Biekorf. Jaargang 31

De laatste sprong

JA! 't is een rare sprong, mijn vriend,
die ons nog blijft te springen,
en 't eenige dat wel verdient
gedaan van alle dingen;
de laatste! En wat erachter komt
wie zal 't bekend ons maken,
wie zal gered zijn, wie verdomd,
hoe de eeuwigheid zal smaken?
Met elken dag die henengaat
treedt hij een stapke nader
zoo dat hij vóór mijn deure staat
veel té dicht allegader!
Wij waren kindren, jongeliên,
- kom wil dat lachen staken -
en mannen, en, g'en wilt 't niet zien
maar nu zijn we oude kraken:
waar dat ik ook mijn ooge wend'
waar dat ik hen ontware,
mijn makkers, of 'k ben stekeblend
zijn grijsaards al te gare.
Voorbij is 't lijk een rook, dooreen
het kwade lijk het goede:

[p. 273]

 

getreur, gejoel, gelach, geween,

 

voorbij; de ziel is moede,

 

ze neemt de wereld voor wat zij

 

voor velen is van jaren,

 

een treurspel of een comedij

 

alvolgens de gebaren.

 

Ze 'n laat zich zoo gemaklijk niet

 

als vroeger meer bedotten,

 

ze zift het kaf uit 't koorn en ziet

 

de wijzen uit de zotten;

 

doch daarmeê is de glans eraf,

 

de leute is uit het leven,

 

en 's levens waarheid, 's levens straf,

 

is, ruw en woest, gebleven.

 

 

 

Kom, 'k voel het wel, mijn tijd draaft aan,

 

't wordt mijne beurt om springen,

 

't en helpt noch klagen noch weerstaan,

 

't en helpt geen handenwringen,

 

en daar er toch gesprongen moet,

 

laat ons het lot maar dragen

 

en ingaan met een kalm gemoed

 

den jongsten onzer dagen.

 

 

 

Och ja, we zullen 't boeten, man,

 

dat wij eens menschen waren.

 

Er is nog Eén die 't beteren kan,

 

die heeft als wij gevaren,

 

die weet wat er van menschen is,

 

en heeft, zelf menschgeworden,

 

gedeeld de droevige erfenis

 

met ons, van einde te orden.

 

Hij mag niet al te zwaar de boet

 

op ons ooit laten wegen,

 

of anders spreekt zijn eigen Bloed

 

zijn eigen Vleesch hem tegen.

 

Wij hebben - en wie kan er meer? -

 

gedaan hetgeen wij konden,

 

en hebben 't spel van op te neer

 

gelaten zoo we 't vonden.

[p. 274]

 

Op God betrouwd! en, springen wij,

 

laat ons de kanse wagen

 

dat beter dan al de andere zij

 

de jongste van onz' dagen.

Melchior.