Biekorf. Jaargang 30

[p. 250]

O 't aanhoudend rouwgeruisch

O 't aanhoudend
rouwgeruisch
op de boomen, op mijn huis! ...
in de plassen,
langst de wegen!...
't is den treurzang van de regen,
meêgeneuzeld
uit de toten
van de weenende watergoten. -
Stonden, dagen,
gansche nachten,
drupt ons hoofd van wreê gedachten,
leekt de sterkte uit
ons gemoed;
is 't èn rampe, wordt 'et vloed? -
O den akker
die verzinkt,
sukkelt, sukkelt, en verdrinkt;
o die grijsde
luie lucht,
waar de spannende ziele in zucht,
zucht en ziek wordt
bij 't verdriet
van dat smokelend regenlied!...
vogeltale en
wat men hoort,
leute en leven, al versmoord,
al, behalve
't rouwgeruisch,
op de boomen, op mijn huis,
en dat zabberen
uit de toten
van de klagende watergoten. -
Gij, aanbeden
en bemind,
God, almachtig, wekt de wind;

[p. 251]

 

lijk e lammeken

 

uit zijn sliet,

 

komt hij op, als 't God gebiedt;

 

laat hem nu zijn

 

schade inhalen,

 

over land en weiden dwalen,

 

en deur 't wiegelend

 

akkergraan

 

met uw zonneke op wandel gaan. -

 

Gij, die onze

 

Vader heet,

 

stopt dat zijpelen van ons leed;

 

laat uw aanschijn

 

weêr verzoeten;

 

't hopend herte voor uw voeten

 

bidt en bedelt,

 

smeekt en wacht;

 

God toch, God!...

 

toogt uw goedheid in uw macht. -

Nieuweappelle 1924.

A. Mervillie.