Biekorf. Jaargang 29

[p. 173]

Vervoering

Oparadijsvrucht, daar, vóór mij alleen aan 't rijpen,
zoo goed, zoo zoet, zoo gansch vervoerlijk,

zoo rijk en o zoo dicht bij mij;

ik reike mijne hand, genake u en

gij valt volrijp op mijne dorre lippen!...

Maar dat is schijn, want, inder droeve daad,

hoe ver van mij hangt gij verwijderd!

hoe heel en gansch oumogelijk mij

te naderen, u te plukken, te genieten!

Hoe eindeloos breed een afgrond gaapt

van u tot mij, van mij tot u,

zoo ijselijk diep, zoo dreigend en zoo dorstend naar

ons beider nederstortend wezen!

Door niets en is hij te overbruggen

door niets en is zijn diepe schoot te vullen

door niets als door wat eindloos is

en dat is mijne ziel, mijn kostbaar' eeuwge ziel!

Hadde ik er meer dan één, volgeerne

stond eene ik af. Doch 'k heb slechts ééne

die 'k offeren kan noch wil.

Daarom: blijft hangen zoete vrucht,

en als de tijd van vallen komt... wel val

alwaar ge vallen wilt, mij is 't om 't even

zoolang als gij voor mij verloren zijt

verloren blijft!

Caes. Gezelle