Biekorf. Jaargang 29

[p. 217]

[Nummer 10]

Heldengevecht

In der eeuwigheid had de oude Seven zijn blauwe slaapmuts

aan en het puntig einde, uitloopend op een witten slinger, hing op de linkere kaak, juist boven de oneffenheid gevormd door de tabakpruim in den mond; heel het hoekig, gekapt wezen kwam te stuurder en te koppiger uit, doordien het voorhoofd in de muts verdween tot aan de oogen, die straalden en brandden onder de verstreuvelde wenkbrauwen, met lang, wit koeihaar bezet. Anders was Seven altijd glad geschoren; geen haartje op geheel dat Bretoenachtig wezen, buiten in den neus en de ooren, alwaar de witte krollen met futsels uitboorden. Een sture, sterke, stalene boer. Een jonkheid van zeventig jaar, boutrecht nog, wel wat stijf in de leen en in de beenen bij rusttijd, doch slap en plooibaar in den arbeid.

Seven's blauwe muts had een groote rolle gespeeld in het kweeken van zijn jongens; van zoohaast er een van zijn opkomers te veel van de duivels droomde, gooide

[p. 218]

Seven de mutse van zijn hoofd en: ‘breng dat hier terug, verdjiets!’ bromde hij. Geen nood dat ze bleef liggen; dien het aanging sprong met het ding tot bij vader, al wist hij zeker van voor 't minst twintig treffelijke kletsen op zijn gespannen broekgat te betrappen. En nu, aan zijn zeventig, was Seven nog Petenegenman gebleven, putbaas van de bende, en als hij gesproken had, mochten ze al zwijgen. Ze waren pertank geen katten om zonder handschoenen te pakken, zijn drie knappers: Katen, de oudste, Jan, de tweede, een reus gelijk Karel, beiden even gratemager, hoekig en beenderig, maar gememberd en gespierd als peerden; Cieske, de derde, was minder; ze noemden hem ook Cieske, maar hij was toch even taai en sterk als de twee ouderen en hij had handen, handen! waaraan elke duim met het platte een vijffrankstuk kon dekken.

Barbara en Marie, de dochters, trokken meest op Karel en Jan, groot en machtig, doch ze hadden het stuur uiterlijk der broeders niet; op hare wezens speelde de goedheid van een gouden hert, dat dag en nacht waakte, om vader en de broeders en iedereen te voldoen en te verblijden; en als hare zorgen en liefdebewijzen met een snak en een bete en een grol aangenomen werden, kloegen ze niet, omdat ze zeker wisten, dat vader en de broeders, desnoods, voor haar zouden gestorven zijn. Snakken en bijten en ruw er door gaan was er naar de mode, maar dat ging niet dieper dan het vel en heel het zestal hing aan elkaar als een tros krieken.

Met zijn kudde eenlijk volk had Seven meer dan genoeg om zijn peerdegedoentje te begaan in gewone tijden; zelfs de groote werken van zaaierij, oogst en aardappeluitdoen sponnen ze af met kleine hulp, en als 't nood deed, stak de oude Seven een handje bij, al pruttelden zijn knechten er om.

Dat jaar ook - Seven was dan te kloppe zeventig - wilde en zou hij helpen de patatten uitkappen; klappen hielp niet en op een morgen vertrokken ze: Seven, Karel, Jan, Barbara en twee buurvrouwen; Marie bleef thuis

[p. 219]

om de menagie te doen draaien en Cieske reed voorop met de karre naar het Bekestuk waar de patatten te verlangen stonden om uitgekapt te worden. Vader moest inzetten en voorganger blijven en dan volgden Karel en Jan. Barbara, de twee buurwijven en 't koeiwachtertje schudden het loof en raapten de knollen, die ze effenaan in de manden smeten en dan op de karre gooiden, en Cieske voerde ze naar huis. Rond acht ure 's voormiddags trokken ze naar het hof om te eten, en Marie kwam op het stuk waken om de straatloopers - die op aardappelroof uit waren - te verschuwen. Als vader en heel de bende nu bezig waren met hertelijk te smullen, kwam Marie het hofgat ingeloopen al tierend, dat er wel zeven deugnieten uit Roeselaere bezig waren met de uitgekapte knollen te stelen.

