Biekorf. Jaargang 29

[p. 112]

Hun eerste werk van bermhertigheid.

Langs den vaart van Nieupoort naar Veurne staat er een net schilderachtig doeningske bewoond door brave eenvoudige deugdzame menschen - vader, moeder en twee kinders, een zoontje van zeven jaren en een dochterke van zes, Lowietje en Marietje. - 't Was speeldag en geen school en de twee kinders mochten geheel den dag spelen. Zij en hadden geen vreemde jongens noodig; ten andere, zij en hadden geen gebuurs en waren gewoon te gare al hunne speeltjes te spelen. Geheel de voornoene hadden zij reeds gespeeld en gespeeld, wel twintig verschillige speeltjes die zij van andere kinders in de school geleerd hadden, en 't was noene nu en zij aten hertelijk van moeders pataten die zij als 't schole was moesten missen; daar zij de schooldagen hun buikske moesten vullen met boterhammen, een schelle kaas, en wat koude koffie uit een oude soldaten-veldflesch.

Na eten drendelden zij weer buiten; 't was schoon zonneweder: Marie zat algauw op de zille met hare poppe die zij troetelde als een moedertje. Zij speelde er meê, sprak er tegen, zoo meisjes plegen te doen; terwijl Lowietje zijne schoone glazene marbeltjes uit zijn zakske haalde en ze één voor één be naar een putje met zijn hiel in het zand gedraaid. Dat spel duurde al eenigen tijd en Lowietje stak zijne lievelingskens weder in 't zakske en kwam bij Marietje die juiste haar kind in de wiege geleid hadde om te slapen.

- Marietje, zei Lowietje, willen wij schooltje spelen, ik ga meester zijn en gij leerling.

- Ja, goed Lowietje, maar niet slaan noch nijpen.

- Neen, neen, zijt gerust.

Wij beginnen met de lesse van Cathechismus van zaterdag laatst.

Mijnheer de Pastor kwam in de schole en hij sprak aan de groote jongens over de lichamelijke werken van bermhertigheid; en hij zei dat alle goede werken, om verdienstig

[p. 113]

te zijn, moesten gedaan zijn uit liefde tot God. Ik heb dat nog wel onthouden en hij zei dat de minste aalmoes alzoo gedaan verdienstelijk was. Hij zei dat een glas water gegeven aan eenen arme mensch, als het gegeven was uit liefde tot God, verdienstelijk was en van God zou beloond worden.

- Heeft Mijnheer de Pastor dat gezeid in uwe schole, Lowietje?

- Ja vast, Marietje, en 'k peisde, 'k en heb ik nooit geen geld om iemand te kunnen eene almoes geven; maar water, iedereen heeft dat.

- Lowietje, willen wij een glas water geven aan een armen man?

- Ja ja, Marietje, 't is een goê gedacht.

- Ik zal zorgen voor het glas.

Zoo gezeid, zoo gedaan; Marietje trappelde stillekens binnen en had algauw buiten moeders wete een glas uit de kas gelimperd, en kwam er meê buiten over van geluk. Zij was gereed.

Intusschen had Lowietje eene ijdele geneverpulle ‘'t wit stoopke’ gevonden en ze vul gepompt, en daar stonden zij al twee gereed om hun eerste werk van bermhertigheid te doen.

- Gij moet het uit liefde tot God doen, Marietje, ge moet dat wel onthouden.

- Ja ja, uit liefde tot God, antwoordde ze geheel ernstig, 'k zal 't onthouden.

- Nu moeten wij nog een armen sukkelaar vinden, Marietje; gauw, wij gaan voor de deur op den vaartberme zitten en wachten tot dat er een arm mensch voorbijmoet. En, als er een komt, ik zal schenken, gij zult het water geven en wij zullen de verdiensten deelen; maar onthoud wel: ‘uit liefde tot God’.

- Ja ja, uit liefde tot God, riep het meisje en sprong op van blijdschap.

Intusschen zaten zij alle twee dichter bij malkaâr op den vaartberme, terwijl pulle en glas bij hen in 't gras verdoken stonden.

[p. 114]

Zij zaten daar al eene geslegene uur te kijken en te kijken links en rechts; maar geen arm mensch te zien. 't Waren allen heeren en damen op autos of op rijtuigen, of velorijders die gelijk schichten voorbij vlogen en verdwenen.

