Biekorf. Jaargang 31

Verloren

AL zwoegend en al zuchtend doolt
het kranke menschenhert
al zoekend naar het heil dat hem
eermalig werd ontnomen:
op halfgenezen wonden legt
hij nieuwgeboren smert
en even onvoldaan al zijn
begeerten gaan en komen.

Hij luistert, zwervend achter 't land
naar 't bladerbed der boomen,
naar 't praten van de vogels, naar
den wind die zucht in 't riet;
naar 't grommelen van den donder, naar
het babblen van den vliet;
hij luistert naar het stormgeweld;
naar 't hel gedruisch der stroomen.

[p. 35]

 

Hij luistert naar de stem der zee

 

die diep en onvoldaan,

 

loopt witbeschuimd heur baren in

 

het zwart der krochten slaan:

 

hij laat heur waterzoom tot aan

 

zijn zwerversvoeten stroomen,

 

en horkt! daar komt geen antwoord als

 

de baren gaan en komen.

 

 

 

Hij luistert of een minnend hert

 

in liefde hem geven mag

 

't geluk, 't verloorne, dat zijn ziel

 

voorheen maar éénmaal zag.

 

En 't maakt hem zieker van den dorst

 

naar 't heil, nooit aan te komen,

 

den hemeldrank dien, op een voet

 

hij van zijn mond, ziet stroomen.

 

 

 

Want ach, het eene menschenhert

 

voor 't ander weet geen troost:

 

en troost die van de menschen komt

 

van allen is het broost.

 

Hij gaat en laat zijn moede hoofd

 

nog moeder nederkomen.

 

Hij gaat zijns wegs en verder volgt

 

hij 't vluchten van zijn droomen.

 

 

 

Hij gaat en gaat, en eer hij staat,

 

is donker schaduw komen

 

zijn levensdag verduistren, en,

 

daar komt den nacht: de dood.

 

Aleer hij ooit een voorsmaak van

 

't geluk heeft ingenomen

 

daar ligt, en rust hij, onvoldaan

 

in de aard' heur kouden schoot.

Caes. Gezelle.