Biekorf. Jaargang 32

Mowgli
(Vervolg van bl. 239).

ZIJ omringden den ouden man lijk een bende bruinvisschen een stoomboot in volle vaart, en terwijl zij rond hem stonden, spraken zij onbekommerd voort, want hun taal klonk lager dan de diepste noot van de toonladder verstaanbaar voor ongeletterde menschen. (De hoogste klinkt in het schrille kwieken van Mang, de vleermuis, en zeer velen kunnen ze in 't geheel niet vangen. Boven die noot vindt gij heel de taal van vogel, vleermuis en kever).

- Dat is nog beter dan gelijk welke slachterij, sprak Grauwbaard, toen Buldeo stoop, en vorschte en hijgde. Hij ziet eruit lijk een verloren zwijn in de Jungle bij de Rivier. Wat vertelt hij?

Buldeo was geweldig aan 't pruttelen.

Mowgli vertaalde: Hij zegt dat er heele benden wolven rond hem moeten gedanst hebben. Hij zegt dat hij van zijn leven zulk een spoor gezien en heeft. Hij zegt dat hij moe is!

- Hij zal er wel liggen vooraleer hij het weer kan volgen, sprak Bagheera droog-weg, terwijl hij gleed rond een boomtronk, al altijd voort blindekalle spelend. En nu, wat doet het mager schepsel nu?

[p. 284]

- Eten of rook blazen uit zijn mond. Mannen moeten altijd spelen met hun mond, zei Mowgli; en de stille speurders zagen den ouden man stoppen en aansteken, en paffen uit een waterpijp, en zij snoven den tabaksgeur goed op, om zeker te zijn van Buldeo in den zwartsten nacht, als 't nood deed.

Daarop kwam er een kleine troep koolbranders langs het pad af, en zij bleven natuurlijk stilstaan om met Buldeo te kouten, want zijn jagersfaam was wel twintig mijlen in 't ronde verspreid. Zij zaten allen neer en rookten, en Bagheera en de anderen kwamen bij en keken toe terwijl Buldeo de geschiedenis van Mowgli het Duivelskind begon te vertellen van 't naaldeke tot den draad, met verzinsels en van 't zijne erbij. Hoedat hij zelf eigenlijk Shere Khan gedood had; en hoe dat Mowgli veranderd was in een wolf en heel den achternoen met hem had gevochten, en opnieuw in een kind omgetooverd was en Buldeo's geweer bezworen had, zoodat zijn kogel op zijds afsloeg als hij mikte op Mowgli, en een van Buldeo's eigen buffels had omvergeschoten; en hoe het dorp, wel wetend dat hij de koenste jager in Seeonee was, hem had uitgezonden om dat Duivelskind van kant te maken. Intusschen had het dorpsvolk Messua en haar man aangehouden, - zij waren ongetwijfeld de vader en de moeder van het duiveljong. Men had ze ingesperd in hun eigen hut; straks zouden ze op den pijnbank moeten bekennen dat ze met den duivel gemeens hadden, en daarna moesten ze op den brandstapel.

- Wanneer is 't te doen? vroegen de koolbranders, want ze zouden heel geerne de plechtigheid bijwonen.

Buldeo zei daarop dat ze niets zouden uitvoeren tot hij terugkwam, omdat het volk verlangde dat hijzelf eerst den Jungle-knaap zou dooden. Nadien zouden zij korte metten maken met Messua en haar man, en hun land en buffels onder de dorpelingen verdeelen. Messua's man had daarbij een paar merkwaardige ras-buffels. Buldeo was van gedacht dat het een heel

[p. 285]

goede zaak was tooveraars te verdelgen; en menschen die wolvelingen opvoeden buiten de Jungle waren van de slechtste soort heksen, dat was klaar.

- Ja maar, spraken de koolbranders, wat zou ervan komen moesten de Engelschen dat hooren?

Men had hun verteld dat de Engelschen een stapeldwaas volk waren, die het niet gedoogen dat eerbaar boerenvolk de heksen ongestoord ombrenge?

- Kom, kom, zei Buldeo, de hoofdman van 't dorp zou hun wijsmaken dat Messua en haar man gestorven waren van een slangebeet. Dat stond al lang vast, en er bleef nu niets anders meer over als het wolvenkind te dooden. Ze hadden toch zulk geen schepsel in den omtrek gezien zeker?

