Biekorf. Jaargang 31

Dan de zes Zwaantjes

(Vervolg van B. 1924, bl. 272)

Nu dat haar ongelukkige broeders weg waren, viel het meisje op hare kniënen bad om sterkte en hulpe. Zij sloot haar gebed met de volgende woorden: och God! helpt mij, al moest ik sterven, ik wil mijn broeders verlossen.

Daarop, gesterkt en zelfs opgeruimd om de blijde hoop die haar gouden hertje vervulde, verliet zij dat roovershol, en ging diepe diepe in het woud, kroop op eenen boom en sliep in; en droomde dat haar broeders verlost met haar naar het vaderlijk slot terugkeerden.

's Morgens als de zon opstond schoot zij wakker, en na een vurig gebed, daalde zij neder en zocht sterreblommen. Dan klom zij weder op den boom en zette haar aan 't naaien en naaien. Zij was alleen, dus geen

[p. 8]

gevaar een woord te spreken, en tot lachen en hadde zij ook geen lust.

Dat geduurde nu al een geheelen tijd en zij naaide maar altijd naaien, toen op zekeren dag de koning van die streek in den bosch kwam jagen met een groot gevolg van mannen en honden.

Ten allen kante doorkruisten zij den bosch, toen al met eenen keer de honden het meisje bemerkten op den boom en aan 't bassen gingen dat het helmde. De jagers kwamen toegeloopen met hoop eenig wild te ontdekken. Wat keken zij verwonderd, als zij dat meisje daar hoog in de takken bemerkten.

- Wie zijt gij! riepen zij. Maar 't meisje en sprak niet. Komt af, kind, komt af, wij en zullen u geen kwaad doen. Weest niet bevreesd; wij zijn goede lieden en willen u helpen.

Zij schudde haar kopke; maar sprak geen woord. Zij hielden aan; en 't meisje, meenende met roovers te doen te hebben, smeet haar gouden halsketen beneden. 't En hielp al niet, zij moest afkomen, riepen zij. Dan wierp zij hare gouden armbanden omleeg. Te vergeefs. Zij wilden dat ze beneden kwam, en zelfs een der mannen kroop op den boom, en bracht haar met zacht geweld mede.

Intusschen was de koning ook bij gekomen, en hij vroeg met veel goedheid wie zij was? wat zij daar deed en van waar zij kwam? Hij vroeg dat in al de talen die hij kende; maarhij kreeg ook geen woordu it haren mond.

Daar het meisje zoo schoon en zoo zedig was als een heiligenbeeld, voelde hij in zijn herte eene groote genegenheid voor dat wonder schepselke. Hij deed zijnen koninklijken mantel af en wond haar er in, zette ze op zijn peerd en trok met geheel zijn gevolg huiswaard.

Als hij t'huis kwam deed hij haar kleeden met de kostelijkste kleederen, en zij scheen zoo schoon in zijn oogen dat hij geen ander meer wilde als vrouw.

't Meisje en sprak geen woord; en liet gedoen, zoodat zij in korte dagen koninginne wierd te midden ongehoorde feesten.

[p. 9]

De moeder van den koning had een boos herte, en ze kon die stomme koninginne noch zien noch geluchten: wie weet wat voor meisje dat is, meende zij, daarbij zij is stom en altijd even drooge; te midden al die pracht van haar huwelijksfeesten, te midden al het gejuich en het gezang en heeft zij nooit haren mond scheef getrokken; en sedert dien en heb ik ze nooit zien glimlachen, 'k late varen van lachen. 'k En weet niet waar de koning zijn hoofd stond als hij dat schepsel tot vrouwe nam en koninginne miek; en ik, zijne moeder, ik moet dat zien en verdragen... maar... wacht.

De koninginne intusschen op hare kamer naaide en naaide aan de zes hemdekes; 't werk was moeilijk en ging traag vooruit; maar ze verloos noch tijd noch moed.

Een jaar was verstreken sedert haar huwelijk, en zij kreeg een zoontje binst den nacht. De wraakgierige moeder begon haar helsch plan uit te werken. Zij nam het kind weg en deed het door trouwe mannen verre ontvoeren, waar het op haar kosten gekweekt wierd. Zij nam wat bloed van dieren, bestreek de koninginne's mond, en ging den koning wijsmaken met veel gemaakt geschrei en wanhopige gebaren, dat die stomme een menscheneetster was, dat zij, o gruwel! haar eigen kind verslonden had. Maar de koning weigerde dat te gelooven. Zij is veel te goed om zulk een schelmstuk te bedrijven, antwoordde hij. Kon zij maar spreken, zij zou wel hare onschuld bewijzen.

De booze moeder vol spijt moest hare woede verkroppen, maar zij en gaf het niet op.

Nog een jaar vloog voorbij in naaien en naaien, en naarmate zij vooruitging groeide haar hoop aan; zij beviel nog eens en kreeg wederom nu een zoontje. De helsche moeder speelde haar zelfste spel, en ging dat schrikkelijk nieuws met veel meer droefheid nog eens aan den koning melden; maar wat zij weende of zwoer bij hooge en bij leege dat zijne vrouw eene menscheneetster was, de koning en wilde noch en kon het gelooven. Haar herte was daarvoor te goed, zei hij. En wederom moest

[p. 10]

de wraakgierige haren spijt verkroppen; maar zij en gaf het nog niet op.

