Biekorf. Jaargang 31

De Ganzenwachtster

ER was eens een jonge graaf, kloek en wel gebouwd en daarbij een gouden herte, die lust en gading hadde op reizen. Hij verdroot hem bij zijnen broeder en zuster die maar en leefden om te fooien en beslag te maken.

Zoo, op zekeren dag, vertrok hij blijgemoed de wereld in. Hij ging drie dagen en drie nachten zonder rusten, en kwam aan een grooten bosch met breede lange lange dreven. De nacht viel stilaan, en de man zocht eene schuilplaats om te rusten. Hij vreesde de wilde dieren die 's nachts hun prooi zoeken, en kroop daarom op eenen hoogen boom en dook hem boos weg tusschen de dikke sprietelende takken. Als hij 's anderendaags wakker wierd was de zon reeds hooge; 't moest dichtbij den middag zijn. Hij haastte hem naar beneden en spoedde zijnen weg voort. Hij en had nog geen levende ziele ontmoet toen hij al met eens een geruchte vernam van krakende takken. 't Moest een keer een

[p. 269]

beer of een leeuw zijn, dacht hij, 't ware gedaan met mij, 'k ware levende verscheurd en opgeëten. Hij was tewege weer op een boom als hij met een groote verwondering en blijdschap zag dat het een oud vrouwtje was heel neerstig aan 't houtrapen. Hij ging erbij, en zag dat zij reeds twee zware bondels brandhout vergaderd had, en hij sprak ze aan:

- Wel, vrouwtje, zei hij, twee zulke groote bondels, en wie zal dat dragen? 't is een zware vrecht voor een kloeken manskerel, en gij zijt zoo oud en versleten.

- Ja jongeling, antwoordde zij, en zij bezag hem met hare grijsde stralende oogen door eene lange witte haarstresse die voor haar geluw gerompeld gezicht slingerde; ja, oud ben ik en versleten ook; maar ik moet toch branding hebben om mijn potje te koken, en 'k geraak ik algelijk wel thuis met zulk een vrecht op mijnen krommen rugge.

De graaf die een goed herte had, kreeg medelijden met dat arme schaap en vroeg:

- Woont gij verre van hier, vrouwtje?

- Neen jongeling, niet al te verre; maar met zulke pakken is alle weg te lang.

- Enwel, toont mij den weg, ik zal uwe bondels dragen. Komt.

- Zoudt gij mijne bondels dragen? Gij zijt wel goed voor mij. En zij zette haren tandeloozen mond open en loech dat het schonderde in dien eenzamen bosch.

Met haar kromme handen bond zij de bondels te gare, en zei:

- Kruipt er dan daar maar tusschen en neemt ze maar op. Een van voren en een van achter; zoo is 't gemakkelijkst om dragen. Ik draag ze ook altijd alzoo. En zij begost wederom zoo overluid te lachen, dat de graaf meende dat hij eene uitzinnige voorhanden hadde.

Hij nam de twee bondels op, en zij wogen gelijk lood.

- En nu vooruit, schetterde zij, al kletsen op hare handen.

Als de jongeling tien minuten verre gegaan had, docht het hem dat zijne vrecht zwaarder en zwaarder wierd.

[p. 270]

- Alhier jongeling, alhier de hoogte op! mijn huizeke staat langs den anderen kant.

- Nu nog klimmen, zuchtte hij, hoe zal dat gaan? En hij klom; maar zijne beenen wierden moede en stram; het zweet liep van zijn voorhoofd en zijn adem piepte.

- Vooruit kloeke jongeling, riep zij; zoudt gij niet kunnen wat een oude versletene vrouw kan? Gauw, moed jongen.

Hij wilde die bondels afschudden; want hij voelde dat hij ging vallen klaar van uitgeputheid. Maar wat hij schudde of deed, die duivelsche bondels waren gelijk aan zijn lijf gegroeid en ze wilden niet af.

