Biekorf. Jaargang 32

Meiavond te lande

O zoo zoet is mij die avond

vóór den eersten dag van Mei!

Zoo verkwikkend en zoo lavend

daalt zijn heerlijkheid in mij!

Weg nu, weg voor enkle stonden

alle kommer en verdriet

dat ik, rein en ongeschonden,

't blijde van dit uur geniet'!...

Klokjes luiden in den toren,

duiven wieken door de lucht,

kindren zingen englenkoren,

wierook stijgt uit bloem en vrucht.

Menschengroepjes stappen zedig

naar het Kerkje, als in een droom,

en ze groeten vroom en vredig

't Meibeeld in den lindeboom...

't Lijkt me alsof er door de luchten,
stil, een stoet van englen vaart

en, te midden harpgeruchten,

de Vorstin des Hemels naârt.

Sterren liggen vóór Haar voeten

rein lijk rozen uitgestrooid

en de maan, om Haar te groeten,

rijst in 't zilver opgetooid,

[p. 84]

 

Aarde en Hemel schijnen heden

 

slechts één Huis en Huisgezin,

 

één in liefde en in gebeden

 

voor de Moeder-Koningin;

 

één in onschuld, ongeschonden,

 

één in vroomheid, vreugde en peis,

 

zonder weedom, zonder zonden,

 

lijk een dubbel Paradijs...

 

'k Groet U, Moeder, diepbewogen,

 

in den grooten avondstond,

 

daar Gij komt voorbij getogen

 

met Gods glimlach om Uw' mond!

 

'k Groet U in de klokkentonen,

 

'k groet U in het kinderkoor,

 

'k groet U in de lindekroonen,

 

in het laatste lichtgegloor!

 

'k Groet U in de vreê der landen,

 

'k groet U in den bloemengeur,

 

in de keersen die 'k zie branden,

 

vóór Uw beeld, uit elke deur!...

 

Nog één stond, ach, en 't zal nacht zijn,

 

éénzaamheid en schaduwval,

 

maar reeds morgen zal 't weêr pracht zijn

 

in den dag die rijzen zal!

 

O dan ga ik, Moeder, knielen

 

vóór Uw altaar, aan Gods voet,

 

en, met duizend blijde zielen,

 

Meivreugd drinken in Zijn Bloed!

11-4-26.

Jos. Vanden Berghe.