Biekorf. Jaargang 32

Getijdenboek

Aperi, Domine, os meum...

O zalig blad,

o troostelijk woord,

waar God zijn wijsheid heeft gedoken,

en waar zijn goedheid

openzwaait,

lijk water uit de bron gebroken. -

O deugddoen boven

al 't geniet

dat ik uit menschelijk woord kan halen!...

Ge rijst, ge rijst,

zet uit, zet uit,

en speerst alom vol hemelstralen. -

[p. 78]

 

En toch, de geest

 

die 't moet bevroên,

 

wie houdt hem vast?... wie zal hem binden?...

 

dat ongestadig

 

wikkelend ding

 

hoe zal 't in mij zijn ruste vinden? -

 

 

 

Getikt, en weg!...

 

bij eigen zwier

 

zoo vaart hij, vaart hij, onbezonnen,

 

en vleugelt ver

 

van 't goddelijk blad,

 

waar hij zoo lustig had begonnen. -

 

 

 

Spiritus vadens!...

 

'k hale hem in,

 

en 'k brenge hem dáár, waar hij al wringen,

 

gedwongen in mijn

 

handen zit,

 

om evens wederom weg te springen. -

 

 

 

Exaudit Domine

 

Jesu Christe!

 

aanhoort ons die u smeeken moeten,

 

en leert de krankheid

 

nederig zijn

 

van schepselen, stuifzand voor uw voeten. -

 

 

 

Die sprekend hier

 

met U, o God,

 

Uw goddelijk bijzijn niet 'n vatten,

 

die koud en

 

onverschillig soms,

 

't gebed, die gunste, niet 'n schatten. -

 

 

 

Al zijn ze, God,

 

uw dienaars ook,

 

ze voelen hoe ze machteloos blijven

 

om zonder U

 

naar U te gaan,

 

den geest, ne stond, naar God te drijven. -

[p. 79]

 

'k Heb 't herte, 'k heb

 

den wille goed,

 

o God toch, helpt dien geest bewaken,

 

en laat mijn ziele,

 

vast en vroom,

 

al 't zoet van uw getijden smaken. -

Nieuwcappelle.

A. Mervillie.