- Blijft maar, zei Karel, 'k zal ik gaan.

- Jamaar, ze zijn wel met zeven, zeg ik, hijgde Maria.

- Dat ze!

Karel trotte stap-en-half de dreve door naar het Bekestuk, en als de dieven hem zagen opkomen, regende't gekkernijen naar zijn kop, doch niet een die uitscheidde van voort te rapen.

- Is 't er haast mêe opgeschept, hé? grolde Karel, nog heel koelbloedig, doch stuur.

- En als 't niet opgeschept is, wat? spotte er een dicht bij Karel.

Karel beet op zijn pruime, spoog in zijn handen, sprong toe en vaagde den twintigjarigen snotter bij het gat van zijn broek; de andere hand sloeg hij in het nekkevel: Kchu! steende hij en de spotter vloog met lijf en ziel, al over gracht en voetwegel op het land van den gebuur. Rispe! deden de overigen, juist lijk een bende musschen en ze waren de pijp uit, al over de velden weg.

Twee dagen later kwamen ze met zevenentwintig volgroeide manskerels terug, gewapend met drietanden en rakels en ze schreeuwden het hard uit, dat ze die boeren zouden te koelen leggen. Seven was kappende nevens

[p. 220]

Karel en Jan, als heel dat leger, met een vaandeldrager vooraan, zingend en tierend over de gracht op het aardappelstuk sprong en de knollen begon uit te kappen en in balen te vullen.

- 't Moet verdjiets! gedaan zijn met dat spel, vloekte Seven.

- Wie zou 't beletten? baste er een herkuul, met geheven drietand.

- Is 't gemeend? vroeg Karel.

- Sla dien boer dood! Sla dood! huilde de bende.

- Kcheu! steende Karel en zijn drietand beet in den schouder van den dief en hield gesloten wat hij vast haakte.

- Gauw! beval Seven, gauw! Jan en Ciessen, riep hij.

- Hier! moorelde Ciessen, zijn peerd aan de kar vastleggend.

- Jesus, Maria! kermde 't vrouwvolk, staat ons toch bij.

Ze vielen op de knieën en baden luid op kermend om genade en redding.

Karel had zijn drietand losgekregen en sloeg nu met den hiel van 't alaam te koppewaard-in: - Kcheu! steende hij; - Nnngu! pugde Jan; - Zoeve! schuifelde Cieske; - Verdjiets! vloekte Seven; - Bid voor ons! bad het vrouwvolk. - En zevenentwintig drietanden stoven op, omhoog en omleeg, en vier drietanden ketsten er zevenentwintig af en vielen raak op koppen en schouders van huilende, moorelende, dubbelplooiende, struikelende, tuimelende, vuilbestovene deugnieten.

Zevenentwintig drietanden hielden welhaast op van kappen en op het slachtveld lagen zeven vijanden uitgestrekt nevens de verfronselde vlag; twintig liepen hinkelend en kreupelend door hagen en grachten weg, en generaal Seven stond zijn pruime te knabbelen tusschen zijn strijders, een zegevierenden blik over zijn zonen en de gesneuvelden en al over hemel en aarde werpend, wijl hij grolde als een peuzelende kater. 't Vrouwvolk was nu ook, na een laat-

[p. 221]

ste ‘Bid voor ons’, rechtgesprongen en stonden preutsch haar volk te bezien en medelijdend de gekwetsten.

- Legt dàt van kante, beval Seven, en kijkt wat er aan mankiert.

Er mankierde toen nog niet te veel aan; een na een geraakten ze uit hun bezwijming; zes trakeklen op stokken weg en de zevende werd op Seven's hof bezorgd als een kieken op een berdelke, tot hij ook kon wegkreupelen.

Eenige maanden later werden de zevenentwintig schavuiten erg gestraft en Seven met zijn zonen vrijgesproken; 's avonds was Seven eivol en...

- Daar zi', verdjiets! vloekte hij, en dat ze nu nog komen!

Edw. Vermeulen.