Biekorf. Jaargang 32

Onuitgegeven Voegreken en -stukken van zaliger Alexis de Carne

Zonder waerom

De roos kent geen waerom, ze bloeit omdat ze bloeit,
Zij vraegt aen niemand ooit of zij het ooge boeit.

[p. 157]

 

Zoo weze ja! 't gedicht; men zingt niet om te pralen,

 

Maer slechts om blij gevoel in blijden zang te talen.

A. de Carne.

Naer het oude

Die hemel es so blau, so blau.

Dat sonnekyn lacht so claer

Al rype so staet die corenhauw

Van sperkende coren swaer.

Die pickers komen naer het velt.

Ende wetten die picken up 't steen.

Ende dat coren light neergevelt

Ave de wortel gesneen.

A. de Carne.

Aan Karel Blancke

O zoete zanger, o edele dichter,
't Zij dat ge in vreugd zijt ofte smert,
Zeg mij toch wat sperke ligt er
Te veunzen in uw gloeiend hert?

Draagt ge in uw boezem misschien een bronne
Die altijd springt en spruit,
En niets en bewaart van al het gone
Dat ze in haar binnenste sluit?

Of zijt ge lijk de nachtegale
In 't blijde lentgetijd,
En moet ge 't in zangen talen
Wat ge in uw jeugdig herte lijdt?

Of is 't misschien noch 't een noch 't ander
Dat uwe zangen voedt
En met vierigheid allerhande
Vervult uw teer gemoed?

O edele dichter,
't Zij dat ge in vreugd zijt ofte smert,

[p. 158]

 

Zeg mij toch wat sperke ligt er

 

Te veunzen in uw hert.

(Medegedeeld door J.V.)

A. de Carne.