Biekorf. Jaargang 32

[p. 194]

Oktoberrozen

Schaamle beiers, schaamle keten,
schamel kruiske van mijn God,
Paternoster vaak vergeten
en door dwazen soms bespot,
waart Ge schaamler duizend keeren,
om uw vrome lofgebeên
zou ik dieper U vereeren
dan al 't goud en de edelsteen'!

O ik voel het toch zoo treffend,
als Gij door mijn vingers glijdt,
dat Ge, troostend en verheffend,
meer dan hout en koper zijt;
'k voel dat Uw' gewijde keten
mijne ziel aan Jesus boeit
en Uw beiers uitversleten
rozen zijn waar troost in bloeit!

't Zij Gij spreekt van 't bitter Lijden
of van Vreugde of Zegepraal,
immer komt Ge diep verblijden
mij met Uw' mysterietaall
en 't komt steeds mijn hert verzoeten
als ik, na den langen dag,
Onze Vaders, Wees-gegroeten
in het kerkje bidden mag.

Zalig dáár. bij 't lampgeflonker,
druppelt de genadedauw
en ik fluister in het donker,
zoetjes, met Ons' Lieve Vrouw...
't Is dan of in Hare Kroone
iedre stille Wees-gegroet
eene roze, schittrend-schoone,
mij tot zegen bloeien doet.

[p. 195]

 

Rozen zijn het, vijftig rozen,

 

brengend mij, met 's Hemels lach,

 

ruste na den rusteloozen

 

diepberoerden arbeidsdag;

 

rozen al vol balsemgeuren,

 

rozen al lijk sneeuw zoo blank,

 

zingend, zelfs wanneer ze treuren,

 

eenen wondren zegezang.

 

 

 

Zang van vroomheid in het leven,

 

zang van redding voor de doôn,

 

waarin reeds de klanken beven

 

van de harpen rond Gods troon;

 

zang van vrede als stormen woeden,

 

zang van bijstand in den nood,

 

zang van troost als wonden bloeden,

 

zang van leven in den dood!

 

 

 

Als ik ziek of oud zal wezen

 

en mijn ooge, zonder glans,

 

dolend in een boek zal lezen,

 

Gij zult blijven, Rozenkrans!

 

Blijven zult Gij in mijn' handen,

 

doodgesteven in mijn' mond,

 

in mijn' kroon als sterren branden,

 

uitgemijterd in den grond!

Roeselare 1926.

Jos. Vanden Berghe.