Biekorf. Jaargang 29

[p. 253]

Het kind van Maria

Daar was eens een arme houtkapper die in een kleen leemen huizeke woonde op den zoom van een uitgestrekten bosch. De goede God had hem een kindje verleend en hij en wiste niet hoe hij het zou opkweeken, trouwens de spinde was ledig en zijne geldbeurze plat. Hij trok als naar gewoonte den bosch in en deed zijn lastig werk al zuchten en klagen. En als hij nu alzoo lange gewrocht en geklaagd hadde en zelfs nu en dan eene trane hadde laten rollen, zoo zag hij daar al met eens eene schoone rijkgekleede vrouwe staan. Pierke, - zoo heette hij, - verschoot en schoof zijne mutse af om die vrouwe te groeten. Zij blonk van goud en edelgesteenten over gansch haar lijf, en bezag hem zoo minzaam en zoo zoet dat het ventje ervan aangedaan was.

- Vriend, sprak zij en haar stem zong als hemelsch gezang, vriend, gij schijnt bedroefd en moedloos, mag ik weten wat u zoo neerslachtig maakt; als 't mogelijk is, wil ik u troosten en helpen.

- Vrouwe, ik ken u niet, maar gij ziet er zoo goed uit, ik wil het u wel zeggen. De Heer heeft mij een meisje gejond en 'k en heb geen eten in huis; 't arme schaapke zal moeten sterven van den honger en dat deert mij zoo dat ik er bij zou schreien.

- Oh! brave man, droog maar uw traantjes af; ik wil voor uw kindje zorgen. Ik ben Maria de moeder van Jesus, ik heb uwe zuchten en klachten gehoord en 'k ben uit den hemel gedaald om u te helpen. Wilt gij mij uw dochterke geven, ik heb het zoo lief en 't draagt mijnen naam, ik zal het meênemen naar den Hemel; daar zal het alles in overvloed hebben en gelukkig zijn.

Pierke was op zijne kniën gezonken en vol blijdschap riep hij: - O hemelsche Moeder, ja, geern geef ik u mijn kind, waar kan het beter zijn dan bij u. Als 't ventje die woorden gesproken had, was die verschijning verdwenen en Pieterke liep naar huis om dat blijde nieuws te melden

[p. 254]

aan zijne vrouwe. Zij ook was over van blijdschap, alhoewel het haar deerde van haar kindje te moeten scheên. Zij wilde het nog eens zoenen en moederlijk troetelen en liep naar het wiegske, schoof het behangselke weg en o wonder! Het wiegske was leeg en Marietje, 't zoete kindje was weg naar den Hemel.

Of het gelukkig was, moet ik u niet vertellen, zijn kleedje was geweven uit 't fijnste goud; 't was gevoed met de lekkerste spijzen; 't speelde met de engeltjes tot dat het moede was en 't sliep dan op een zijden zacht beddeke. Alle dage kwam hare hemelsche moeder bij haar, streelde hare wangen en zei dat ze moeste altijd fraai en gehoorzaam zijn. Marietje deed dat en alzoo verliep de tijd en 't kindje wierd grooter en grooter.

Op zekeren dag kwam Maria wederom haar dochterken bezoeken in de schoone zale waar het aan 't spelen was met de engelkes en zij zei: - Kind, ik moet eenige dagen afwezig zijn, en zal u dus niet zien; maar luister, binst die dagen zult gij geheel den hemel mogen afkijken, overal moogt gij gaan en alles bewonderen. Hier zijn dertien gouden sloterkes, met deze twaalf groote kunt gij twaalf schoone hemelzalen binnen en daar alles beschouwen; met dit dertiende kleen sloterke kunt gij eene deur opendoen van de hoogste zale waar de Heilige Drievuldigheid troont; maar daar moogt gij niet binnen; ik verbied u dus streng die deur open te doen. Zult gij gehoorzaam zijn, lief kind?

- Oh ja, moeder, riep Marietje vol blijdschap en zij ontving de dertien sloters.

Den eersten dag nam zij een der groote sloters en zochte tot dat zij daarmeê eene deur kon opendoen. En wat zag zij? Daar zat een apostel op eenen zóó schitterenden troon en hij zelf blonk zóó schoon dat zij dacht dat het God zelf was; zij viel op hare kniën en was hem te wege te aanbidden; maar de heilige, van op zijn troon, sprak haar lachend aan:

- Lief kind, zei hij, ik ben maar een apostel, ik ben God niet, kom, geef mij een handje en ik zal u mijnen

[p. 255]

zegen schenken, en speel hier maar geheel den dag met die engelkes daar.

En de engeltjes kwamen en sprongen en dansten, speelden en zongen de schoonste lofzangen, zoo dat het avond wierd eer zij het bemerkten.

