Biekorf. Jaargang 28

[p. 39]

Verliefd

(Vervolg van Biek. 1921, XXVII, blz. 283).

Melanie gaapte hem eerst na, maar toen hare oogen op den tuil vielen kwam een glimlach op heur gelaat; zij hief de bloemen op en trok den zoeten geur ervan door hare neusgaten wijl ze de oogleden half liet toegaan; en met dien bedwelmenden geur kwam een wonderzacht gevoel binnengesleerd dat ze ervan verbleekte en naar den spiegel gong.

Denzelfden avond werd op heur zolderkamertje uit het zwarte koffer het boek ‘de arte amandi’ gehaald, want - Evarist heeft het later vernomen - ze hebben het allemaal; en den zondag nadien passeerde zij met haren grooten hoed en wapperende pluimen tot driemaal toe voorbij de woning van den klerk.

Evarist was dien zondag namiddag gaan kijken naar den peerdenkoers in eene naburige gemeente, zeker zijnde dat hij daar Simone van verre zou kunnen zien. Hij liep daar tusschen het leutig babbelende volk met angstig bleek wezen waarin eene groote cigaar dampte. In zijn knoopsgat bloedde eene groote roos, en met zijn wandelstok lijf en armen deed hij zoo dandy-achtig mogelijk, dat voorbijgangers naar hem omkeken met een glimlach; en daar kwam een groep volksmeisjes hem te gemoet in witte bloezen en met roode wangen, guitig gestemd, en eene daarvan maakte eene diepe buiging voor hem en zei: ‘dag Zors’; waarop ze allemaal gillachend uiteenstoven.

Wat gaf hem dat gepeupel! Wat gaven hem die fijngevormde blinkende peerden, dragende lijk bontgekleurde bulten de jockey's waarmee ze pijlden de meerschen rond over barms en hagen en slooten, bij gewemel van duizende witte wezens en kleerkleuren in den zonneglans en geroep van menschendrommen. Ginds in de tribune zat de schoone Simone te glanzen als een ster, blank als eene bovenaardsche verschijning waarvan Evarist de oogen niet meer kon afkeeren. Hij zag hoe zwarte heertjes rond zijne geliefde

[p. 40]

flodderden lijk bieën rond eene bloem; hoe ze dan later samen helvonkelende champagnewijn dronken en stoeiden met mooie manieren, en hij gevoelde zich op eens zoo arm met zijne roos en zijnen wandelstok voor alle fortuin, dat hij hertzeer kreeg en ging zitten in eene herberg op zijn eentje droomende bij eene flesch bock. Toen kwam in hem het beeld weer van het mooie huis waar hij den brief had gebracht; die wit-marbelen muren en koperen trapleuning waarop een gebeiteld vrouwenbeeld een kroonkandelaar hief van brons, dat dik oostersch traptapijt, dat groot geschilderd glasraam en die mozaiekvloer van fijne zachte kleuren. Eene koude rilling daverde door zijn leden. Dat alles scheen nu zoo ver van hem, ongenaakbaar, en hij gevoelde zich zoo verpletterd, zoo vernietigd dat donkere gedachten van zelfmoord in hem opkwamen en hij daar hopeloos zat met tranen in de oogen.

- Hebt ge verdriet M^r op zoo 'n kermisdag, vriendelijkte het herbergmeisje dat daar even voorbijkwam met ledige pinten en medelijden had met den klant.

Evarist keek op als viel hij uit een droom. Hij zag in de ledige herberg het meisje, dat vóór hem stond, roodgewangd en kloek van leden als Melanie, en ze had hetzelfde zoet stemmeken.

- Ik dank u... Melanie, ge zijt een braaf meiske, zei Evarist. Mag ik u trakteeren?

- Waarom niet? Ik heb nu juist nog een beetje tijd vóor het volk van den koers komt.

Evarist deed ‘santé’ met versch bier en het meisje kwam rechtover hem zitten. Hij begon dadelijk zijne geschiedenis te vertellen met vele verdichtsels erbij: dat hij verkeerde met een meisje van groote familie, rijk als de zee diep is; dat haar vader het huwelijk tegenhield om het verschil van stand; dat zijn lief hem voorgesteld had samen naar Engeland te vluchten, maar dat hij vervaard was van de zeeziekte, enfin, zij waren nu alle twee de ongelukkigste menschen van de wereld.

Al sprekende dronk de jongman meer dan één glaasje

[p. 41]

bock; noemde het herbergmeisje: Melanie; zat nu eens met de tranen in de oogen en dan met een halfzuren glimlach op zijn wonderlijk wezen; en nu de gelagkamer vol rumoerig volk liep dat van den koers kwam, deed hij binnensmonds buitensporige liefdeverklaringen aan Simone.

