Biekorf. Jaargang 29

Durft ge klagen!

Gij die wiegelt in Gods gunsten,
durft ge klagen!
Staat, en doet uw oogen toe, ge
schrikt en zwijmelt voor dien kolk, waar
't licht verging; ge
ducht en duizelt voor 't aleenzijn,
voor 't verdwijnen van de wereld. -
- In dien nacht daar,
in dat vreeslijk donkerworden,
nooit geen dag meer,
nooit geen zonne, nooit geen blomme,
nooit geen vriendelijk aanzicht meer, dat
monkelt en dat opbeurt;
afgrond waar de diepte en breedte
deur malkaar loopt,
waar de ziele zoekt en treurt, en
d'oogen anders niet 'n zien als
't eeuwig blindzijn.

_**_*

Legt uw veerdige tonge vast, die
trompe van 't gemoed, en
stopt uw ooren, sluit die deuren
voor den duw van 't golvend woord, voor
zang en klankmacht;
horkt van binnen naar 't geruich, naar
't ver geruchte van uw bloed, en
spreekt uw sprakeloos leven uit nu

[p. 245]

 

met gebaren,

 

volgt die vreemde tooverteekens,

 

opwaarts, neêrwaarts,

 

vingerend, slingerend,

 

vraaggeweld en antwoord gooiend

 

naar den kijk van 't spiedend wezen.

 

 

 

_**_*

 

 

 

Gaat, deurwandelt al die zalen

 

waar de ziekte, waar d'ellende

 

't menschdom vellen,

 

waar de reeuwgeur 't asemen wordt van

 

't levend doodzijn,

 

waar de liefde vlerken kreeg van

 

hemelsch maaksel,

 

daar, waar 't lichaam, wreed ontredderd,

 

diep deurëten van de wonden,

 

zonder hope lijdt en kwijnt, waar

 

't kreunen en waar 't jammerklagen

 

lucht en troost geeft,

 

en waar d'ooge om ‘meêgaan’ bedelt

 

bij de Dood,... de Dood die vriend wordt.

 

 

 

_**_*

 

 

 

O bezoekt die toevluchts-oorden

 

waar de mensch zijn

 

menschelijk menschzijn buiten liet, en

 

waar 't verstand ligt uitgeblazen,

 

doof en dompend,

 

lijk e wieksnoer zonder laaikracht. -

 

Ei! daar huist 't verkoren schepsel

 

dat ontstond eens uit Gods oorbeeld;

 

gij, aanschouwt 'et,

 

hijvert voor 't vervallen puikstuk

 

van Gods handen,

 

nu onteigend en ontworden,

 

huilend bij zijn gruwelijk onheil,

[p. 246]

 

schuimend bij zijn razend booszijn,

 

wild, krankzinnig en verstooten,

 

afgedompeld en verdierlijkt.

 

 

 

_**_*

 

 

 

Dringt tot bachten 't grendelslot waar

 

't zelfzijn met zijn vrijheid vastzit,

 

waar èn hoekske van den hemel,

 

waar e straalke van de zonne,

 

't herte vullen,

 

waar èn vliege met heur lied, ge-

 

zelschap is, en waar den tijd, be-

 

zijds de kobbe, trage en stil, de

 

draden spint van 't lang verlangen.

 

 

 

_**_*

 

 

 

Al de gunsten

 

die u 't leven levend maken,

 

die 't verblijden,

 

al die loutere loutere giften,

 

werpt ze dadelijk in de schale,

 

weegt ze tegen eêlgesteente,

 

weegt en kiest!... maar neen, 'n kiest niet,

 

rijker zijt ge,

 

schatten kreegt ge,

 

schatten met geen geld te koopen,

 

voor geen goed ooit af te staan; be-

 

seft 't geluk dat u gejond wierd;

 

knielt voor God!... - En

 

gij, die ziet en hoort, die

 

spreekt en die verstand hebt,

 

die gezond zijt en die vrij zijt,

 

durft ge klagen!

Nieuwcappelle 1923.

A. Mervillie.