Biekorf. Jaargang 29
(1923)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
't Spijt me dit... 't Spijt me datGa naar voetnoot(1)'k Hoore uw tale,
wilde kwakkel,
boos gedoken
in de diepte
van uw koornstik. -
| |
[pagina 61]
| |
'k Hoore uw tale... vreemde klinkt ze; -
niet de zang die
rekt en zwaait, en
opzwiert naar den hemel,
maar herhaald en
afgekapt, lijk
noodgeroep van
gulpend hertzeer. -
Is 't de zonne die u kittelt?
g'hebt de schauwte
van uw stamwoud; -
steekt u 't eenzaam leven tegen?
maar ge zijt en
blijft met tween daar; -
kwelt u 't nijpen van den honger?
eet, 't is zomer,
eet en rust wat. -
Andermaal, en nog eens, nog eens
hoore ik 't slagwoord
hoore ik 't angstwoord
van uw klachte;... wat bediedt ze?
...............
't Spijt me dit:
ne muishondGa naar voetnoot(2) heeft mijn huis geplunderd,
't spijt me dat
ons schamele jongskes weg en dood zijn.
't Spijt me dit:
die muishond had hem vriend geteekend,
't spijt me dat
die vriend, die vriend, als vijand opkwam.
't Spijt me dit:
ik had nog trouwe in stuk en stempel,
't spijt me dat
die trouwe troef wierd in dat ramp-spel.
| |
[pagina 62]
| |
't Spijt me dit:
De muishond roept: ge zijt de schuld gij,
't spijt me dat
die spot, die leugen, daar nog bij moest.
't Spijt me dit:
't is vreezen, ach! 't is waken nu, en
't spijt me dat
't gevaar, 't gevaar nog roert omtrent ons.
...............
De kwakkel staakt zijn stemgeluid, en
blijft verborgen
met zijn droefheid.
Weêrom was de lucht deurtrokken
met de stilte van den akker.
Bij dat zwijgen,
bij den daggloed
die nog laaide op stam en auwen,
sloeg en kloeg 'et
in mijn herte,
klopte 't op de zelfde mate:
't Spijt me dit:
ook moord- en roofzucht in de wereld,
't Spijt me dat
de menschen toch zoo wreed zijn.
't Spijt me dit:
men zoekt geluk op aafsche wegen,
't spijt me dat
de menschen ziende blind zijn.
't Spijt me dit:
't gezag miskend, en God vergeten,
't spijt me, dat
de menschen toch zoo dwaas zijn.
Nieuwcappelle 1921. A. Mervillie |
|