Biekorf. Jaargang 28

[p. 179]

Over dieren in Vlaanderen's woestenij na den oorlog

(Vervolg van bladz. 162)

Onder den oorlog babbelden de menschen om ter meest: oorlogskansen, oorlogswinsten. Alhier in 't Engelsch, aldaar in 't Fransch, ginder in 't Duitsch, en 't waren veel generaals, en niet min woekeraars. Ondertusschen drukten de bladen heel belangwekkende praatjes voor hen die verre van de slaglijnen leefden. En de kanons dreunden om alles te overschreeuwen. De wereld was nooit voller met gerucht geweest.

Één ras alleen zweeg en voldeed aan de wet van den Schepper: ‘Crescite et multiplicamini’. En of 't gelijk had!

Yzer en Blankaard sinds eeuwen gescheiden, sloten vriendschapsbanden en lieten hun water over de meerschen loopen.

Een zee, zoo stil en zoo gewenscht, was 't, dat 't visschenras er zijn deugd in had.

Eindelijk was de woelige wereld uitgepraat.

In de Blankaardstreke kwam hier en daar een gezin zijn oude zate opzoeken. Maar 's vrijdags bizonderlijk kon daar geen sprake zijn van visch of eiers, tot eindelijk de wateren in de oude beddingen liepen, en toen had men de wonderbare vischvangst: Palingen (Anguilla vulgaris Cuv.) bij duizenden met olijfgroenen rug en witten buik spartelden in de pan of in den stoofpot tot troost van hen die heel dikwijls 't vleesch te derven hadden. Overal staken ‘hilten’ in de breê grachten, en de vangste was overvloedig genoeg om vrienden en kennissen een portie te overhandigen. Daarbij waren putten te wazen tot aan de kwelme, en 'k leerde daar de fijnste paling kennen. De moozepaling met geluwen buik, dien laat ik voor anderen, maar de ‘mijnepaling’ uit de kwelme, groen alboven, wit alonder, was zooveel te smakelijker, bizonderlijk als hij ‘duimpaling’ was; al was de dunnere ‘zomerpaling’ ook niet

[p. 180]

te misprijzen. ‘Armpalingen’ van 3 tot 4 kilo waren in 't geheel niet zeldzaam. Deze laatsten waren dobbel welkom, daar hun taai vel heel goed de ‘weerster’ aan de vlegels vervangt.

Buiten de palingen kreeg men, met volle kanselmande opgeschept, prachtige karpels. De Cyprinus Carpio Linn. met zijn breed eivormig lijf, diep uitgesnedene steertvim, donker olijfgroenen glans waardoor een goudgeluw geschitter loopt, lippen en buik geluwachtig, is genoeg gekend om onbeschreven te blijven. In den hooitijd is zijn vleesch rozekleurig, en 'k at hem liever gekookt dan gebraden, na hem volgens de goê gewoonte van de Blankaardsche kokinnen daags te voren in azijnwater geweekt en hem een glas azijn ingegeven te hebben ‘om hem te doen spingen’; 'k zeg het u volop, 't zijn fijnere visschen op de wereld, maar na den oorlog in deze omgekeerde streke was men al blij om die gave Gods.

Beter van smaak is hier de vette tinke of zeelt (Tinca vulgaris Cuv.) met heur dik vel, goudgeluw getint, somber gekleurd op den rug, violette vimmen. Hier in de stille waters met leemachtigen grond, tusschen riet en lisch vond ze al wat heur herte lustte om jaarlijks een drie-honderdduizend eiers te leggen en ons alzoo een fijn vleesch in overvloed te bezorgen. Vroeger snakte ik weinig naar tinken, maar sedert ik op zijn Blankaards leerde 't vel te doen verdwijnen, ben ik liefhebber van dat gebraad, en zulke groote en zooveel steken nooit tegen.

De koning van de riviervisschen is wel gewis de snoek (Esox lucius Linn.). Een roover is 't, een leelijke roover met zijn afgeplatten kop, zijn snavelvormigen snuit, zijn mond vol tanden die zelfs op zijn tonge staan. Gedurig schiet zijn donkergroene rug, geluw beplekt, door 't water, op jacht naar alle vleesch en visch die in 't water baadt. Hij bijt zelfs buiten 't natte naar de hand die hem de eer aandoet van hem te schrepen en te kuischen om hem in mijn stoofoven te steken.

In 1920 waren snoeken van 8 tot 10 kilo geen zeldzaam-

[p. 181]

heid, maar op 't einde van 1921 was men al tevreden met een ‘haringsnoekske’ waaraan een man of twee goed kunnen peuzelen.

Over andere visschen, zooals den baars (Perca fluviatilis Linn.) met zijn roô vimmen, behoeft er niet gesproken, daar zij in gewoon getal waren.

('t Vervolgt)

M. Vinck