Biekorf. Jaargang 28

Ons klokje

Gruwzaam hangt de winteravond.
Stil en stom is 't allerwegen...
- Ei! ons kleine torenklokje
Zendt zijn eersten groet mij tegen!
Ei! zijn tintelende klanken!
Rinkelende zilveren kralen,
Helder als bij 't morgenkrieken
De allereerste zonnestralen,
Frisch gelijk een zomerregen
Op de dorstig-dorre heide,

[p. 202]

 

Bibberend als de klare dauwdrup

 

Aan de grasjes in de weide.

 

 

 

_**_*

 

 

 

Sijpelt, lieve klokkeklanken,

 

Lavend in mijn harte neder!

 

Licht mij in de duisternissen,

 

Geeft mij vreugde en vriendschap weder!

 

 

 

Laat, bij zuiver-vlaamsche tonen,

 

Spel en leute in 't rond weer huppelen,

 

Vadermin en broederliefde

 

Zoet in oor en harte druppelen.

 

 

 

Laat de vlug-gewiekte zwaluw

 

Zwierelen om uw torentinne;

 

Laat de spreeuwtjes rond u kwelen

 

Met de merel blij van zinne;

 

 

 

Laat ze ronken, slaan en tjierpen,

 

Duiven, musschen ende vinken;

 

Laat den nachtegaal in 't rijshout

 

Gorgelen, fluiten, lachen, klinken.

 

 

 

Luidt door 't ritselende loover

 

Van de beuken, de eeuwenoude,

 

Over veld en wei en vennen,

 

Doof de sparren in den woude...

 

 

 

_**_*

 

 

 

Wees de stemme ons van den Engel

 

Onder 't kloppen van ‘de bede’,

 

Bij het knielen van den landman,

 

Driemaal daags, naar de oude zede!

 

 

 

Doe, Maria, lieve Vrouwe,

 

Met des klokjes klankenkralen,

 

Eenen regen van genaden

 

Over huize en kinderen dalen.

Leo Bittremieux

7-i-1907.

Huize Sparrendaal (Noord-Brabant).