Biekorf. Jaargang 33

Mowgli
(Vervolg van Biek. 1926, XXXII, 287).

Intusschen was Mowgli mijlen aan 't afleggen, negen per uur, vooruitstuivend, danig blij dat hij nog zoo vlug te beene was, na die maanden van opgeslotenheid bij de menschen. Hij en had maar één gedacht in zijn hoofd: Messua en haar man uit de trape verlossen, hoe de zaken ook stonden; want hij had een ingeboren wantrouwen voor trapen. Later, dat stond vast, zou hij eens zijn schulden vereffenen met 't dorp zelf.

[p. 23]

't Was bij deemstering dat hij de nog niet vergeten grazingen zag, en den dhak-boom waar Grauwbaard hem had opgewacht den morgen dat hij Shere Khan doodde. Kwaad als hij was op heel het menschengebroedsel en hun gilde, toch sprong er iels naar boven in zijn keel, en hij moest naar adem snakken, als hij keek naar de daken van 't dorp. Hij werd gewaar dat elkendeen buitengewoon vroeg van de velden was weergekeerd, en dat zij, in plaats van den avondkok te slaan, samenstroomden rond een boom in 't dorp, en daar stonden te babbelen en te tieren.

- Menschen moeten altijd trapen leggen voor menschen, of zij zijn niet gerust, sprak Mowgli. Twee nachten geleden was het voor Mowgli - maar die nacht schijnt al vele regens oud te zijn. Vannacht is het voor Messua en haar man. Morgen, en nog vele nachten nadien, zal het weer Mowgli's beurt zijn.

Hij kroop langs den buitenkant van den dorpsmuur totdat hij dicht bij Messua's hut kwam, en keek door 't venster in de kamer.

Daar lag Messua, met een prop in den mond, en aan handen en voeten gebonden; ze hijgde en kreunde; haar arm was geveterd aan de blij-gekleurde bedsponde. De deur die op de straat uitkwam was stevig gesloten, en drie of vier man lagen er met hun rug tegen.

Mowgli kende de manieren en doening der dorpelingen op zijn duimke. Hij schikte dat zij met niets anders zouden beginnen. zoolang als zij eten konden en babbelen en rooken; maar van zoohaast ze dik geëten zouden zijn, werden ze gevaarlijk. Buldeo zou eerlang binnen komen, en is 't dat zijn geleide zijn plicht verstaan had, zou Buldeo een gewichtige vertelling gereed hebben. Hij sprong dus binnen door 't venster, en gestopen over den man en de vrouw, sneed hij de koorden door, trok de proppen uit, en keek rond of er geen melk in de hut stond.

Messua was half razend van de pijn en de vrees

[p. 24]

(men had haar heel den morgen geslagen en gesteenigd), en Mowgli hield zijn hand voor haar mond, juist op tijds om een schreeuw tegen te houden. Haar man was alleen maar verbijsterd en kwaad, en zat daar stof en vuiligheid uit zijn halfuitgerukten baard te plukken.

- Ik wist bet. Ik wist dat hij zou komen, snikte Messua. eindelijk. Nu weet ik zeker dat hij mijn zoon is. En zij drukte Mowgli tegen haar hert. Tot zoover was Mowgli zeer kalm gebleven, maar nu begon hij te beven over heel zijn lichaam, en dat verwonderde hem danig.

- Waartoe deze riemen? waarom hebben ze u geboeid? vroeg hij na een korte poos.

- Om gedood te worden, omdat wij u lijk een zoon in huis genomen hebben; voor wat anders zou 't zijn, zei de man gemelijk. Kijk, ik bloed!

Messua sprak geen woord, maar 't waren hàre wonden die Mowgli bekeek, en zijn handen knarsten hoorbaar wanneer hij 't bloed zag.

- Wiens werk is dat? zegde hij, dat zullen zij boeten!

- 't Werk van heel 't dorp. Ik was te rijk. Ik bezit te veel vee. Daarom zijn wij, ik en zij, tooveraars, omdat wij u onder ons dak namen.

- Dat begrijp ik niet. Laat Messua dat vertellen.

- Ik gaf u melk, Nathoo, weet gij 't nog, zegde Messua halfschuchter, omdat gij mijn zoon waart, dien de tijger me roofde, en omdat ik u doodgeerne zag. Zij zegden dat ik uw moeder was, de moeder van een duivel, en daarom moest ik dood.

- En wat is dat een duivel? zei Mowgli. Dood, dat heb ik gezien.

De man keek somber op, onder zijn zwarte wenkbrauwen, maar Messua loech. - Zie, zei ze tot haar man. Ik wist hat, ik zegde het u dat hij geen tooveraar was. Mijn zoon is hij, mijn zoon!

- Zoon of tooveraar, wat kan ons dat helpen, antwoordde de man; wij zijn reeds zoo goed als dood.

[p. 25]

- Ginder is de baan door de Jungle, wees Mowgli door 't venster. Uw handen en voeten zijn los. Gaat maar!

- Wij kennen de Jungle niet, zoon, lijk... lijk gij die kent, begon Messua. Ik geloof niet dat ik ver zou kunnen gaan.

- En de mannen en vrouwen zouden ons op de hielen zitten, en ons weer naar hier slepen, zegde de man.

- H'm, zei Mowgli, en de top van zijn vliem kittelde de palm van zijn hand. Ik ben niet van zin aan. wie ook in dit dorp kwaad te doen... nu nog niet. Maar 'k en geloof niet dat zij u zullen tegenhouden. Binnen kort zullen zij werk genoeg hebben om te peizen. Ha!

Hij keek omhoog en luisterde naar 't getier en 't gestamp buiten. Zoo, ze hebben Buldeo eindelijk laten naar huis komen?

- Hij werd dezen morgen uitgezonden om u te dooden, kreesch Messua. Hebt gij hem ontmoet?

- Ja, wij: ik kwam hem tegen. Nu moet hij een sproke vertellen; en binst dat hij aan 't snateren is, hebben wij tijd om veel te doen. Maar 'k wil eerst weten wat zij van zin zijn. Denkt intusschen na, waar gij naartoe zoudt willen, en zegt het mij als ik weer ben.

('t Vervolgt).

W.J.D.