De koolbranders wierpen een schuwen blik in 't ronde, en dankten den hemel dat ze 't niet ontmoet hadden; maar ze twijfelden er niet aan of zulk een koene jager lijk Buldeo zou hem ontdekken, als het iemand kon. De zon was op het laagste, en ze vonden dat het niet kwalijk ware door te steken tot aan Buldeo's dorp om de kwâ hekse eens te zien. Buldeo zei daarop dat hij, al was het zijn plicht het Duivelling te dooden, het over zijn herte niet krijgen kon een bende ongewapenden door de Jungle te laten trekken zonder zijn geleide; want alle stappe kon de wolfduivel uit de tronken springen. Daarom zou hij hen vergezellen, en kwam het heksenkind te voorschijn - wel, hij zou hun wel toonen hoe de beste jager van Seeonee daartegen te werke gaat. The Brahmin, wist hij te vertellen, had hem een toovermiddel bezorgd tegen dat schepsel, en daarmede was er geen gevaar te ontzien.

- Wat zegt hij? Wat zegt hij? Wat zegt hij? herhaalden de wolven alle minuut; en, Mowgli miek het hun diets totdat zij begonnen met de heksengeschiedenis, en dat verstond hij-zelf niet, en dan zegde hij verder dat de man en de vrouw die hem zoo wel gedaan hadden opgesloten waren.

[p. 286]

- Vangen de eene menschen de andere? sprak Grauwbaard.

- Dat zegt hij toch. Ik versta hun klap niet meer. Zij zijn al thoope zot. Wat gemeens hebben Messua en haar man met mij, om te moeten opgesloten worden in een val; en wat beteekent al dat spreken over 't Rood Bloeisel? Ik zal er moeten bij zijn. Wat ze ook beramen tegen Messua, ze zullen niets uitsteken vooraleer Buldeo terug is. En alzoo...

Mowgli peisde diep, en zijn vingers dreefelden over den hecht van zijn vlames, terwijl Buldeo en de koolbranders kloekmoedig vertrokken, malkaar op de hielen volgend.

- Ik keere heetsvoets terug naar de Mannen-Gilde, zei Mowgli eindelijk.

- En die daar? vroeg Grauwbaard, en keek begeerig naar de bruine ruggen van de koolbranders.

- Vergezel ze met uw stemme, zei Mowgli met een grijns. Ik zou er niet van houden dat ze 't dorp bereiken voor dat 't deemstert. Kunt gij ze achterhouden?

Grauwbaard liet vol misprijzen, zijn witte tanden zien: Wij kunnen ze rondom rond leiden lijk geiten aan de koorde, of 'k zou Man niet moeten kennen.

- Dat is niet noodig. Zing ze een deuntje voor, anders vinden zij het te stille onderwege, en, Grauwbaard, het deuntje en moet van de zoetste niet zijn. Ga mede, Bagheera, en help hem 't liedjen opstellen. Als de nacht gevallen is, kom mij tegen bij 't dorp, Grauwbaard weet wel waar.

- Het is geen gemakkelijke jacht een Manneling op de hielen te zitten. Wanneer zal ik kunnen slapen? zei Bagheera, en hij geeuwde, maar zijn oogen fonkelden, want hij was gevierd op het spelletje. Ik, moeten zingen voor bloodaards van menschen. 'k Zal probeeren.

Hij hield zijn hoofd omlaag, opdat zijn stemme zou galmen, en hief een lange, lange ‘Goê jacht’ aan - een middernacht-roep - in 't herte van den achternoen,

[p. 287]

en dat was akelig genoeg om ermee te beginnen. Mowgli hoorde het rommelen, en zwellen en zinken en uitsterven in een kriepigen klaagtoon achter hem, en hij loech in zijn eigen, terwijl hij door de Jungle snelde. Hij zag de koolbranders samengekropen lijk aan malkaar geknoopt; de loop van den ouden Buldeo zijn roer, wuifde lijk een bananablad, naar alle kanten tegelijk. Dan stiet Grauwbaard den Ya-la-hi! Ya-la-ha!-roep uit voor de bokkendrijving, wanneer de Gilde de Nilghai, de groote blauwe koe, opjaagt, en hij scheen te komen uit 't verste uiteinde van de wereld steeds nader, nader en nader, totdat hij plots afbrak met een korten gil. De andere drie antwoordden, totdat zelfs Mowgli zou gezworen hebben dat heel de Gilde volop aan 't huilen was, en dan zetten zij allen den heerlijke morgenzang in van de Jungle, met iedere wending en zwelling en zoeting, die een diepgekeelde wolf van de Gilde van buiten kent.

Niemand kan den indruk daarvan beschrijven evenmin als het misprijzen dat de vier bij ieder woord uitkeften, toen zij de takken hoorden kraken en de mannen haastig zagen in de boomen klimmen, terwijl Buldeo zijn zangen en tooverspreuken afdeunde. Daarop gingen zij liggen en sliepen, want lijk al de schepsels die van inspanning leven, waren zij methodisch van aard; en daar is niemand die goed werk kan leveren zonder te slapen.

('t Vervolgt).

W.J.D.