Biekorf. Jaargang 30

[p. 273]

Bachten 't elshout

BACHTEN 't elshout,
waakt de slimme zwarte poeze,
zit met kogels in heur hoofd, en
wapens in heur handschoen. -
Langst den boord, èn heimelijk deurke,
sluts omhangen met zijn mos, en
zonder klinke en zonder slot aan;
open naar den helderen hemel,
gapend naar den duisteren diepgrond. -
Zwarte poeze,
zijt ge, wordt ge, ziek of zuchtig?
menscheschuw?... of wat verzint ge,
gansch aleen met uw gedachten?
Niets 'n roert daar;
't doet,... twee oogskes
komen in dat heimelijk deurke,
blijven staan, lijk
glimmende zwarte spelleko pkes,
oogskes die 't gevaar afspiên, en
nieverst geen gevaar 'n vinden. -
Trippeltrappel wilt ons muizeke,
zwak en los, e luchtje scheppen;
't zal gaan azen,
vrij, op 't heerlijk jachtgebied van
moeder zonne. -
Plots ne kap, ne zochte klauwslag,
meêgaande en bevallig!...
't leeft nog, 't leeft,... maar om te beter
't naderen van de dood te voelen. -
Bij zijn vreezen, bij zijn hopen,
looze vlucht soms,....
d' handschoe van de zwarte poeze
damt de bane af. -
Pootelen wordt 'et, gooien, vangen,
kaatsen met dat gruwend herte. -
Boos genot!... onhebbelijk wreedzijn!...
wreedzijn dat hier spelen heet, en

[p. 274]

 

leute, wikkelend uit den weedom! -

 

Vaart, mijn muizeke,

 

roert nu naar én ander diepte,

 

waar ge nooit meer, nooit meer, uitkomt! -

 

Schommelend schuift 'et,

 

kraakt 'et, langst nen holde grafweg,

 

naar 't ombunselen in zijn lijkkleed,

 

naar zijn zwijgen en zijn doodzijn;

 

't steertje volgt, als

 

laatste draadje van zijn leven,

 

laatste sleur van zijn bestaan hier. -

 

 

 

_**_*

 

Bachten 't elshout,

 

blijft de zwarte tooveresse

 

tooveren met heur groene kogels;

 

lekkebaardend

 

smekt ze nog aan d'achtersmake

 

van die sluipmoord.

Nieuwcappelle 1924.

A. Mervillie.