooveel hij maar wilde. Pieter weigerde en bleef zijn woord getrouw, hij wilde niets aanveerden en vertrok met ijdelen ransel. Zijn herte bloedde van verdriet, en hij bedelde dan zijn brood om niet van honger te bezwijken.

('t Vervolgt).

J. Leroy.