Biekorf. Jaargang 29

Ossen

in Veurne-Ambacht.

Volzomer is 't en avond en zoo deugddoend in den meersen:
door 't deemsterende gras de bratte veulens stoeien;
naar 't zonnegoud, aan 't zinken door de nevels rood en peersch,
staan drie vier ossen starend, lang en zwaar te loeien.

[p. 10]

 

Gestegen op de mote staan ze als marmerbeelden stil.

 

Met half geloken oogen door de misten grauw en kil

 

zien ze in de vage verten dolen bonte koeien.

 

- Heel hoog door 't blauwe diep twee matte reigers roeien. -

 

 

 

Als ossen van graniet aluit der bergen schoot gesneden,

 

vol spieren zwaar, vol vleesch hun bonkig sterke leden,

 

zwart vlekken op het avondrood de schoften van hun lijf.

 

 

 

Getorscht op d'oversterken hals hun monsterkop hangt stijf,

 

zachtzinnig peinzend. Maar waarop? Zijn hunne sfinxendroomen

 

iets meer, iets zwaarders dan het luchtig avonddoomen?

Caesar Gezelle