Biekorf. Jaargang 33

Merels

Frisch de lucht en hel de morgen;
hoog en droog en vrij van zorgen,
klapt en babbelt, lacht en fluit,
lang en luid
ter kelen uit
zingt de zwarte merel,
op zijn hoogen sperel,
tot hij heeft zijn wijf gewonnen
tot hij heeft zijn net gesponnen:
't net van fijne tonen al,
daarin hij ze vangen zal,
spant de sluwe kerel
spant de zwarte merel
't merelwijfje dat wil wezen
zijne wederhelft voor dezen
voor den verschen zomertijd.
Later raakt hij 't wijfje kwijt
als het jonge goed is
weg en uitgebroed is,
dan en kan 't hem niet meer schelen,
als zijn vlugge kroost, met velen,
vliegen op de lauwe lucht
hunnen eersten merelvlucht.

[p. 125]

 

Ei, daar kreund' hij eens van liefde,

 

ei, verteld' hoe dat 't hem griefde

 

moedermensch alléén te staan

 

langs de lange levensbaan,

 

't geen 't gemeene lot is

 

van die liefdezot is.

 

Doch dat is voorbij. Zij luistert,

 

en hij roept nu, en dan fluistert

 

want hij weet wel dat z'hem hoort

 

schoon ze zich aan hem niet stoort!

 

Neen! den langen morgen

 

zit ze schuil, geborgen

 

in de diepste schaduwkrochten:

 

of z'heur nog zoo dapper zochten

 

niemand vond ze nog zoo gauw

 

in de diepe blarenschaûw.

 

Maar hij zweert en sakkert

 

en hij roept en rakkert.

 

Ja! Ze moet, ze zal me hooren

 

Ja! Ze moet, ze zal heur storen!...

 

 

 

Zij, die 't niet meer herden mag

 

Schiet 'nen-scherpen schaterlach.

Caes. Gezelle.