Maar 't docht Marietje, die fijne kijkerkjes hadde, dat er ginder verre een oude arme man opkwam. Lowietje keek ook en:

- Ja, Marietje, riep hij, gij hebt gelijk, 't is een arme man, hij kan met rooie en veel moeite nog over den weg, klare van flauwte.

- Wie weet, misschien heeft die arme sukkelare vandage nog niet geëten, zuchtte 't meisje. Ja ja, wie weet... beziet hem, hij zwakt door zijne beenen en dreigt alle twee drie stappen te vallen, wel! wel! wel! Zwijg, Lowietje, hij nadert, gauw uwe pulle, hier is mijn glas, schenkt maar vul.

Lowietje schonk en zoo stonden zij algauwe alle twee gereed te midden de bane.

- Niet vergeten, Marietje: uit liefde tot God.

- Neen, neen ik, Lowietje, uit liefde tot God.

- Ik zal hem aanspreken, Marietje.

Mijn brave man, hebt gij geen dorst? vroeg het brave kind op medelijdenden toon.

- Dorst, dorst, riep de vent, jongens ik ben Ko Droogekele en ik heb altijd dorst. Hebt gij daar iets voor mij misschien? Wat zie ik? ‘'t wit stoopke’. Kom hier, kleine kneeker, waar hebt gij dat gehaald, 't is van lek-mijnlippe, geef maar hier jongen!

- Marietje, geef dien arme man een glas, toe, uit liefde tot God.

- Daar, mijn brave man, drink dat maar uit, 't zal u deugd doen, uit liefde tot God, voegde zij er stille bij.

- Geef maar hier, kleine snaak, dat en is voor u niet gemaakt, gij zijt nog te kleene, en dit zeggende had hij 't glas in zijn hand en hield het tegen de zon. Klaar als kristaal, juichte hij, en in één slok was 't glas uit, en... 't vloog wel in honderd stukken op de keien van den weg.

[p. 115]

- Pakt u weg, duivelsch goed, 't is verd....... water. Ah! gij zoudt willen met Ko Droogekele den zot houden; gij zijt daarvoor nog te kleene en te dom; komt hier en 'k sla uw hoofd van uwe schouders; 't zijn zeker uw schoone vader en uwe snelle moeder die u dat geleerd hebben; 't en is nog zoo lange niet dat ze brood in de kas hebben. Ah! dat luizevolk! ah! dat luizevolk! wat! water geven, een spuigdrank, aan mij, Ko Droogekele.

Bij de eerste uitschote waren de kinders verschrikt weggevlucht en zij zaten boos weg gedoken in 't schuurtje bachten hun huis.

Vader die op den zolder wrocht en moeder die binnen zat te naaien, hoorden dat geruchte en kwamen loeren door de splete van de deure, en vernamen algauwe dat hunne kinders Ko Droogekele, een gekenden dronkaard, moesten misdaan hebben; maar ze en kosten het lijk al aan malkaâr niet knopen, en als de vent al sakkeren en schelden verdwenen was, gingen zij hunne kinders zoeken en ze vonden ze ten lange laasten verschrikt ia 't strooi van 't schuurtje.

Na wat klappen, wierden de kinders stouter en zij vertelden in hunne kinderlijke eenvoudigheid geheel de geschiedenisse: van het glas water, hoe dat mijnheer de Pastor in schole gezeid hadde dat een glas water gegeven aan een armen man niet zou onbeloond blijven, en dat zij te zamen hadden willen hun eerste werk van bermhertigheid doen, en dat het zoo deerlijk tegengeslegen was.

Vader en moeder die nu alles begrepen, stelden hunne kinders gerust en zeiden dat zij nooit niets meer en mochten doen zonder het hunne ouders te vragen.

Hadden zij dat gedaan, zij en zouden alzoo niet gevaren hebben.

De kinders beloofden dat en herbegosten stilletjes aan te spelen, terwijl de ouders dier brave kinders in huis, na hertelijk gelachen te hebben, zeiden: Zwijg van jongens, zwijg van jongens, waar halen ze het uit.

J. Leroy.