's Anderendaags en de tien volgende dagen, bezochte zij de andere apostels; zij werd overal wel ontvangen, en te midden al dien hemelschen luister en al dat onbeschrijfelijk schoon verliepen die twaalf dagen alsof 't maar minuten waren geweest.

- Wel, wel! riep zij, hoe schoon is dat in de zalen der twaalf apostelen! hoe moet dat dan zijn in die zale waar de Heilige Drievuldigheid troont! Maar 'k en mag daar niet binnen, mijn hemelsche Moeder heeft dat streng verboden.... 't Is jammer... 't is toch zoo jammer! 'k Zou dat toch eens willen zien en genieten.

Hoe meer zij daaraan dacht, hoe meer gading zij kreeg om die deur ook eens te openen. Zij sprak daarvan aan de engelkes hare speelmakkers en deze natuurlijk raadden het haar af.

- 'n Doet dat toch niet, Marietje, zeiden zij, of gij zoudt kunnen ongelukkig varen. Het is u verboden, gehoorzaamt. In 't begin van ons bestaan, waren er ook engels die Gods verbod overtraden en nu zijn zij van God vervloekt, voor eeuwig ongelukkig. 'n Doet dat niet, Marietje, of gij zult ook ongelukkig varen.

Het meisje was verschrikt als zij dat hoorde, en 't was gedaan met die bekoring voor dien dag. Maar 's anderendaags, kwam de duivel der nieuwsgierigheid weder en stookte ze op meer als tevoren. Zij streed eerst wat tegen, die woorden van de engelkes klonken nog in hare ooren; maar toch zoo luide en benauwdelijk niet meer als in 't eerste. Wie zal dat weten, blaasde de duivel haar in, als gij alleen zijt, en de engeltjes allen weg zijn, een kleen spletje, een oogslag... en dan alles weder toegesloten, 't en duurt maar eene stonde... gij en hebt geen gedacht van den luister dier zale.

[p. 256]

Die bekoring bleef aanhouden en versterkte met den duur. Marietje die eerst wat tegengewrocht hadde, gaf het algauw op en stemde toe.

De engeltjes waren weg en ze was alleene, geen tijd verloren, zij liep op de toppen harer teën zeere zeere naar die gouden deur, en stak dat kleen sloterke in 't slotergat en gaf een draai. De deur springt open en ze staat in zulk een gloed van hemelsch licht dat zij niet kon kijken. Haar herte bokte om te bersten en zij ging kwalijk worden. Met een snak en veel geweld kreeg zij de deure toe en op het slot, en, meer dood als levende, gerochte zij in hare gewone speelzaal. Haar herte klopte en klopte en 't en wilde niet stillen. Zij bezag hare handen en zij hadden de kleur van goud, en wat zij niet kon zien, 't was dat haar gezicht, heur haar en alles waarop dat hemelsche licht gevallen was, wijl zij in Godes zale keek, gekleurd was, als was het zuiver goud. Zij waschte hare handjes maar 't was verloren moeite. Zij was toch zoo verlegen en ze draaide ze in haar gouden schortje en zat op haar bankske te treuren. Zij, die tot dan toe nooit geen oogenblik verdriet gehad had, ze was nu zoo bedroefd en zoo verlegen, en daar was niemand om haar te troosten. De engeltjes, hare speelmakkers, als ze haar zagen, vluchtten weg al roepen: Wee u! wee u!

Al met eens Onze Lieve Vrouwe komt bij Marietje en met de meeste goedheid vraagt zij:

- Marietje, zijt gij in de verboden zale niet geweest?

- Neen ik, moeder, loog zij.

Dan nam Onze Lieze Vrouwe de sloters uit 's meisjes handen, bezag het kleen sloterke, en dan hare handen en vroeg nog eens:

- Marietje, hebt gij met dit sloterke de verboden deure niet opengedaan?

- Neen ik, moeder, loog zij wederom.

Onze Lieve Vrouwe, nog altijd met dezelfste goedheid, tastte op Marietje's borst en voelde die hevige hertklopping en zij sprak:

[p. 257]

- Marietje, lief kind, denkt wel na, als gij mij de waarheid niet zegt, zal ik u op de aarde weder laten zinken, hebt gij de verboden deur niet opengedaan?

- Neen ik, moeder, loog het ongelukkig kind voor de derde maal.

Maria Godes moeder, nam nu haar ongehoorzaam kind bij de schouder, genaakte met den vinger Marietje's mond en seffens wierd zij stom; dan liet zij haar hand gaan over hare oogen en het kind sliep gelijk een steen. Binst dat zij sliep droegen de engels die ongelukkige leugenaarster beneden naar de wereld, aan den voet van eenen hoogen dikken boom, te midden een groot uitgestrekt woud.

('t Vervolgt)

J. Leroy.