Biekorf. Jaargang 29

Pulle Vernimme's biecht

Alover het witbedoomde veld, dat nog stil te togen lag in den ongestoorden vrede van de nachtelijke rust, ontglipte in het oosten de teere klaarheid en de verlangende blijheid van den nieuwen zomerdag. - Ginder, westwaarts, hier, daar, alom en door de landerijen, stonden de machtige

[p. 212]

boomen onberoerbaar, nog onduidelijk in hun vormen, hoog op de bijna onzichtbare stammen - en de zware kronen van de oude populieren hingen donker in de nog donkere lucht, als dreigende gevaarten boven het blakke veld, dat wit uitsloeg door de donkerheid, die uit de hoogte viel. - Dáár zat het leven nog niet. - Dáár bleef nog de stremheid en stijfheid van de dood met hare tastbare geruchteloosheid en droevige somberheid. - In het oosten nochtans hief de roode gloed aldoor de zwarte banken, die stilaan scheurden en versmolten tot strepen, die dreven op die zee van rood, waarboven een klare wemeling, - als heel ver verwijderde weerlicht - met korte op- en nederhalen, heel zoetjes speelde en trijfelde. - Dáártegen stonden de hooge boomen al heel duidelijk, tot in de verre verte; en de velden lagen er ook bloot uitgestrekt, in groote vierkante brokken, die begonnen te kleuren in 't wordende licht, met daartus-tusschen, hier en daar al, lange reken gerechte terwe in stuiken, lijk kleine kegelvormige kapelletjes.

't Sloeg drie ure aan de naaststaanden kerketoren; de oude hof haan, op Halewijn's hof, kraaide machtig de geboorte van den nieuwen dag uit, en, rondom in de buurt, versmolt het heerlijk gezang der oude, gedaagde hanen, met het onsamenhangend, heesch en belachelijk gekraai van de opkomende kiekens.

Een kraken en een piepen en Caneghem's deur ging open, ginder, in het klein, landsch kortwoonstje, t'einden Halewijn's boomgaard. In de opening verscheen de oude Pee, ongekleed nog, simpel in zijn onderbroek en met de pullemuts op den kop; zijn oogen dreven al over de akkers, tot diep in het westen, met een breeden, allesomvattenden blik, die landen en vruchten, lucht en hemel in één stuk opnam; dan stapte hij, slepend, blootvoette in de hooge klompen, tot aan den gevel van het huis en even vragend rezen er zijn blikken den oosten in en op; dan steende hij voldaan, monkelde, rammelde wat door de tanden van schoon weder en zomerdag en trekhielde zijn kluize in.

Een kwartiertje later kraakte en piepte de deur weer-

[p. 213]

om en nogeens verscheen Pee in de opening, nu met de zondagsche kleederen aan, de verschgeblonkene schoenen en de hooge zijdene klak met lederen klippe. Bachten hem reikhalsde Threze, zijn wijf, nog met de witte slaapmuts op den grijzen kop, in haar slaaplijf.

- Pee, God beware u en haaf gezond t'huis, wenschte ze.

- Danke, Threze, 'k ben vroeg aan en 'k zal terug zijn tegen dat ge naar de achtmisse moet, beloofde Pee.

In 't oosten smolten de zwarte balken geheel uit in 't heffende licht, - dat begon te striemen - en de nieuwe klaarte viel en bleef liggen op de effene mistwitheid der der velden. - Al wat bek had begon te schuifelen en de kikvorschen wipten blijde en dertel alover het vaste voetpad, langs den kant van den zandweg, waar Pee stilletjes voorttrakelde, aan 't onderzoeken van zijn geweten.

- Zoetjes! Zoetjes, comparant! pruttelde hij, een grooten puid met den top van zijn schoen in de gracht schoppend, - zoetjes, een haar verder en 'k stampte u den buik aan 't ruggebeen.

Kijk, wat roert en poert er ginder, op Zieleghem's land? Ruischte't niet ook? Zoo vroeg en op een zondag, aleer een levende ziel wareert, buiten hij, Pee! Wie, of wat?

Pee ging hurken in de gracht en loerde, borend zijn blikken al langs de uitgestrekte reek terwestuiken op Zieleghem's akker - en ginder, t'einden, ja, geheel t'einden de lange stuikreke, was er een zwarte gedaante bezig met het koorn om te trekken en op een kordewagen te te laden. Wie op Gods wereld mocht het zijn? Misschien een met lange vingers?

Pee bleef gehurkt, onderbroken in zijn gewetensonderzoek en vast besloten er te blijven, tot hij 't fijne van de zaak zou kennen. 't Duurde vijf-zeven minuten en hij hoorde duidelijk het piepend gerol van den kordewagen en 't gesteen van den voerder. Op handen en voeten kroop hij door de gracht en - spijts zijn ouderdom - sloop hij lijk een katte al den anderen kant van de stuikreke, tusschen de schooven van het gerechte koorn. - Zijn hert klopte dat

[p. 214]

hij het zelf hoorde en 't zweet rolde van zijn voorhoofd. - Dicht bij nu piepte het ongesmeerde wiel; met den vinger trok hij voorzichtig een spleetje tusschen twee bijeenstaande schooven en aldoor de opening zag hij klaar en duidelijk en verkende hij, zoo zeker als de dag, Pulle Vernimme, Zieleghem's werkman. - Nog vijf minuten bleef hij in zijn schuilhoek, tot hij Pulle met kordewagen en lading en al, in het minnegat van zijn gedoentje, bachten de doornhaag zag verdwijnen, en dan zette hij toe, naar de kerk, geheel verstrooid in het bundelen van zijn zonden. - De kerkedeur was nog niet open als hij er toekwam en 't duurde nog wel drie kwart, aleer de koster opdaagde, zoodat het al rond vijf ure moest draaien eer Pee aan den biechtstoel zat. Nu kon hij ongestoord zijn binnenste onderzoeken, en, hij was juist met dat spel effen, als de biechtvader bijna tegelijker tijde aankwam met nog een biechteling, die knielen ging al den anderen kant. - Pee wipte op van 't verschot en verloor er bijna zijn litanie zonden bij. - De nieuwe aankomer was Pulle Vernimme...

't Moest wel passen, als Pee na de vroegmis thuiswaart ging, botste hij boven op Pulle, die even den zandweg insloeg, naar huis te wege. - Ze hielden gezelschap en ze klapten van land en zand, van pikken en inoogsten en andere dingen.

- 'k Ga 't op 't biechten draaien, zinde Pee en:

- Pulle, g'hebt ook uw hert uitgespogen dezen morgen? begon hij.

- Ja, zulke dingen moeten ook gedaan worden, antwoordde Pulle tusschen twee klakjes tabaksop.

- 't Is een aardig werk algelijk - de ruize daargelaten - en niemand doet het geerne; 't is geen zeemlikken.

- Ba! Wat houdt het al in?

- Weet ge waarin ik versteld sta, Pulle? 't Is dat er zoo ongenadig veel gestolen wordt en dat men zoo weinig vertelt van teruggeven.

- Ghen! gorgelde Pulle, kleinachtend, zulke onnoozele dingjes! De menschen biechten dat niet.

[p. 215]

- Ha, ja, precies, zei Pee, 't is dadde, Pulle, 't is dadde. 'k Wil zeggen: 't moet dàt zijn.

Edw. Vermeulen.