Biekorf. Jaargang 29

't Meeste wonder

Mensch, ge vraagt naar wonders,
en ge vat, ge voelt de wonders
tot in 't diepste
van uw wezen. -
- Mensch, ge tert op wonders,
vangt z'in 't draaiend sneeuwgeflodder,
in den speerzenden regendruppel,
in den dauw van 't zomerblad, in
't dansen van den hagel. -
- Mensch, ge delft de wonders
uit de kuilen,
scheurt ze, rukt z'uit d'onderlagen
van den oorgrond;
ieder zandeken is ne wereld,
ieder steentjen is e godswerk. -
- Mensch, g'aanschouwt de wonders
in den gloed, in 't vorstelijk schoonzijn
van de zonne,
merkt z'in 't bleek, in 't maagdelijk wezen

[p. 222]

 

van de mane,

 

vindt z'in 't monkelen van de sterren,

 

d'hooge, d'eenzame avondluchtjes

 

van de ziele. -

 

- Wonder, 't buigend beeldverschijnsel,

 

Gods aloud verzoeningsteeken,

 

staande telkens, verschgeblonken,

 

op 't onmetelijk breedzijn

 

van den hemel. -

 

- Wonders ook bij 't lentespruiten,

 

in den stoorenden geur van d'hagen,

 

in de waaipracht van de boomen,

 

in de glempende zuiverheid, en

 

in den bloei van 't water. -

 

- Wonders, mensch, ge

 

smaakt z'in 't zoetzijn van den honing,

 

neemt ze waar hij vliege en vlinder,

 

legt ze bloot in 't heerlijk bouwwerk

 

van de mieren,

 

volgt z'in 't speurloos wandelpad van

 

visch en vogel. -

 

- Wonder, wonder,

 

op den akker waar ons brood rijpt,

 

over 't weiland waar de melk groeit,

 

in de druiven waar de wijn slaapt,

 

in 't geheim van

 

al dat wortelt, wast en ademt.

 

G'hoort de wonders in den zeevloed

 

en in 't huilen van den landwind,

 

in 't gewouwel van de wouden

 

en in 't neuzelen van den rietstaal,

 

g'hoort ze slaan in Gods vermaanwoord

 

daverend deur de wolken,

 

g'hoort ze wisselen

 

in 't geluid van duizend stemmen

 

roepend, zingend,

 

God ter eere. -

 

 

[p. 223]

 

_**_*

 

 

 

Wilde vrijdom, blijde schoonheid,

 

wentelend over Gods bestier, dat

 

roert en rust op vaste wetten,

 

wondere wetten,

 

waar 't verstand ook binnendringt, en

 

pegelend zoekt, en verder vorschend

 

niets 'n vindt meer,

 

niets meer als... zijn eigen onmacht.

 

Trotsche wijsheid, ei! ge tuimelt

 

over 't blommeken dat u uitlacht;

 

geen geleerdheid schept het leven,

 

maakt e zaad dat groeien zal. -

 

 

 

_**_*

 

 

 

Al die krachten,

 

al dien opbrengst,

 

't is voor u, voor u, o mensch, en

 

gij die leenheer zijt van

 

's Hemels koning, koning zelve ook,

 

ongevoelig,

 

zonder geest en zonder zin, zoo

 

stapt ge dwaas en onverschillig

 

deur Gods liefde,

 

doolt ge deur Gods overal-zijn,

 

deur zijn goed en eeuwig wijszijn;

 

God voorbijgaan,

 

God vergeten

 

tusschen al dat u van God spreekt,

 

dat is, mensch, en dat ook blijft hier,

 

- onder 't schijveren van de wonders -

 

't meeste wonder.

Nieuwcappelle 1923.

A. Mervillie.