- 'k En kan niet meer, vrouwtje, 'k en kan niet meer, zuchtte hij. Al mijn leden sidderen en begeven, mijn ooren tuiten en 't draait al wat ik zie.

- Zijt gij niet beschaamd zulke dingen te zeggen, en nog zoo jong zijn, en kloek gebouwd zijn, riep zij lachend; en met een wip zat ze boven op de bondels en sloeg van daar met eene wisse dat het kletste op zijne beenen.

De graaf die nu zeker meende met eene tooveresse te doen te hebben, wierd vol schrik en angst, kreeg gelijk nieuwe krachten en stapte voort.

Hij gerocht op den top van de hoogte al snakken achter adem.

- Ziet, daar in de diepte staat mijn huisje, riep zij; en loech zoo luid dat de ganzen die rond dat aardig klein huizeke zaten, opvlogen en bij die oude hekse kwamen zitten op de bondels en op hare schouders.

Schoorvoetend en met kleine korte stapjes, daalde de graaf de hoogte af en stond eindelijk, uitgeput men kan niet meer, bij dat leeg leeg huizeke.

- Wij zijn er! wij zijn er! tierde zij; en met al hare ganzen was zij neerewaard gesprongen. Nu vielen de bondels als vanzelfs op den grond; maar hij ook, hij viel er bij en was buiten zwee.

Wanneer hij tot zijnzelven kwam, lag hij in een schoon net beddeke, en 't oud vrouwtje was bezig met eten te bereiden, terwijl eene andere vrouw, nog een jong meisje, bij het vensterke zat en spinnen.

[p. 271]

Deze was zoo arm en slordig gekleed als de oude. Zij had een zwarten hoed op haar hoofd, aangetrokken tot in hare nekke; en de breede vooien waren met groene banden onder hare kin toegebonden zoodat hij haar gezicht niet zien en kon, zooveel te meer, dat zij hem nooit bezag en half gestopen maar hemelstorme en spon.

- Kom', lief dochterke, gij hebt nu al lang genoeg gesponnen. Ga' nu en wacht de ganzen ginder bij de bronne. Ik zal u laten roepen als ik u noodig heb.

Dat oud wijf sprak nu zoo zoete als eene moeder spreken kan, en de graaf in zijn bed lag daarover geheel verwonderd na te denken.

- Ja moederke, antwoordde het meisje; en hare stemme was als een hemelsch muziek in zijne ooren.

Nu kwam dat oud sloortje met eene kom warm drinken bij zijn bedde, en in eene moederlijke bezorgdheid sprak zij teeder:

- Brave jongeling, drinkt dezen drank warm uit, gij zult daarvan geheel hersteld zijn en uwe reize kunnen voortzetten.

De graaf dronk die kom ten gronde uit; want hij had een helschen dorst, en inderdaad, seffens was hij geheel hersteld en frisch zoodat hij uit zijn bedde wipte en geen de minste vermoeienis meer en gevoelde.

Hij groette de vrouwe en wilde seffens weg, maar zij hield hem vast.

- Eerst moet ik u nog bedanken, zei ze, voor den dienst dien gij mij bewezen hebt, en 'k zal u ook nog eene belooning geven. Gij hebt dat verdiend; gij zijt een goed herte, tracht het maar te blijven.

Al spreken had zij uit eene beurze van haren rok een gouden doosje gehaald; 't was geheel bezet met schitterende perels en 't zat ook vol van zulke kostelijke edelgesteenten. Zij gaf dat aan den verbaasden jongeling en zei:

- Dat is voor u, bewaart dat weigerlijk, het zal uw geluk zijn. 'k En zegge maar dat. Goede reis, jongen. Goede reis, en denkt soms aan mij en aan mijn dochterke, dat onschuldig schaap. Dat God u geleide.

[p. 272]

- Dank ul vrouw, dank u. 't Was al wat hij kon uitbrengen klaar van verwondering.

Daarop verliet hij dat aardig oud wijf en trok nog eens de wereld in.

('t Vervolgt).

J. Leroy.