Biekorf. Jaargang 31

De Dood spreekt:

't Jaar is om. -

'k Belde aan 't eendelijk prachtgebouw, en

'k trok de klinke op onder 't stroodak. -

Wiegen heb ik omgekeerd in

't zuchtend diep van moederherten. -

Heerdvier heb ik toegereekt, 't ge-

luk doen treuren,

waar 't geluk aan 't leven vastlag. -

't Schoonzijn heb ik weggesmoord in

't derfzijn van zijn wangen,

diep gestopt zijn tooverend zoet in

d'holten van zijn oogen. -

't Vlugzijn snoerde ik om-end-om in

't klemmen van mijn dwangkleed. -

't Jongzijn liet ik ouder worden

in 't geheugen van die weenden. -

't Oudzijn pakte ik bij zijn leên, en

duwde 't naar zijn grafsteê. -

Rijkdom heb ik weggespeeld van

hem die naar dat weggaan greep nog. -

Hoogmoed heb ik neêrgedrukt, ont-

sierd, gesmoezeld en vertrapt, lijk

distelkruid, volop aan 't bloeien. -

Geleerden heb ik uitgelicht bij

't laatste schemeren van hun geestkracht,

uitgelicht en afgeleid op

't praalbed van hun wijsheid. -

[p. 283]

 

Den schilderborstel nam ik op, en

 

over 't wezen van den kunstenaar

 

maalde ik wat geen kunste 'n maalde ooit:

 

't echtzijn van mijn eigenzelven,

 

't akelig waarzijn van de Dood. - Ik

 

gaf nen drank in, mijnen drank was 't,

 

waar mijn hoofd, met

 

twee geschrankte menschebeenen

 

als blazoenmerk iedereen aansprak,

 

en 'k genas, 'k genas van 't leven,

 

zij wier leven 't ziekzijn heelde, en

 

lijm geleid had voor mijn voeten. -

 

Beeldvast stond ik vast voor hem, die

 

roem vond in zijn beeldgestalten. -

 

't Rochelen vestte ik in de keel, waar

 

nachtegalen uit verhuisden. -

 

Tokkelen kwam ik op die vingeren

 

waar de kracht tot snaarbezielen

 

gansch ontredderd en vergaan lag. -

 

Ginds, bij 't zwijgend dichtertalen,

 

als de veder moedeloos neêrzeeg,

 

als de mond aan 't hert ne klank vroeg,

 

kwam het laatste woord van mij nog:

 

‘Sterven’! -

 

_**_*

 

't Jaar is om, en

 

nieverst iemand aangetroffen

 

die met mij den strijd dorst aangaan

 

voor de zege;

 

niemand ooit, in 't lang verleden,

 

die mij perk of wetten stelde,

 

niemand, niemand,

 

buiten één, die stervend meêging,

 

en die, dood, mijn macht in tween brak,

 

mij ontsnapte en juichend uitriep:

 

‘'k ben het Leven’. -

Nieuwcappelle.

A. Mervillie.