Biekorf. Jaargang 30

Om altijd op 'tzelfste weder te keeren...

om terug te keeren tot onze schaapjes, zou mijn vlaamsch Nieuwsblad zeggen, ik heb het diep verdriet (= la profonde douleur) geachte Lezer, Ued. te melden het onherstelbaar verlies (= la perte irréparable) van weldra alle vlaamsche taalgevoel bij al wie hem niet stelselmatig 'n zwicht van al dat verblind meedoen aan al dat zoogezeid Algemeen Nederlandsch ('t ‘zoogezeid’ welverstaan, in den grond 'n Algemeen Luiaardsvlaamsch). Ik daag uit gelijk wie 't wil aangaan, mij te bewijzen dat de drukste lezing van echt-fransche boeken en bladen meer kwaad heeft gedaan aan ons vlaamsch taalgevoel dan nu en dan de lezing van ons eigene vlaamsche dag- en weekbladen, voornamelijk van die vanuit Brusssel en Antwerpen. De mannen van die Pers (= de cette Presse) - welk een afschuwelijk woord -, daargelaten vooreerst of ze ooit van de sterksten geweest zijn in 't vlaamsch, 'n hebben van z'n leven noch tijd noch gelegenheid meer om genoegzaam onder hun eigen vlaamsch volk te verkeeren: ze slijten hun leven op ‘trams’, en ‘bureelen’, ‘trottoirs’ en ‘cafe's’, tot over den kop heeledagen in Beulemansch gezelschap en Beulemansch gepraat, gewoon er te sparen de geit en de kool (= ménager la chèvre et le chou) nl. 't ‘Boulevardsch’ en 't ‘Marolsch’; ten anderen van ambtswege ongevoelig geworden aan gelijkwelke aandoening; en zoodoende onverschillig medeen, jazelfs, aan wat ze schijnen met meest gloed te verdedigen. Die mannen ‘lappen’ hun opstel aaneen, waarlijk ‘lappen’ met lappen van zoogezeid fransch, of met lappen van zoogezeid nederlandsch, naarvolgens het blad waar ze aan vast zijn: ze stellen op - meestendeel - uit een ijdelen kop, uit een levenloos herte, met heele riemen klanklooze zinnen, met woorden die fransch zijn en vlaamsch al tezamen, en met voorzetsels enz. tusschen 't zij heden met fransche of morgen met vlaamsche: als b.v. ‘het Com-

[p. 136]

munistisch element in het gouvernement Moscou’, of ‘X treedt in de combinatie als Minister’, of eenigszins meer bedekt ‘zijn ontslag schijnt een kwestie, van dagen’! En wij (d.i. de lezers, of vooral de verdere medewerkers, of staatkundige lieden, de mannen van aktie, de meisjes-bewegers, de jongere leeraars, de jongens erachter, heel 't nieuwe geslacht) we slikken dat in als... ‘degelijk Nederlandsch’! Zelfs, wee dan, aan die een verwijt zou bedurven aan 't adres van alle die beulen, die werken dat 't schande is om den levenden gloei onzer taal in den doofpot te krijgen... 't Gevaar is zoo groot, mijn dagblad zou zeggen neemt schrikwekkende afmetingen (= prend des proportions terrifiantes), en men wil het niet zien!

Wat ware er anders daartegen te doen? Wat? Een geweldigen ruk averechts toe, een geweldigen, hoor', een overdrevenen dus: overdreven gewrocht - 'k zeg het nog overdreven gewrocht - aan taalloutering immer, altijd, overal en in alles... opdat er iets toch van overblijve. Anders, medunkt, 'n kan 't niet meer gaan: het vlaamsch, gaan de zaken zoo voort, zal ophouden vlaamsch nog te zijn, en dan is 't uit met ons taal en ons volk... door ons eigene schuld.

BROM.