Al meer en meer warmde het bier zijn herte, hij begon luid te stotteren, drollig te doen, trekkende vieze gespen en lachende met zijn wijden mond open zonder te weten waarom. Zijne geburen bekeken malkander, zeiden hem eene aardigheid waarop hij met hooge lachstem antwoordde, en daar hij nu gansch in gloed en bier verrukking stond, trok hij de aandacht van al het leutig gepeupel rondom hem; zei een hoop potsierlijke dwaasheden, kraaide lijk een haan, baste lijk een schoothondje, miauwde lijk een kat tot jolijt van de gansche taveerne en verklaarde ten slotte dat Evarist, dat klein pleizierig duvelke, welhaast door de liefde een wonder ding zou doen daar de heele streek zou van verbazen.

Daarmede trok hij met zijn wandelstok de deur uit, zoo statig als zijn waggelbeenen het toelieten, en zeilde aldoor het dorp op den grooten steenweg, waar hij eene redevoering hield tot de populieren die uit hun rote schenen te dansen en loechen met al hun blaren in het rood van den vallenden avond.

Een geloei trompte ver achter hem op de baan.

Auto's! bromde Evarist, Simone kan mij meevoeren!

En hij draaide lijk een weerhaan, schikte zijn kleeren, trok zijnen hoed op zij, en stak midden de baan zijn wandelstok omhoog als signaal voor het aanstuivend gevaarte.

De autovoerder remde en het gedrocht stond daverende stil. Daarbinnen zag de klerk Simone en hare zuster roerloos deftig als wassen beelden, en van den autovoerder kreeg hij eene vlaag scheldwoorden naar het hoofd; en 't schol weinig of hij geraakte onder de wielen van het monster dat weerom in roering kwam en met een krochlach schielijk wegschichtte.

- Ei mij, populieren, valt op mijn hoofd, zonne, verbrand

[p. 42]

mij tot assche lijk brol uit de papiermande; leelijke nacht die aankomt eet mij op, want ik en wil de aarde niet meer zien waarover zij weggereden is. Weg met de pralienen!

En waarlijk, aan den kant van de baan, waar de ongelukkige klerk tegen een boomstam was gaan leunen, werd de laatste nagedachtenis van de praliene prijs gegeven aan den gracht. En de boomen ruischten nu een treurzang en het landschap lag killend kerkhofachtig stil wijl Evarist neergezegen zat te blazen bleek als een raap van aandoening.

‘Zeer acht bare vriend Eva Rist.

Ik neem de pen in de hant om u te laten weten den goeden staat van mijn gezont heit en hoop van u het zelfde waar het anders het zou mij groot verdriet aan doen want ik heb op u mijn hert gestelt en uw roozen in een pint glas om dat zij zoo goet rooken als krem ala vaniel. Ik heb veel keur van schoon der jong mans maar de ware liefde wilt gezouten en gepepert zijn met de stant vastigheit en door dat gij zoo lang muu ziek kwamt spelen aan mijn deur daar om wert mijn hert zoo warm als een stoof pot.

Als gij kon tent zijt van met mij te gaan komt dan zon dag naar de hoog mis met een witten neus doek in uw hant.

Uw vriendin totter dood op condicie.

Melanie Muyzewinkel’.

_**_*

En nu zien wij Evarist die wakker in zijn bed ligt diep in den voormiddag ellendig na zijn roes van daags te voren, wanhopig om zijn verzonken liefde en boos omdat hij naar hij meent zoo zwaar werd bedrogen; wij zien hem almeteens de armen van onder het deksel halen, uitsteken ten hemel met al de vingers open, een akelig bleek gezicht zetten met den mond wijd gapend dat de tanden bloot

[p. 43]

komen als wou hij iets grijpen en verslinden en... hij geeuwt, een langen luiden geeuw als het gejank van tien katten tegelijk; dan, als verwonderd van het eigen vervaarlijk geluid, kijkt hij verdwaasd rond en ziet op zijn nachttafel onder omslag den brief waarvan de tekst hierboven te lezen staat.

Hij trekt nerveus den omslag open, leest den brief eenmaal en hij verbleekt, tweemaal en hij wordt rood, drijmaal en hij wordt droomerig, viermaal en hij zwaait hem dan boven zijn hoofd als een loteling die een goed nummer getrokken heeft; het bedde wipt, de ressorts zingen, het kussen vliegt omhoog, de beenen werken lijk molenzeilen en Evarist is genezen.

_**_*

- Bonjoerke, zei de klerk toen hij dagen nadien weer in het kantoor sprinkhaan zat op den hoogen bureelstoel, bijtende op zijn tonge; Bonjoerke gij hadt gelijk: ik blijf in de keuken. En wilt gij weten waaraan ik mijn geluk toeschrijf? Hier zie, zei hij, en zette den wijsvinger op het torment van zijn leven, den vleeschknobbel boven op zijn schedel. Zonder dat was ik misschien, arme puit, verdompeld in de netten van Simone, dat meiske zonder hart, en een meiske zonder hart is een piano zonder snaren.

Korten tijd nadien kende bonjoerke een nieuw woord en zei met zijn papegaaistem den zoeten naam van Melanie.

Theo Brakels