't Geduurde nu wel drie jaar eer de koninginne nog een derde kindje kreeg, en 't was- wederom een zoontje. Nu zou de oude gelukken, kost wat kost; zij miek al de hovelingen op, en allen kwamen de waarheid getuigen; zij hadden bewijzen, daar was geen twijfel meer aan: de koninginne had voor de derde maal haar eigen kind opgeëten. 't Was een ongehoorde schande. De straf moeste volgen, de wet was klaar en duidelijk, of 't volk zou opstaan tegen den koning en het ergste was te vreezen.

Dien keer gaf de koning toe: zijn lieve gemalin moest sterven. Zijne moeder borst bijna van verkropte vreugde; zij zegevierde en zij moest droefheid gebaren.

De onnoozele onplichtige koninginne naaide en naaide binst de dagen die zij nog te leven had. De zes jaar waren voorbij, dag voor dag, en de laatste dag was juist de dag dat ze moeste verbrand worden. De zes hemdekes waren opgemaakt, uitgenomen dat er aan het zesde eene mouw ontbrak.

Met zonopstand kwamen de mannen van 't gerecht haar halen uit den kamer waar zij opgesloten zat. Altijd sprakeloos maar vol hoop stond zij op, nam de zes hemdekes op haren arm en ging mede.

't Volk huilde en tierde gelijk wilde dieren, en de mannen van 't gerecht moesten met de wapens het volk afhouden. Men wilde die stomme menscheneetster in stukken trekken, zoo groot was de razernij.

De koninginne, ging kalm en ingetogen naar de plaatse waar zij moest levende verbrand zijn. Zij had zooveel gewrocht, zooveel geleden en zoo vurig gebeden, God had zijn tijd. Hij zou haar niet verlaten.

Toen de beulen haar wilden binden aan den paal, hoorde men al met eens in de lucht een geschreeuw zoo vreemd, zoo benauwelijk, dat het volk als van de hand Gods geslegen, ophield van huilen en tieren, en verschrikt ten hemel keek. Daar kwamen zes zwanen met breede vlerken die in groote krinkels neerdaalden. De

[p. 11]

koninginne draaide haar hoofd naar de lieve zwaantjes. Zij herkende ze wel, hare verlossing was nakend. Een voor een vlogen zij naar de hemdekes die zij nog altijd op haren arm droeg, namen elk een, en staken hun kopken er in, en stonden aanstonds in menschengedaante te midden de verschrikte beulen. De jongste, omdat er eene mouwe ontbrak aan zijn hemde, had maar één arm en te midden zijnen rug bleef een zwanenvlerk hangen.

Zij waren verlost. Wat eene blijdschap! Welk een schouwspel! Alle zes omarmden en kusten hunne lieve zuster, hunne verloster.

Eindelijk richtte de koninginne haar in al de pracht van hare onplichtigheid, zegevierend op, en begon te spreken. Het volk, getuige van dat wonder, geloofde aan haar onschuld, en trok nu juichend met de koninginne weder naar het koninklijk paleis.

Als de koning het jubelend volk hoorde wederkeeren, meende hij eerst dat het blijdschap was over de dood van zijne lieve vrouwe, want nooit had hij geloof gehecht aan die wreede beschuldiging. Maar welhaast verstond hij dat men schreeuwde: ‘Leve de koninginne! leve hare zes verloste broeders!’ Hij sprong op, liep naar den venster, en als hij zijne vrouwe te midden haar broeders zag klappen en lachen en alle teekens geven van onzeggelijke vreugde, stormde hij naar beneden en viel in hare armen, weenende van blijdschap.

Dan begon de koninginne, in de tegenwoordigheid van geheel het hof, het schandig bedrog der booze moeder bloot te leggen en waar te bewijzen; en zij eindigde met de geschiedenis van hare broeders, en wat zij al gedaan en geleden had om ze te verlossen.

Nu om kort te maken, de koning deed zijne moeder straffen volgens de wet, 't is te zeggen levende verbranden. Deze rampzalige als zij zag dat het haar laatste uur was bekende alles. Hare medeplichtigen ondergingen dezelfste straffe. De kindertjes wierden gezocht en gevonden, en 't was feeste in 't hof en in geheel het land. De vader van de koninginne en van de zes broeders wierd ook verwittigd en kwam deel nemen in de alge-

[p. 12]

meene blijdschap. Eindelijk met zijne zes zonen trok hij weder naar zijn land; en, thuisgekomen, wierd zijne hekse-van-eene-vrouwe om hare heksestreken ter dood verwezen.

En nog lange leefden zij gelukkig te gader al het verleden leed vergetende.

Zoo ziet gij nog eens bewaarheid: wie een put maakt voor een ander valt er dikwijls zelve in.

Juul Leroy.