Biekorf. Jaargang 31

[p. 222]

Advesperascit
(Het wordt avond).

't WORDT avond en het duister daalt

op 's levens laatste stonde;

't is angstig, 't is benauwend als

bij 't naadren van de dood.

Mijn sidderend hert klopt bang in mij

in onbepaalden nood,

alsof 't vergaan hem smachtend in

zijn reuzenarmen sloot.

Afstandig doodsch en treurig is 't

en zwijgzaam in het ronde.

Is 't nu dat van de levensboom

de vrucht zich los moet scheuren?

Is dit nu sterven? 't Openslaan

van de akeligen schoot

der onbegrensde nacht? De stap

dien ze al doen, geerne, of nood?

De vrucht is rijp en 't vallen moet

mij vroeg of laat gebeuren!

Kom! dat ik valle! ik waag den sprong,

als ik toch vallen moet:

wordt 's levens raadsel me opgeklaard

dan is me 't sterven zoet.

Het weze me toch eindlijk klaar

wie dat ik ben, waarhenen

ik wandelend was, mijns levenstijds,

op mijn paar wankele beenen.

Ik valle! en moge ginder mij

't ontwaken zijn zoo zoet

als in de lente 't zonsgeschijn

dat 't duister vluchten doet.

Ik valle! en laat me wederzien

alwie hier van beneden,

't zij vriend of maag, in de eeuwigheid

vóór mij zijn bingetreden.

[p. 223]

 

Ach vader, moeder, vrienden al

 

die ginder aangeland

 

waarschijnlijk op mij wachtend zijt

 

op 't eeuwig wachtend strand,

 

hier ben ik, en, nu kent ge mij

 

zoo gij mij nooit en kendet,

 

want, hoe gij vorschend ook alhier

 

uw oogen tot mij wenddet

 

toch was daar steeds mijn innigst zelf

 

dat u verdoken bleef,

 

waar niemand ooit, tenzij Gods oog

 

een blik naar binnen dreef.

 

 

 

Nu kent gij mij, zooals ik ben

 

daar hebt gij mij, en thans

 

door ziel en geest en hert en lijf

 

doorschouwt me heel en gansch.

 

Zult gij nu, over mij, misschien

 

bedrogen, U verwonderen?

 

Zult gij me, als u onwaardig, niet

 

met uwen vloek verdonderen?

 

 

 

Och neen, waarom zoudt ge eigenlijk

 

uw evenbeeld vervloeken?

 

Mijn schade of schande 'n zijn toch niet

 

bij mij alléén te zoeken!

 

Neen, zult gij zeggen medelijênd

 

hoe zouden w'hem verwenschen:

 

Hij is een mensch geweest, en wij

 

wij waren alle menschen!

Melchior.