Biekorf. Jaargang 32

De Advent

De dagen zijn dáár van de zalige droomen
waarop de Gerechte uit de wolken zal komen!
Een tijdje gewacht nog, geboet en gebeên,
wij zijn reeds den purpren Advent ingetreên!

De dagen, met wintersche stilte beladen,
zijn rouwig-getint lijk de priestergewaden;
ze gaan, lijk 't Officie, hun' tastenden gang
en neuriën betrouwvol 't Verwachtingsgezang.

Ze vragen elkander met bevende woorden
èn of ze geen harp of schalmeie nog hoorden,
èn of ze niet merkten, heel ver nog, heel ver,
het weemlen van kudden of ergens een ster.

Zij zagen, zij hoorden nog niets in 't geluchte,
geen straal nog, geen vonke, geen snarengeruchte...
Volherdende gaan zij toch immer vooruit
en zingen hun' liedren nu brandend en luid.

Zij weten het vast uit den mond der Profeten,
zij hebben het vast telken jare geweten,
en nimmer en heeft hun' verwachting gefaald,
dat éénmaal toch 't Woord uit de Hemelen daalt.

[p. 252]

 

En waarlijk 't gebeurde! In het kortste der uren

 

ontwaarden zij, hoog dáár, het scheemren van vuren

 

en zagen op wolken, met sneeuw overlaân,

 

onhoorbaar naar 't Oosten veel' lammeren gaan.

 

 

 

Ze wendden hun' blikken van hoog naar beneden

 

en vonden de wereld in blijde gebeden,

 

de kinderen, zingend, om groen in het bosch,

 

de kerken getooid en de klokken reeds los.

 

 

 

Ze voelden 't, de dagen, 't Rorate moest zwijgen,

 

de sterre was dáár, het Adeste zou stijgen

 

en Kerstdag, hun Broeder zoolange beloofd,

 

verscheen in hun midden, de kroon op het hoofd!

 

Koeselare 1926.

^Jos.

Jos. Vanden Berghe.